Help, mijn verlof zit er bijna op!

Ik vind het zó erg om straks na mijn verlof ook onze nieuwe telg Justin weg te moeten brengen en over te dragen aan de zorg van iemand anders. Alleen maar omdat ik MOET werken. Begrijp me niet verkeerd, er is niks mis met mijn baan. Maar dat ‘moeten’, ik denk dat dat het is. Het zou heerlijk zijn als ik de keuze had, net als onze moeders vroeger.

Maar goed, daar hebben zij misschien juist weer omgekeerde gedachtes over.

Een prijs winnen en stoppen met werken

Pffff… Waar blijft die prijs van de Staatsloterij of die Postcodekanjer? Tot Gaston bij ons op de stoep staat met een leuke prijs zit er niks anders op dan werken. Ik kan erom huilen tot ik een ons weeg (dat zou een mooie bijkomstigheid zijn, want een paar kilo lichter, dat staat ook nog op de agenda) maar het gaat er toch echt van komen.

Wennen op het kinderdagverblijf

Vandaag moest (of mocht, maar zo voelde het niet) Justin twee uurtjes wennen bij de kinderopvang. Samen met paps, hebben we eerst onze dochter en daarna onze zoon weggebracht.

Twee uur zonder kinderen… Wat moest ik gaan doen?

Ik ben maar gaan hardlopen. En dat was eigenlijk best lekker! Tijdens het rennen besefte ik me dat ik het beter positief kan benaderen, aangezien zeuren en zeiken me geen leuker mens maakt en het de situatie niet gaat veranderen. Misschien is af en toe even iets anders doen dan moederen zo slecht nog niet voor me. Als ik daarna dan thuiskom, kan ik me weer vol overgave op mijn moedertaak storten en genieten. Alleen al de gedachte aan deze positieve benadering maakte me al een stuk vrolijker.

Na het hardlopen had ik nog precies genoeg tijd om te douchen en te kolven. Toen was het alweer tijd om onze kleine man op te halen. En hij had het natuurlijk super gedaan zonder mama. Alle leidsters waren verliefd op ons knappe ventje.

Terwijl ik aan het piekeren was over het leven van een werkende moeder, heeft Justin heerlijk liggen slapen…