De kinderwens van Miranda en Iris

Vruchtbaarheidsproblemen

In november 2016 kreeg ik een mail van een nichtje met daarin haar heftige verhaal over de weg die zij heeft afgelegd om zwanger proberen te worden en de problemen waar zij tegen aan liep. Na haar onderzoeken bleek dat de kans bestaat dat vrouwen in onze familie belast zijn met een erfelijke vruchtbaarheidsaandoening. Hierdoor is de kans groot dat wij vervroegd in de overgang raken en een verlaagde eicelproductie hebben.

Dit was ergens al wel bekend van onze moeders en oma, maar ik stond er zelf nooit zo bij stil. Zij hebben immers ook allemaal kinderen gekregen. Daarnaast was ik op dat moment pas 23 en was ik net begonnen aan mijn hbo-studie. Ik was daarom nog niet zo bezig met zwanger worden, hoewel de kinderwens er altijd al is geweest.

Omdat ik getrouwd ben met een vrouw en wij als lesbisch stel met een kinderwens in de toekomst een ander traject in zouden gaan dan veel heterostellen, besloot ik na deze mail toch contact op te nemen met een gynaecoloog. Op 2 december kreeg ik een uitslag waar ik gezien mijn leeftijd helemaal niet op had gerekend. Uit mijn onderzoeken bleek dat ook ik vervroegd in de overgang zal raken en dat mijn eicelproductie laag is. Een precieze datum kon de arts mij niet geven, maar ze raadde het af om nog tot na mijn studie te wachten met onze kinderwens.

Sneller dan gepland

Mijn vrouw en ik waren hier natuurlijk best wel van ontdaan. Financieel waren wij er op dat moment niet klaar voor om een heel medisch traject in te gaan. Met name omdat veel spermabanken in Nederland failliet zijn (door het niet meer anoniem mogen doneren), zou dit een heel duur proces gaan worden.

Waarom Iris dan niet zou dragen, is een veelgestelde vraag. Zij is immers ook twee jaar ouder dan ik en zou eigenlijk ook eerst zwanger worden. Omdat ik ook heel graag zelf wilde ervaren hoe het is om zwanger te zijn en een kindje op de wereld te zetten, zou het nu omgedraaid worden. Echter dus sneller dan eigenlijk gepland.

Een aanbod uit onverwachte hoek

Dezelfde avond dat ik die middag het telefoontje van mijn gynaecoloog heb ontvangen, kregen we een berichtje van een hele goede vriend van ons. Hij had er goed over nagedacht nadat hij de uitslag van mijn onderzoeken had gehoord en hoe moeilijk het is om in Nederland aan sperma te komen. Hij bood zich aan als donor voor ons kindje. Dat berichtje kwam heel erg out of the blue voor ons, want dat hadden we hem nooit gevraagd.

Wat een wending was dat, na eerst moeilijk nieuws te moeten verwerken. We hadden zoveel vragen voor hem. Hoe staat hij erin? Wat voor rol wil hij spelen? Hoe staat zijn familie erin? Hoe zien wij het voor ons? Hoe gaan we het dan doen met bevruchten? Enzovoort, enzovoort. We wilden dit niet via de app met elkaar bespreken, maar we konden eigenlijk ook niet meer wachten!

De volgende dag spraken we af om het erover te hebben. Al snel bleek dat we eigenlijk ontzettend op dezelfde lijn zaten met elkaar en dat we er allemaal hetzelfde in stonden. Hij wilde dit traject met ons ingaan omdat hij ons een gezinnetje gunde en ons wilde helpen, maar absoluut niet omdat hij vader wilde worden of betrokken wilde zijn bij de opvoeding van ons kindje. We hebben toen een paar uur goed met elkaar gepraat. We spraken af om een donorcontract op te stellen, met daarin alle rechten en plichten voor alle partijen en de aanvullende wensen en afspraken waarover we het hebben gehad.

De eerste poging

Eind december was mijn eerste eisprong. Ik had dit nog nooit echt gemeten of bijgehouden, maar we hadden gelezen dat de meeste kans van slagen zou zijn als je 3 dagen voor je eisprong zou insemineren, 1 dag ervoor en 1 dag erna.

Op goed geluk kwam onze vriend en donor Eerste Kerstdag naar ons toe voor een eerste poging. We waren vooraf al erg nerveus of het niet te ongemakkelijk zou worden en hoe het zou gaan voor iedereen. Hij ging naar de logeerkamer en na een kwartiertje werd er zachtjes op de deur geklopt.

