Voor het eerst weg zonder mijn kinderen

Nog nooit zolang weg

De keren dat ik een nachtje weg was geweest, waren op één hand te tellen. Het waren er drie om precies te zijn, waarvan de laatste keer in oktober 2017. Drie nachtjes weg in ruim drie jaar tijd. Sinds de geboorte van mijn jongste dochter was ik nog nooit langer dan een paar uur bij haar vandaan geweest. Deze beslissing was dus ongelooflijk groot. Zo lang weg. Zij zonder mij, maar vooral ook: ik zonder hen. Mijn liefjes.

Naarmate mijn jongste dochter ouder werd, de borstvoeding na ruim 11 maanden plaats maakte voor kunstvoeding en de hormonen langzaam mijn lijf verlieten, ging de wereld weer een beetje meer voor me open. Alsof de natuur voor me bepaalde dat er weer iets meer ruimte kwam. Praktisch niet weliswaar, maar wel in mijn hoofd. Ik wist dat als ik het wilde doen, het nu moest gebeuren.

En dus werd het plan van de plank gehaald. Samen met mijn vriendin – voor wie dit ook de eerste keer was zonder haar kindjes – maakten we het plan zo, dat het voor ons allebei goed voelde.

Met knoop in de maag en tranen in de ogen

De schema’s voor de oppas hingen al dagen van tevoren op de ijskast. Tientallen keren las ik ze, om zeker te weten dat ik écht niks vergeten was. De dag van vertrek kwam nu heel dichtbij en mijn dochters werden nog meer ondergedompeld in liefde dan ze al gewend zijn.

Met een knoop in mijn maag liep ik die bewuste ochtend rond. Mijn oudste dochter had ik heel positief op mijn vertrek voorbereid en haar lieve reactie hielp me. Alsof ze me in haar eigen woorden wilde zeggen: ‘Ga maar mama, we redden het wel. Je verdient het zo.’ Ik gaf haar een hele dikke, intense knuffel, nam nog een keer het aftel “mama in New York” schema met haar door en pakte daarna haar kleine zusje stevig vast.

Met tranen in mijn ogen liep ik richting de auto. Daar ging ik. Op weg naar het vliegveld van Los Angeles. Mijn lieve vriendin zou ik in New York zien, de volgende dag. Daar liep ik, met mijn rolkoffertje door de luchthaven. Een licht paniekerig gevoel bekroop me. Alsof ik simpelweg niet wist wat ik met deze vrijheid en ruimte aan moest.

Het voelde onwerkelijk. Leeg. Ik moest mezelf dwingen in het hier en nu te blijven en bestelde wat te eten en te drinken. Ik ging zitten en opende mijn rugzak om een tijdschrift te pakken. Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor de laatste keer een tijdschrift had open geslagen. Iets dat ik zo graag doe, lezen. Eindelijk kon het weer! Maar ik las constant dezelfde zin. Nog een keer en nog een keer.

Verdwijnen in het hier en nu

Pas in het vliegtuig lukte het me om me te focussen op mezelf. Ik zette videoclips uit de jaren 90 en 2000 aan. Tijdens “Crossroads” van Bone Thugs-n-Harmony deed ik mijn ogen dicht en ging er onbewust een knop om. Met een telefoon op vliegtuigmodus en geen enkele informatie van het thuisfront, lukte het me om in het hier en nu te verdwijnen. Hoog, tussen de wolken, met een hoofd dat heel eventjes – zonder mijn veeleisende liefjes 24 uur om me heen – leeg was.

Het jeugdsentiment bracht me terug in de tijd waarin ik nog zorgeloos was. Waarin ‘alles kon’ en ik kon gaan en staan waar ik wilde. Waarin verantwoordelijkheden zich alleen beperkten tot mezelf en mijn eigen keuzes. Het voelt als een leven geleden. Het tijdperk voordat ik moeder werd. Mijn identiteit van toen, die soms zo lastig hand in hand gaat met mijn identiteit van nu, kwam weer naar boven. Het voelde onwerkelijk en raar, maar tegelijk heel vertrouwd. Alsof ik in de spiegel keek, mijn oude ik zag staan en ik naar haar glimlachte: “Wat fijn om je weer te zien”.

Gedragen door haar, onze liefde en de stad

Eenmaal aangekomen in Manhattan vulde mijn hart zich met kriebels en liefde. Daar stond ik, met mijn koffertje op Times Square. Het was mijn vijfde keer in New York, maar ik voelde me meer dan ooit bevoorrecht om er te mogen zijn. De nacht waar ik weken van tevoren zoveel aan had gedacht en me zoveel voorstellingen van had gemaakt, was daar.

Met een lekkere spanning in mijn lichaam bracht ik die uren door. Ik ontbeet in een van mijn lievelingstentjes en wandelde wat rond. De geluiden van de stad, de taxi’s en de drukte gaven me het heerlijke gevoel van vrijheid.

Zenuwachtig stond ik voor het hotel heen en weer te wiebelen tot ik haar taxi aan zag komen rijden. Daar was ze. We waren herenigd. Met de euforie van een klein kind huppelde ik met haar aan mijn zijde de dagen door. Van tevoren hadden we een lijst gemaakt met onderwerpen die we uitgebreid moesten bespreken en we hebben hier iedere minuut voor benut. We hebben gelachen, gehuild, geanalyseerd, geadviseerd, teruggekeken en vooruitgeblikt, en ongelooflijk lekker – en veel – gegeten en gedronken.

Het afscheid, op dezelfde plek voor het hotel waar we ook herenigd werden, was verdrietig. Met tranen zat ik in de metro terug naar het vliegveld.

Weer thuis

Laat in de avond was het, toen ik thuis kwam. Alsof ze het roken werden mijn dochters allebei een half uur later wakker. Hun warme, zachte en slappe lijfjes krulden om me heen. “Hi liefjes, mama is er weer” fluisterde ik.

Een dag later nam Corona het wereldnieuws over en besloot president Trump de grens dicht te gooien vanuit Europa. Als we een weekend later hadden geboekt, was het niet doorgegaan. Op de valreep naar New York. Het maakte het dankbare gevoel, dat we dit samen mochten mee maken, nog groter. Alsof het zo had moeten zijn.

We zijn inmiddels twee maanden verder en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan ons weekend denk. Het gaf me precies de energie en inzichten die ik nodig had en het heeft mijn hart op zoveel manieren verwarmd en gesterkt dat ik er – ook al lijkt het alweer zo lang geleden en zo ver weg – nog elke dag kracht door voel.

Ik voelde me gedragen daar, door haar, onze liefde en de stad. Het tilde me weer even op, naar waar ik juist op dat moment moest zijn.