Geluk is… een klein mensenpoesje

Het is zo bijzonder om te zien hoe ze de wereld om zich heen ontdekt. In een sneltreinvaart is ze uitgegroeid van een klein afhankelijk minimensje tot een onderzoekende, bijdehante dreumes.

Een individu, met eigen behoeften

Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ze voor het eerst op mijn buik lag en me aankeek met haar grote, donkere ogen. Onze dochter. Wat een overweldigend gevoel van liefde en geluk. Ik heb haar de hele dag in mijn armen gehouden en haar bewonderd.

En dan begint de periode van elkaar leren kennen. Toen ze in mijn buik zat, waren we samen een eenheid. Zij was onderdeel van mij en ik voelde me negen maanden lang gelukkig. Ik zat op een grote roze wolk.

Nu was ze plotseling een individu, met eigen behoeften. Behoeften die ik niet altijd meteen begreep of waar ik niet altijd in kon voorzien.

Behoeden voor ‘lijden’

Ook moest ik mezelf leren kennen in een nieuwe rol. Ik merkte dat ik mijn kind wilde behoeden voor elke vorm van lijden.

De hielprik toen ze pas een paar dagen oud was: verschrikkelijk! Jasmijn leek er zelf niet zo veel last van te hebben, maar ik voelde me een intens slechte moeder omdat ik mijn dochter pijn liet doen. De eerste maanden reageerde ik op elk huiltje en ik deed er alles aan om haar ongemak weg te nemen. Ook al betekende dat uren naast haar bedje zitten tot ze sliep.

Relativeren, humor en balans

Inmiddels heb ik gelukkig heel wat meer leren relativeren en kan ik het moederschap een stuk lichter en met humor bekijken. Jasmijn heeft een vrij hoge pijngrens, dus met dat ‘lijden’ valt het allemaal wel mee. Als ze valt, staat ze meestal gewoon weer op, wrijft even over haar hoofdje (ook al is ze op haar knietjes gevallen), komt hooguit even een kusje halen en gaat weer verder waar ze mee bezig was.

Ook zijn haar behoeften en die van mij nu veel meer in balans. Ze krijgt niet meer alles wat ze wil en als ik het uitleg, accepteert ze dat meestal ook. Op dit moment hebben we onze weg gevonden. Al weet ik heel goed dat alles continu verandert. Ik kijk al uit naar de peuterpuberteit die ons te wachten staat.

Zelfstandig én knuffelig

Ineens hoor ik Jasmijns poezengeluid. Ze zit naast haar boekenkastje en leest een boekje over een poes. Ik geniet van haar zelfstandigheid. Fijn dat ze zichzelf zo goed kan vermaken. Maar ook heel fijn als ze met dat boekje naar me toe komt gelopen, het dekentje pakt om over ons heen te leggen en op mijn schoot kruipt om lekker voorgelezen te worden. Heerlijk dat ze nog even gewoon lekker klein en knuffelig is.