Bevallen in het buitenland vs. bevallen in Nederland

Na die bevalling in het OLVG kwam kraamverzorgende Petra 10 dagen bij ons thuis en huilde ik tranen met tuiten toen ze weer vertrok. Met zoonlief kwam ik pas na 3 weken buiten, omdat ik op een heerlijke blauwe wolk aan het vertoeven was en er niet af wilde komen.

Ik weet nog dat ik in die tijd vaak gedacht heb, ‘wow, wat hebben we het in Nederland toch goed geregeld’. En op ons geboortekaartje prijkte dan ook trots een Hollands lintje.

Bevallen in Berlijn

Twee jaar later bevond ik mij in januari in een Oost-Duits ziekenhuis, hoogzwanger en werd ik elke week op van alles en nog wat getest. Welkom in Berlijn. Het grote verschil met Nederland, vond ik, was de prenatale zorg.

In Berlijn liep ik niet bij de verloskundige, maar de hele zwangerschap bij de gynaecoloog (medisch of niet-medisch). En waar je in Nederland af en toe getest wordt op het een of ander, zat ik in Berlijn praktisch elke week met een naald in mijn arm om te testen of ik geen suikerziekte ontwikkelde of andere aandoeningen kreeg.

Ziekenhuis kiezen

In Nederland kan je een ziekenhuis opgeven waar je graag zou willen bevallen, maar je hebt geen zekerheid dat je daar ook daadwerkelijk bevalt. In het mooie Berlijn staat dit wel vast. En zo koos ik ook ‘mijn’ ziekenhuis. Een groot, oud gebouw waar het kippenvel op mijn armen kwam te staan de eerste keer dat ik daar was. Guur en sober, een echt Oost-Duits gevoel kreeg ik er bij.

Eenmaal binnen bleek dat ik het bij het verkeerde eind had. Toen de baby zich bij 40 weken aandiende en ik daar aankwam, moest ik mij wel door een slinger van sigarettenrook van hoogzwangere vrouwen (nee, geen grapje) heen werken. Maar toen mijn weeën steviger werden, kreeg ik wel een aparte badkamer toegewezen. En een heerlijk grote bevalkamer waar werkelijk alles er nieuw uit zag en ik nog nooit zoveel ‘bevalsnufjes’ had gezien.

Het was er ruim en schoon en een Oost-Duitse zuster wist mij met haar blik duidelijk te maken dat ik niet moest gaan lopen gillen, maar gewoon die baby eruit moest persen. Zo gezegd, zo gedaan. Daarna werd het wel even anders…

De baby-huilkamer

In het Amsterdamse OLVG mocht ik toentertijd heerlijk een nachtje blijven. Manlief bij mij op de kamer, want het was zo rustig. In Berlijn draait de postnatale zorg vooral om de moeder. Fijn, zou je denken, maar daar zit een keerzijde aan.

In dit ziekenhuis hadden ze namelijk een zogenaamde huilkamer. Na mijn prima bevalling werd ik naar een kamer gebracht waar ik even kon uitrusten. Tot mijn grote verbazing kwam ik op een kamer terecht met alleen maar moeders. Geen baby’s…

Wat bleek? Als je baby het op een huilen zette, werd deze pardoes weggehaald en naar de huilkamer gebracht, zodat de moeder wat kon uitrusten. Elke vezel in mijn lijf verzette zich tegen dit idee en zodoende stond ik de halve nacht op de gang. Ik wist niet hoe snel ik weer naar huis moest.

Kraamzorg

Dat kraamzorg iets typisch Nederlands is wisten we al, maar in Duitsland kan je wel iets soortgelijks regelen: de Hebamme. Die komt dan niet elke dag, maar wel op regelmatige basis langs om jou en je baby te controleren. En ik had een schat van een Hebamme.

Positieve ervaring

Al met al vond ik mijn ervaring in Berlijn erg goed. Ik was vooraf wat bang voor de strenge en rigide houding van de Duitsers, maar juist door hun professionaliteit (natuurlijk ook in Nederland te vinden) en bijna emotieloze houding ten overstaan van de zwangerschap, voelde ik mij erg veilig.

Het urenlange wachten bij de gynaecoloog op een plastest was vervelend en de huilkamer een hele rare gewaarwording. Maar doordat ze er bovenop zaten en zeer precies waren, vond ik bevallen in Berlijn zeker geen slechte ervaring. En het Duitse strikje op het geboortekaartje bewees dat maar weer.

Toen wij twee jaar later naar Dublin verhuisden en ik opnieuw zwanger werd, was mijn houding dus erg positief…

Wordt vervolgd…!