PCOS-update: hoe gaat het met Sarah na 3 jaar fertiliteitstraject?

De medische mallemolen

Om met de deur in huis te vallen: helaas, we zijn nog altijd niet in verwachting. Inmiddels zitten we nu ruim drie jaar in de ‘medische mallemolen’, zoals het fertiliteitstraject ook wel wordt genoemd. Wat is er in de tussentijd gebeurd? Een heleboel, kan ik je vertellen.

Het moment suprême

Even een opfrisser. Nadat ik in de valentijnsweek van 2018 te horen kreeg dat ik PCOS heb, startten we met Clomid als onderdeel van de zogenaamde ovulatie-inductie (OI). Met deze pillen werd een eisprong opgewekt. Fijn, want die had ik van mezelf niet – alleen als ik de pil slikte. De eisprongen kwamen er, maar helaas zonder resultaat. (De input van mijn vriend was trouwens op dit punt al als ‘superzaad’ bestempeld. Daar kon het dus niet aan liggen.)

Al gauw stapten we over op Gonal-F, waarmee ik mijn follikels (eiblaasjes) kon laten groeien. Hiervoor zette ik zelf elke avond een spuit in mijn buik. Tegen de tijd dat er één of twee follikels op springen stonden, diende ik bij mezelf Ovitrelle toe: een middel om de eisprong nog eens een extra boost te geven. Op dat moment kreeg ik ook van de verpleegkundige te horen wanneer precies het moment suprême zou zijn (dit is de grootste kans op een bevruchting) en dan zouden we dus de liefde moeten bedrijven. Tot zover de romantiek tussen de lakens.

‘Eerste’ eisprong in achttien jaar

Ook deze methode sloeg helaas bij ons niet aan. Reden genoeg om in april 2019 voor een operatie te gaan, de LEO-operatie. Hierbij werd mijn hormoonhuishouding als het ware ‘door elkaar geschud’ en gereset, waarmee ik weer uit mezelf een eisprong zou kunnen krijgen. Dat zou toch wat zijn!

Hoewel de kijkoperatie zelf spoedig verliep, lag ik naderhand nog wel twee weken plat. Intens of niet, het bleek allemaal niet voor niets: een paar weken later had ik inderdaad – voor het eerst in achttien jaar – een eisprong uit mezelf. Na deze periode hebben we een tijdje op eigen kracht geprobeerd zwanger te raken. Het voelde fijn even geen ‘hormoonpolonaise’ aan mijn lijf te hebben. Toch gaf ook deze aanpak niet het gewenste resultaat. Maar ja, wat nu?

Corona: traject on hold

In januari 2020 waren we klaar voor de volgende stap: IUI, waarbij ‘schoongemaakt’ zaad hoog in mijn baarmoeder werd gebracht. Dat scheelde het zaad maar liefst vier (!) uur zwemmen, zo werd ons verteld.

Ook voor de IUI-behandeling ‘mocht’ ik weer aan de slag met de Gonal-F en Ovitrelle. Én met de tussentijdse echo’s, nodig om de follikels zo nauwkeurig mogelijk in de gaten te houden (want een gemiste eisprong = een maand voor niks gespoten). Voor deze echo’s moet je je soms wel drie keer per week melden in het ziekenhuis. Maar hoe heftig het ook allemaal klinkt, rond de eerste IUI-inseminatie waren we weer in opperbeste stemming, ondanks alle eerdere tegenslagen. We geloofden gewoon heel sterk in deze methode. Oké, toen een paar maanden later in Nederland corona uitbrak en ook onze fertiliteitspoli op slot ging, waren we er wel weer even klaar mee. Are you… kidding me?

Inmiddels is het april 2021 en zijn we, na twee mislukte IUI’s, overgestapt op het IVF-traject. Het laatste station van onze kinderwensreis. Toch hebben we onze energie weer terug en kunnen we niet wachten tot het eerste embryo wordt teruggeplaatst. Duimen jullie weer mee?