Lieve kraamzorg, bedankt

Lieve kraamzorg,

Wat vond ik het spannend om je te ontmoeten. Al tijdens mijn zwangerschap fantaseerde ik over hoe het zou zijn als jij in mijn huis zou rondlopen. Hoe ik me daarbij zou voelen en wat ik ervan zou vinden.

Ik zal nooit vergeten hoe vrolijk en ontwapenend je binnen kwam, we elkaar de hand schudden en ik direct voelde: dit zit goed. Ze is lief en fijn. Ik zag het meteen in je ogen en hoorde het aan je stem. Wat was ik blij en opgelucht.

De eerste nacht

Daar zaten we dan, ik met mijn hummeltje in mijn armen, jij naast me op de bank. Het was ’s avonds laat, ik was kapot na een heftige bevalling van ruim 25 uur, maar stond tegelijkertijd strak van de adrenaline. Ik weet nog dat ik enorm veel praatte en je uitgebreid vertelde over de bevalling. Jij luisterde, was begripvol en lief. Ik wilde van alles van je weten. Jij vertelde en ik vond het fijn om naar je te luisteren en je beter te leren kennen.

Die avond legde je ons van alles uit. Hoeveel ik ook van tevoren dacht te weten; ik had blijkbaar geen idee. Je nam uitgebreid de tijd en ondanks dat het inmiddels al middernacht was, bleef je rustig doorpraten en ging je pas weg toen je zelf het gevoel had dat het kon. Het was maar de vraag of jij de volgende ochtend degene zou zijn die weer zou komen. Het hing puur van het rooster af. Slik. Ik wilde zo graag dat je terugkwam. Je zou je uiterste best doen.

Die nacht deden we geen oog dicht. Een eerste nacht alleen, met je allereerste kindje. Ik lag continu met mijn ogen wijd open naar haar te kijken. Onwerkelijk. De volgende ochtend ging de bel. Yes! Jij was het. Je had geregeld dat wij jouw gezin voor de komende week zouden zijn. Wat was ik blij.

Mijn houvast

In de dagen die volgden, was jij mijn houvast. Je zag mijn tranen omdat ik amper kon liggen, mijn tranen toen je me afdroogde nadat ik voor het eerst weer had gedoucht, mijn tranen toen je me al die keren begeleidde naar de wc en mijn tranen van geluk die over mijn wangen rolden nadat ik na ruim een week weer kon staan en mijn dochter voor het eerst kon verschonen.

Jij was degene die ervoor zorgde dat het bezoek niet te lang bleef. We spraken een code af; wanneer ik aan jou zou vragen hoe laat ze ook alweer in bad moest, wist jij: het is nu teveel, en werkte je heel lief het bezoek de deur uit.

Je gaf me de lekkerste fruithapjes, zorgde dat ik genoeg dronk en nam ons meisje af en toe even mee naar de woonkamer zodat we konden slapen. Je voelde precies aan wat we nodig hadden en de manier waarop je dingen vroeg of voorstelde, voelde altijd fijn. Alsof je ons al jaren kende.

Ik zal je nooit vergeten

Omdat mijn fysieke situatie zo slecht was, bleef je het maximum aantal dagen bij ons. Hiervan had ik je geen uur willen missen. Toen het moment was aangebroken dat je ging, had ik een steen in mijn maag. De tranen in jouw ogen toen je het kaartje las dat we voor je hadden geschreven, vloeiden rechtstreeks mijn hart in.

Daar ging je. Mijn man ging weer werken. Ik moest het alleen gaan doen. Heel eng, maar mede dankzij jou voelde ik dat ik het kon. Je zag mij in de meest kwetsbare weken van mijn leven. Jij zag dat mijn wolk niet roze was. Je zag me worstelen en vechten en je zag me langzaamaan sterker worden. Je gaf me het zelfvertrouwen dat ik zo nodig had.

Dankjewel dat je er was en voor wie je voor mij was. Wat was je belangrijk en waardevol. Nu, ruim een jaar later, denk ik nog zo vaak aan je. En de gedachte dat je dagelijks andere mama’s op weg helpt, verwarmt mijn hart. Ik zal je nooit, maar dan ook nooit, vergeten.