Deel 2: Foute boel

Afwijkende cellen

‘Mevrouw, het weefsel dat ik bij u heb afgenomen is onderzocht in het lab. En de uitslag ervan ligt hier voor me.’ De arts is even stil. Ik moet diep ademhalen om mijn hartslag nog een beetje onder controle te krijgen. Het vertrouwen op een goede uitslag begint nu toch wel wat te wankelen.

‘Het spijt me. Helaas moet ik u vertellen dat er in het stukje weefsel meerdere afwijkende cellen gevonden zijn. Hierbij gaat het om lichte en matige afwijkingen. Maar waar ik mij meer zorgen om maak zijn de ernstige afwijkingen. Deze zijn namelijk aan de hand van dit stukje weefsel niet uit te sluiten.’

Ogen vol tranen

Dit keer laat ik de stilte vallen. Dit was toch het moment waarop de optimist in dit verhaal positief nieuws zou brengen? De glinsteroogjes? De ‘Maakt u zich vooral geen zorgen, mevrouw.’ Mijn ogen lopen vol met tranen, en toch probeer ik me groot te houden.

‘Klopt het dat u nog steeds een kinderwens heeft?’ Ik vertel de arts over onze droom om samen ouders te worden. Een broertje of zusje voor Sharaï. Maar ook dat ‘direct zwanger worden’ niet helemaal mijn ding is. Het bij Sharaï bijna drie jaar duurde voordat ik eindelijk met een positieve test in mijn hand door de slaapkamer stuiterde. Maar hoe groot de wens ook is op dit moment, het leek ons verstandig om eerst deze uitslag nog af te wachten.

Nachtmerrie

Het is de bedoeling dat we vier maanden wachten. Begin augustus volgt opnieuw een uitstrijkje. Is de uitslag dan verbeterd of stabiel, dan mag ik zwanger worden. Maar het moet dan wel zo snel mogelijk…

Direct na mijn zwangerschap zullen de cellen in de baarmoedermond alsnog verwijderd moeten worden. Dit gebeurt met behulp van een lysexcisie behandeling. Een dun metalen lisje dat elektrisch wordt verhit. Uiteraard onder plaatselijke verdoving. Is de uitslag van het uitstrijkje verslechterd, dan moeten ze direct een behandelplan opstellen.

De dokter rond het gesprek rustig af. Wenst me sterkte. ‘Tot in augustus. Dan zie ik u weer terug voor een uitstrijkje.’ ‘Bedankt.’ Meer komt er niet. Ik verbreek de verbinding en ik leg de telefoon voor me neer op tafel. Het briefje nog op mijn schoot. De inkt vermengt met tranen. Tranen van pijn en verdriet.

Samen dragen

Een week later word ik gebeld: ‘We hebben uw situatie besproken. Na overleg met de vakgroep hebben we besloten dat een lysexcisie op zeer korte termijn de beste uitkomst is. Als u hiermee akkoord gaat, willen we de afspraak zo snel mogelijk voor u inplannen.’

Het leven maakt ingewikkelde salto’s. Je kan het plannen, maar het loopt toch altijd weer net even anders. Een verrassende route met bospaadjes, bruggetjes en hier en daar een gat in de weg. Twee weken geleden was zo’n gat. De dag waarop de gynaecoloog vertelt dat de uitslag van het biopt niet goed is.

Mini dansje

Ik word gewezen op de risico’s bij een volgende zwangerschap als ik een lysexcisie zal ondergaan. Een grotere kans op een vroeggeboorte. Een licht geboortegewicht of een miskraam. Ik ken het en erken het. Maar het houdt me niet meer tegen. Binnen zeven dagen krijg ik het verlossende telefoontje en wordt de afspraak voor een lysexcisie ingepland.

Aangebrand vlees

Vrijdag 9 april staat de operatie gepland. Onder plaatselijke verdoving na vier injecties in mijn baarmoeder. Ik hoor iets over elektrische geleiding via mijn been. Een afzuiger en de geur van aangebrand vlees. Gek genoeg moet ik er om lachen. En staat het beeld van een plaatselijk kampvuurtje down under op mijn netvlies geplakt.

De verhalen op internet stellen me gerust en het verwijderen van die ongewenste gasten, klevend aan mijn baarmoedermond, stemt me meer dan gelukkig. Voor nu. Een streep onder de tranen. Mijn zongebruinde spierballen tover ik tevoorschijn. Want jeetje, wat geniet ik van de lentezon. De liefste en de allerliefste houd ik vast. Ouders. Mijn omaatje. Vriendinnen en collega’s. Jullie zijn fantastisch. De eerste stap is gezet en nu wandel ik lekker verder. Op weg naar een bruggetje. Een bospad of een prachtig bloemenveld.

Lees hier deel 3 van deze blogserie >>