Geluk is… de eerste echo

Meteen raak

Een halfjaar na de geboorte van Jasmijn merkte ik dat ik het me weer voor zou kunnen stellen zwanger te zijn. Vanaf dat moment begon ik langzaam in dat gevoel te groeien en tegen de tijd dat Jasmijn een jaar was, rammelden mijn eierstokken behoorlijk.

Bij Dennis duurt alles altijd wat langer, maar niet veel later was ook hij er klaar voor. De eerste poging bleek meteen raak. Wow, dat hadden we niet verwacht. Wat een fijne verrassing! Ik was dolgelukkig met de baby in mijn buik.

Verdriet

Een week later sloeg het grote geluk om in verdriet. Het begon met een kleine bloeding. Ik probeerde mezelf overeind te houden met de gedachte dat dit niet per se een miskraam hoefde te betekenen. Maar ik wist dat het niet goed zat.

De volgende dag werd de bloeding veel heftiger en verloor ik stolsels, waarvan ik er een zelfs duidelijk voelde. Was dat mijn kindje? Rationeel wist ik dat het goed was dat mijn lichaam het vruchtje waar iets mis mee was zo snel had afgestoten. Maar ik voelde me heel verdrietig. Zodra ik het streepje op de zwangerschapstest zag, was het mijn kindje. En nu was dat kindje weg. Het enige wat ik kon doen, was het verdriet er helemaal laten zijn. En een vrolijk rondwaggelende Jasmijn die kwam knuffelen, verzachtte de pijn.

Anderhalve week later zagen we op de echo dat mijn lichaam alles zelf had opgeruimd. Er waren geen restjes achtergebleven; mijn baarmoeder was schoon. Het voelde als een afsluiting. Het was nu niet meer alleen op rationeel niveau dat ik blij was dat mijn lichaam het zo snel had herkend. Het was goed zo. Ik was dankbaar dat het niet een paar weken later was gebeurd. Vooral toen ik een maand later weer zwanger bleek. Toen werd ik me ervan bewust hoe snel de band met mijn kindje versterkte. En hoeveel groter het verdriet moet zijn als je een miskraam krijgt in een later stadium.

Kleine Pluis

Jasmijn kijkt geconcentreerd van de verloskundige naar mijn buik en naar het scherm waar ons kindje op te zien is. Ze is heel erg met de zwangerschap bezig. Ze bladert de hele dag de zwangerschapstijdschriften door en wijst enthousiast iedere baby aan. ‘Kleine Pluis’, waarin Nijntje een grote zus wordt, hebben we inmiddels wel duizend keer gelezen. En een paar keer per dag moet ik mijn trui omhoog tillen, omdat ze mijn buik wil zien en in mijn navel wil drukken.

Ik was totaal verrast dat ze er al zo veel van begrijpt. Maar het maakt het wel heel bijzonder om het met haar te kunnen delen. Als ze het allemaal nog maar net zo leuk vindt als ze ontdekt dat ze de aandacht moet delen. Ik betwijfel het…