Bevallingsverhaal: een vaginale stuitbevalling

Bevallingsverhaal van een vaginale stuitbevalling van baby Amber

Die avond ging ik rond elf uur nietsvermoedend naar bed. Ik zag de klok twaalf uur aantikken. Toen één uur, half twee… Ik kon niet slapen, want ik had last van wat lichte krampjes. Ik dacht er geen seconde aan dat de bevalling weleens begonnen kon zijn.

Babypaspoort

Naam: Amber
Geboortedatum: 18-06-2018
Plaats: Harderwijk
Gewicht: 2630 gram
Geboren met: 36+4 weken
Papa & mama: Mark & Salma

Bloedverlies

Rond half twee uur bedacht ik dat ik misschien even naar de wc moest. Misschien hielp dat tegen de krampen. Toen ik van het toilet opstond, verloor ik een paar druppels bloed. Zag ik dat nu goed, of was het gewoon een beetje afscheiding?

Ik vroeg mijn vriend wat ik moest doen. Bij bloedverlies onder de 37 weken moest ik namelijk de verloskundige bellen. Ook ’s nachts. Maar ja, dat is nogal wat, de verloskundige bellen midden in de nacht. Wat als er helemaal niets aan de hand is?

Mijn vriend overtuigde me: “Bel nu maar gewoon, dan ben je misschien weer gerustgesteld.”

De verloskundige bellen

Met tegenzin belde ik de verloskundige. Ik begon met het maken van excuses. Ze stelde me gerust en zei dat het absoluut niet erg was. Ik legde mijn lichte krampen uit en gaf aan dat dit echt nog geen weeën konden zijn: zo heftig voelde het niet. En ik vertelde natuurlijk over die paar druppels bloed.

Ze gaf het advies om even te douchen. Als de krampen bleven of wanneer ik meer bloedverlies kreeg, moest ik weer bellen. Dus dat deed ik.

Plons!

Na het douchen werden de krampen erger. Ik had me net helemaal afgedroogd, toen ik het weer voelde: plons! Wat is dat nu? Ik maakte de plas schoon, deed schoon ondergoed aan en ging weer in bed liggen. Maar voordat ik erin stapte, voelde ik weer een plons. Is dit dan misschien vruchtwater?

“Na mijn uitleg twijfelde de verloskundige geen moment: “Ik kom eraan. Je vliezen zijn gebroken!””

Ik besloot toch maar weer te bellen. Na mijn uitleg twijfelde de verloskundige geen moment: “Ik kom eraan. Je vliezen zijn gebroken!”

Ik ging maar weer in bed liggen, want ik moest toch wachten. En… plons! Het beangstigde mij. Ik verloor zoveel vruchtwater, straks had de baby geen water meer over! Ging dat wel goed? Het bleef maar stromen.

Ruiken aan mijn inlegkruisje

Toen de verloskundige er was, controleerde ze mijn vruchtwater. Gek vond ik dat: ze rook aan mijn inlegkruisje. En toen kwamen de verlossende woorden: “Je bevalling is begonnen, meid!” Omdat mijn dochter in stuitligging lag, moest ik een keizersnee. Ik moest dus bevallen in het ziekenhuis.

“De weg naar het ziekenhuis heb ik niet meegekregen. Ik kon gewoon niet geloven dat het nu echt ging gebeuren”

De weg naar het ziekenhuis heb ik niet meegekregen. Ik kon gewoon niet geloven dat het nu echt ging gebeuren. Waren dit de weeën? Prima!

Vaginaal of keizersnede

Eenmaal in onze kamer begon het toch wel heftig te worden. Ik werd gecontroleerd, maar had helemaal niet door wat er allemaal gebeurde. Ik had me nog helemaal niet goed voorbereid op een keizersnee. De afspraak was ook net pas gemaakt.

De gynaecoloog kwam naar me toe en vroeg of ik misschien toch vaginaal wilde bevallen. “Ze is nu nog zo klein en wij raden het aan. We hebben er vertrouwen in.” Weet ik veel, dacht ik. Ik heb weeën, kan iemand anders dit niet even beslissen?! Uiteindelijk besloten we toch voor een vaginale bevalling te gaan.

Schreeuwen en in bed poepen

De periode tussen vier uur ‘s nachts en tien uur ‘s ochtend is voor mij ontzettend snel gegaan. Op een gegeven moment werden de ramen dicht gedaan. Dat zou lekker warm zijn voor de kleine. Achteraf hoorde ik dat het was omdat ik alles bij elkaar schreeuwde. Ik hield het niet meer!

“Dat ik ondertussen in bed poepte, had ik van tevoren niet gedacht. Maar oh, wat was het fijn toen dat eruit was”

Ik kan me nog herinneren dat ik zo hard aan het schreeuwen was, dat ze de ontsluiting wel moesten checken. Ja hoor, 10 cm. Ik moest nog eventjes wachten, dat zou het beste zijn voor deze stuitbevalling. Dat ik ondertussen in bed poepte, had ik van tevoren niet gedacht. Maar oh, wat was het fijn toen dat eruit was. Ruimte!

En toen mocht ik eindelijk persen. Ik moest alles geven. Yes, dat deed ik maar al te graag! Volgens mij heb ik in totaal drie kwartier geperst.

Paniek

En toen begon de paniek. De billen waren geboren, maar de schouders, armen en benen bleven achter. Haar beentjes lagen namelijk omhoog naast haar gezicht. De gynaecoloog moest met beide handen naar binnen om de schouders erdoorheen te krijgen.

“En daar was ze. Blauw. Levenloos. Geen geluid.”

Er was paniek, mijn man raakte in paniek en alles ging ineens heel snel. Ik zat helemaal in mijn eigen bubbel en hoorde alleen maar hoe goed ik het deed en wanneer ik wat moest doen. Ineens moest ik nog één keer persen. In deze pers riep ik: “Ik kan dit nieeeeet!”

En daar was ze. Blauw. Levenloos. Geen geluid. Ik zag mijn vriend wit worden. Ze werd direct meegenomen aan de beademing.

Ik zag het vanaf een afstandje gebeuren. Het leek uren te duren, maar het waren maar een paar minuten. Ik begon in paniek te raken. Gaat alles wel goed?

“Eindelijk kwam het verlossende antwoord: ze is oké!”

Ze is oké!

En daar was het verlossende antwoord: ze is oké! Even aan de beademing en daarna mocht ze bij mij. GEWELDIG. Wat is ze mooi, onze lieve Amber.

Gehecht

Met mijn bebloede benen nog trillend in de beugels, werd ik gehecht. Ik was namelijk ingeknipt. Ik denk dat er wel zes zusters in de kamer stonden.

Dat hechten geen pijn doet, omdat je je mooie kind in je armen hebt? Geloof dat niet! Ik vond het verschrikkelijk. Of was het gewoon de stagiair… Ik kon er in ieder geval niets van zeggen. Ik was overal stil van.

Net bevallen van de tweede

Inmiddels ben ik net bevallen van ons tweede kindje. Het lijkt allemaal weer nieuw voor me. Zo’n stuitbevalling is nou niet echt iets volgens het boekje!