Hij had het potje met een opgetrokken spuitje netjes op de rand boven de trap gezet en ging volgens afspraak daarna meteen weg. In de gang beneden hadden we een gigantische knuffelbeer met een bijpassend kaartje neergezet om hem te bedanken en hem een fijne Kerst te wensen. Hij vertrok, en bij ons begon het avontuur.

Romantisch zwanger worden?

Ooit de serie The L Word gezien? Of een ander romantisch moment waarbij baby’s worden verwekt op een natuurlijke manier? Nou, gooi dat romantische beeld maar uit je hoofd! Spuitje erin, vrouw ging bijna over haar nek, en vervolgens een half uur ondersteboven gehangen in de hoop dat het iets zou opleveren. En dan een paar dagen later nog twee keer hetzelfde!

Gelukkig viel het ons allemaal ontzettend mee qua ongemakkelijkheid en voelde het als een goede eerste poging. We wisten dat de kans dat het de eerste keer zou werken kleiner was dan 15 procent. We hoopten natuurlijk wel op goed nieuws in januari, maar we gingen er niet van uit. Een aantal weken later kreeg ik last van mijn buik en ging ik ervan uit dat ik ongesteld werd. We haalden alvast nieuwe potjes en spuitjes op voorraad, zodat we eind januari een nieuwe poging konden wagen.

Een licht streepje

De dag dat ik ongesteld moest worden, verstreek zonder een teken van mijn menstruatie te zien. Daarom besloot ik toch maar een zwangerschapstest te doen. Er kwam een heel licht streepje, nauwelijks zichtbaar. Wij natuurlijk meteen googlen. Overal stond dat een streepje een streepje is, hoe licht ook. De kans was zo klein, we geloofden het gewoon niet.

De ochtend erna heb ik nog een test gedaan en jawel hoor, toch echt een streepje! Bizar gewoon! We stuurden gelijk de donor een foto, want hij was natuurlijk ook vol spanning aan het wachten. Hij was zo ontzettend blij voor ons. We sliepen die dag toevallig bij mijn moeder en ons initiële plan van cadeautjes geven en verrassen met 12 weken kon ons niet meer schelen.

Mijn moeder stond zich klaar te maken voor haar werk toen we de test lieten zien. Ik heb haar geloof ik in mijn 23 jaar nog nooit zo blij gezien, magisch gewoon! We wilden eigenlijk tegen andere kennissen en vrienden niks vertellen tot we wat meer zekerheid hadden (op z’n minst de eerste echo). Echter wisten zij door de onderzoeken en het aanbod ook dat we snel zouden starten met zwanger proberen te worden. We kregen dus al snel de vraag of we al meer wisten. Dag verrassingseffect…!

Eigenlijk maakte ons het ook niet eens meer zoveel uit. We wisten dat er in dit stadium zo ontzettend veel mis kon gaan, maar na inmiddels 7 testen en zoveel vragen besloten we dat we liever hadden dat dit kleine kringetje het van ons zou horen dan via via. Overigens zouden we dit bij een volgend kindje wel heel anders doen!

De eerste echo en zwangerschapskwaaltjes

Eindelijk kregen we de eerste echo en gelukkig, het hartje klopte en het vruchtje zat in de baarmoeder. Er zat gewoon echt een beginnetje van een levend wezen in mijn buik, zo onwerkelijk!

Van mijn hormonen kreeg ik een extra bevestiging dat ik toch écht zwanger was. De 3 maanden misselijkheid heb ik zeker wel gevoeld. Zo erg dat mijn ogen op een gegeven moment gewoon doorlopen waren met bloed van het overgeven. Gelukkig kreeg ik drukpunt armbandjes voor mijn polsen die de scherpe randjes er wat vanaf haalden, waardoor ik wel naar school en stage kon.

De bekendmaking

De weken verstreken en op de echo’s was steeds een heel bewegelijk kindje te zien. Eindelijk kwam het punt dat we het met 12 weken bekend mochten maken en we alle leuke en verraste reacties mochten ontvangen. Eindelijk hoefden we het niet meer stil te houden dat ik zwanger was, heerlijk!

Een fijne zwangerschap

De zwangerschap verliep eigenlijk best soepel, het beviel me wel, dat zwanger zijn! De 20-wekenecho kwam en tegen alle verwachtingen in bleek het een meisje te zijn! Gelukkig zat alles erop en eraan en zag ze er goed uit. Ook de weken daarna ging alles me prima af. Het enige jammere vond ik dat ik niet echt een mooie ronde zwangerschapsbuik had om mee te kunnen pronken. Maar ach, ons meisje deed het super dus wat wilde ik nog meer? Op naar de bevalling!