Ga op de foto, mama’s!

Ze houdt me stevig vast, haar kin over mijn gezichtje heen gebogen, alsof ze me wil beschermen tegen alles dat in mijn leven nog zal gaan gebeuren. Haar ogen zijn gesloten en haar mond laat een kleine glimlach zien. De adem die ze langzaam uitblaast en haar handen die me op dat moment net iets steviger vasthouden, zijn bijna voelbaar.

Een moment dat nooit was vastgelegd als mijn vader het fototoestel niet had gepakt. Een foto die er nooit was geweest als ze er een selfie van had geprobeerd te maken.

Lieve mama’s,

Waarschijnlijk staan jullie telefoons vol met duizenden foto’s van jullie kinderen. Van jullie mannen met de kinderen, de foto’s die jullie in de weekenden van ze maken.

Ik weet dat we soms onzeker zijn. Over hoe de zwangerschappen ons lichaam hebben veranderd, over hoe het slaapgebrek soms zichtbaar haar sporen in onze gezichten nalaat. En dat we dus sneller geneigd zijn om zelf een foto te maken van een ander. Om onszelf weg te cijferen en te denken “ik neem hem wel”.

En als er dan een keer een foto genomen wordt, zijn we blij dat er drie of vier tussen zitten, waarvan we vervolgens de beste kunnen kiezen.

Het zijn de dagelijkse, kleine momenten

Het is de dagelijkse routine, die onze dagen soms zo lang en zwaar maakt. Het zijn de dagelijkse, kleine momenten die ons leven soms zo opslokken, maar het tegelijkertijd zo mooi en rijk maken. De momenten die voor de kinderen zo belangrijk zijn. En waar we, hoe heftig het soms ook voelt, zo van genieten. De momenten waar we later aan herinnerd willen worden.

Het beeld van de ochtendhectiek, wanneer we er ’s ochtends alles aan doen om de kindjes op tijd klaar te maken voor hun ochtendslaapje of om de deur uit te gaan. De kleinste op de heup, terwijl we de oudste met onze andere hand helpen zijn of haar schoenen aan te trekken.

Wanneer we ’s avonds de dag doornemen met onze oudste, en we ondertussen de kleinste niet uit het oog verliezen en hem/haar liefkozend heen en weer wiegen, terwijl we met een snijplank voor ons op tafel de tomaten voor het eten snijden.

Het beeld van de avondspits, wanneer we de kindjes in bad doen na een lange dag. Wanneer we het zoveelste boekje aan ze voorlezen, omdat ze er alles aan doen nog wat meer tijd te rekken met ons. Wanneer we hun voorhoofdjes kussen, en ze over hun nog kleine bolletjes aaien en ons vol liefde voorover bukken om ze de zoveelste kus te geven. Met de zachtheid en passie waarmee alleen wij dat kunnen. Hun mama’s.

Zorg dat ze gemaakt worden, die foto’s. Zodat onze kindjes kunnen zien hoe prachtig we waren. Hoeveel we van ze hielden en houden. Ook al hebben we onze trainingsbroek nog aan, zit ons haar rommelig met een knot op ons hoofd en dragen we geen make up.

Je hoeft er niet mooi op te staan. Voor je kinderen ben je de allermooiste ter wereld. Gewoon, omdat je hun moeder bent.