Het was te mooi voor deze wereld

De eerste echo

Vandaag is de dag van de eerste echo. Ik ben 7,6 weken zwanger en voel me ook zo. Ik ben vreselijk moe, af en toe misselijk en heb ook stemmingswisselingen. Een goed teken, was mijn gedachte steeds.

Met een klein beetje gezonde spanning lopen we de verloskundige tegemoet. “Wil je direct even met de echo kijken?” vraagt de verloskundige. Natuurlijk wilde ik dat, ik kon niet wachten. De uitwendige echo was geen succes. Mijn actieve darmen verstoorden het beeld. Hier waren twee oplossingen voor: een nieuwe afspraak maken voor over twee weken, of een inwendige echo.

Ik voelde niet direct iets voor een inwendige echo, maar op aandringen van mijn man ben ik hiermee akkoord gegaan. Ik heb nu al alles over voor de kleine, dacht ik nog. Toen de verloskundige wat dingen voorbereidde begon ik een beetje zenuwachtig te worden. Ze zei dat er geen reden was om me zorgen te maken, maar toch schoot er van alles door mijn hoofd. Rustig blijven, het komt goed.

Slecht nieuws

De verloskundige begon met de echo en het werd steeds stiller. Ze controleerde mijn hele baarmoeder en ik had geen idee waar ik naar moest kijken. Mijn hart begon sneller te kloppen. Toen sprak ze de woorden uit: “Zullen we daar even gaan zitten? We moeten even praten. Het lijkt er op dat je een missed abortion hebt.”

Een vlaag van paniek schoot door me heen. Daarna was ik in een lichte shock. Er drong niet veel meer door en ik kon alleen maar uit het raam achter haar staren. De verloskundige belde direct naar het ziekenhuis om een afspraak te maken met de gynaecoloog. De volgende dag konden we terecht.

Hoe kan dit?

Er moeten twee zombies over straat hebben gelopen nadat we afscheid hadden genomen. Dat waren mijn man en ik, op weg naar huis, met een foldertje over miskramen bij ons. Eenmaal thuis hebben we volgens mij wel een uur stil en starend op de bank gezeten. Ik ben een gezonde vrouw van 27 jaar. Ik rook niet, eet gezond en gevarieerd. Hoe kan dit? Ik heb vast iets gegeten waardoor ik dit veroorzaakt heb, verweet ik mezelf.

Na een poosje kwam het eerste verwachtingsvolle appje binnen: “En, hoe was de echo?” Een paar dagen daarvoor hadden we onze beide families op de hoogte gesteld van het blijde nieuws. Waarom zouden we wachten tot na de echo? Als het geen goed nieuws was zouden we het ook willen delen, dachten we. Niet wetende dat dat vreselijke moment nu was aangebroken. Ik belde mijn moeder en bij het horen van haar stem brak ik. “Het is niet goed”, stamelde ik. Veel meer zinnigs kon ik niet uitbrengen.

’s Avonds kon ik niet slapen. Ik schrok vaak wakker en ging dan op het internet op zoek naar verhalen van lotgenoten. Ik las wonderlijke verhalen, maar ook verhalen die niet goed afliepen. En daar kwamen de tranen weer… Volgens mij heb ik die nacht meer gehuild dan geslapen.

Een sprankje hoop?

Om elf uur werden we in het ziekenhuis verwacht. Als ze mijn hartslag hadden gemeten, werd ik waarschijnlijk direct opgenomen. Man, wat was ik zenuwachtig.

De verloskundige had ons voorbereid op het gesprek. Ik was bang voor het echobeeld. Ik vond het vreselijk confronterend om het weer te moeten zien. De gynaecoloog was het met de verloskundige eens dat het er niet goed uitzag, maar ze twijfelde nog wel een beetje.

De echo één week later herhalen moest voldoende zijn om een definitieve uitslag te geven. We spraken een nieuwe datum af en mijn man en ik liepen totaal overdonderd het ziekenhuis uit. Wat was er net gebeurd? Was er nou een sprankje hoop?!

Heel veel appjes

De dagen gingen voorbij en de hoop werd minder. Ik lette extreem op alles wat er in mijn lichaam gebeurde. Iedere keer zag ik er als een berg tegenop om naar het toilet te gaan. Er ging steeds weer een zucht van opluchting door me heen als het toiletpapiertje ‘schoon’ bleek.

Ik kreeg veel appjes van mensen die hun medeleven wilden betuigen. Hoe het gaat? Tja.. hoe gaat het met je als je weet dat je een miskraam gaat krijgen? Ik vond het maar een lastige vraag. Het erge was dat ik door alle lief bedoelde appjes gefrustreerd raakte. Niemand snapt hoe ik me voel, dacht ik boos. Wat een toneelstuk. Alle lieve woorden, allemaal goed bedoelt, maar ik werd er alleen maar boos, teleurgesteld, en verdrietig van.

De miskraam

Precies dat wat ik al aanvoelde, werd die ochtend werkelijkheid. Het is niet goed. Het echobeeld bleef steken op ongeveer 5 weken zwangerschap, terwijl ik op dat moment precies 9 weken zwanger was. Want zwanger was ik nog steeds, door de hormonen die deze ellende in stand hielden.

Ik kreeg de keuze wat ik wilde. Ik kon afwachten of ik kon kiezen voor medicijnen. Ik koos voor medicijnen, omdat ik geen vertrouwen meer had in mijn eigen lichaam. Ik wilde het na een vermoeiende week van nadenken, slecht eten en slecht slapen graag afsluiten.

Vier tabletjes

De volgende ochtend om negen uur zou ik de eerste vier tabletjes inbrengen en 48 uur later de volgende vier. De medicijnen werkten goed. Er kwam direct een zwaar gevoel in mijn buik dat steeds heftiger werd. Dertien uur later kwam het vruchtje al naar buiten. Het was pijnlijk om te zien, maar tegelijk viel er een zware last van mijn schouders. Het was klaar. Ik kon het proberen een plekje te geven.

Met lood in mijn schoenen liep ik weer naar de badkamer. Ik moest de laatste vier tabletjes inbrengen. Ik wist precies wat er komen zou en zag er als een berg tegenop. Dit keer waren de krampen misschien nog wel heftiger dan de vorige keer. De bank, het dekentje, paracetamol en een warme kruik waren mijn beste vrienden. Ook de dagen erna heb ik nog last gehad van buikpijn.

Te mooi voor deze wereld

Ik heb veel bewondering voor alle vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt of nog mee moeten maken. Als je dit nu leest en je bent bang voor wat komen gaat, weet dan dat je sterk genoeg bent om hier allemaal doorheen te komen. Ergens tussen de donkere wolken boven mijn hoofd zie ik weer een kleine zonnestraal. Hopelijk zie jij die ook snel weer.

Voor nu troost ik mezelf en hopelijk jou ook met de mooie woorden van mijn verloskundige: “Het was te mooi voor deze wereld.”