Blog: Vreselijk mis

Het is donderdagochtend 19 mei als ik samen met Tim en onze dochter beneden kom. Al dagen rommelt het in mijn buik en ik ben er niet gerust op. In het ziekenhuis vertelden ze gisteren dat de schuld bij een blaasontsteking ligt, dus ik neem trouw mijn antibiotica in.

Ik roer met een lepel in mijn kommetje havermout, zonder echt te weten wat ik ermee moet. Mijn dochter aait me over mijn rug en vertelt me dat pijn betekent dat de baby aan het groeien is. Ik hoor mezelf praten, maar eigenlijk geloof ik er niet meer in.
Strompelend naar de keuken vul ik haar schooltasje en spoor haar aan om door te eten. Een ochtendritueel als alle anderen. En toch zal ik deze ochtend nooit meer vergeten.

Zodra Tim ons meisje naar school heeft gebracht, bellen we samen de verloskundige. Naast het bekende bloedverlies, raak ik ook wat vocht kwijt. Zou het dan inderdaad een blaasontsteking zijn? Aan de telefoon krijg ik het advies om de echo bij STAR af te wachten. Vandaag over precies een uur.
Maar dan, enkele minuten later, gaat het mis. Vreselijk mis.

Ik voel een pijnscheut in mijn onderbuik en als reactie begint het water te lopen. Hupsend naar de wc met mijn hand tussen mijn benen, gutst het vruchtwater uit mijn lichaam. Ik weet dat het voorbij is.

Op het toilet word jij met een handje op je buik in mama’s handen geboren. Met je piepkleine beentjes ontspannen over elkaar. Tien vingertjes aan iedere hand. Wiebelteentjes precies zoals die van je zusje. Ik herken je neusje en de zachte glimlach op je gezicht. Het is alsof ik naar je papa kijk, zo veilig en vertrouwd.

Een paar minuten geleden voelde ik je nog bewegen in mijn buik. Alsof je aan mama wilde laten weten dat alles goed was daar binnen. En dat was het ook. Tot mijn vliezen braken en de weg terug voorgoed verdween.
Ik schreeuw, ik krijs… ik huil. Tim knielt voor me neer en we huilen samen. Met een gebroken stem belt hij de verloskundige. Ze komen er direct aan.

Ik lig op de bank met ons kindje op een handdoek tussen mijn benen. Met trillende handen pak ik de schaar van de verloskundige aan en knip ik je navelstreng door midden. Met trots pak ik je van haar over en leg je op mijn borst. Mijn tranen druppelen zachtjes op jouw lijfje neer. Papa zit naast me. Samen hand in hand. Een kus op mijn voorhoofd en verder blijft het stil. Doodstil.

Vanmorgen zijn we, na een zwangerschap van 14 weken, papa en mama geworden. Papa en mama van het allermooiste mannetje op de hele wereld. Zo dapper en stoer.

Onze mooiste herinnering aan jou werd de ergste nachtmerrie. En andersom. Want vergeten zullen we je nooit. Lieve Tom, je hoort bij ons gezinnetje. Vandaag, morgen en voor altijd.