Wat ik haar zou vertellen als ik terug kon in de tijd

Ze zal de vermoeidheid die ze nu voelt nooit vergeten. Maar knuffelen zoals ze dat met haar pasgeboren baby doet, zal ze nooit kunnen overtreffen.

Ik zou haar vertellen over de tranen. En dat ze van elke traan leert. Huiluurtjes waar ze soms radeloos van wordt. En dan heb ik het niet alleen over haar baby’s tranen.

Ik zou haar vertellen dat ze tijd voor zichzelf zal krijgen, maar het zal voelen alsof haar hart in tweeën scheurt en iedere helft een andere richting op gaat. Zij zal mij vragen of het altijd zo zal blijven voelen en dat antwoord moet ik haar verschuldigd blijven. Dat weet ik zelf ook nog niet.

Ik zou haar vertellen dat het geen typisch liefdesverhaal is. Moederschap is een rauwe ongecensureerde film, die juist daardoor het mooiste verhaal ooit is.

Ik zou haar vertellen dat de kracht van de onvoorwaardelijke liefde die ze voor haar kind voelt haar totaal in zijn macht heeft. Deze kracht zal haar bang maken en geruststellen. Het is een taal die oorverdovend hard is, met name in de stiltes.

Maar toch zal ik dit allemaal niet uitspreken want, net als elke nieuwe moeder, zal ze het naast zich neerleggen omdat ze het zelf moet ontdekken, zoals het hoort.

Dus in plaats daarvan zal ik haar zeggen dat ze gezien wordt, gewaardeerd wordt. Dat ze het fantastisch doet en dat ze genoeg is, precies zoals ze is.

Deze blog is gebaseerd op een Engels gedicht van Jess Urlichs