Geluk is… verlangen

De stad

Hoe je leven verandert als je kinderen krijgt… en je prioriteiten. Toen ik op kamers ging wonen in Utrecht, ontdekte ik de vrijheid van de stad. Je bent overal zo op de fiets. En als je dan toch de stad uit wilt, gaat er ieder kwartier een trein.

Ik wist zeker dat dit was wat ik wilde voor mijn kinderen, later als ik groot was. Dat ze zouden opgroeien in de heerlijkheid en het gemak van de stad. Parken, terrasjes, winkels, musea. En alles op de fiets.

Nu is het later. En besef ik dat het wonen op een mooie locatie in de stad alleen haalbaar is als je genoeg hebt aan een kamer of een studio.

Verlangen naar…

Met kinderen is het toch wel fijn om meer ruimte te hebben. En dan kom je terecht in een buitenwijk. Zelfs hier kunnen we ons geen simpel rijtjeshuis met een tuin veroorloven. Dus wonen we al jaren in ons appartement op de vierde verdieping, zonder lift.

Tot nu toe ging het prima, maar ik begin er steeds meer naar te verlangen de deur open te kunnen doen en zo naar buiten te stappen. En ik begin te verlangen naar een leven in rust en ruimte. De stad, die in mijn ogen alleen maar voordelen had, voelt ineens druk en gehaast.

Onze grote droom is wonen op Terschelling. Maar daar zijn de prijzen zo mogelijk nog hoger dan in de grote steden.

Een dorp

Stiekem kijk ik naar huizen in dorpjes in het noorden van het land. Wat schattig! En wat een ruimte. Voor prijzen waar je in de Randstad een klein appartementje voor krijgt. Voorzichtig beginnen we hier over na te denken.

Is dit iets wat we kunnen? Ons leven compleet omgooien? Onze kinderen laten opgroeien in een klein dorp? Ergens in het noorden van het land? In een heerlijk huis? Met heel veel ruimte? En een grote tuin waarin ze kunnen rondrennen?

Terug door de regen naar huis. Bepakt en bezakt met kind en poes stommel ik – deuren met mijn knie openhoudend – de trappen op naar onze torenkamer op de vierde verdieping.

Een groot huis op de begane grond klinkt steeds aanlokkelijker.