Het leed dat bemoeizuchtige fysiotherapeute heet

Bekkeninstabiliteit

Na een redelijk goede zwangerschap en een vlugge, rustige bevalling kreeg ik ineens pijn. Pijn in mijn rug, pijn in mijn lies, pijn in mijn benen… Eigenlijk was het hele onderstel behoorlijk krakkemikkig aan het worden.

In eerste instantie dacht ik nog dat het wel weer over zou gaan. Maar naarmate de tijd verstreek en ik op een ochtend niet meer normaal uit bed kon opstaan, moest ik eraan geloven. Een gesprek met de verloskundige en een bezoekje aan de huisarts leerde mij dat bekkeninstabiliteit het oordeel was.

Dus ik naar de fysio.

Oefeningen doen met een pasgeboren baby: hoe dan?

Nadat ik mijn situatie had uitgelegd, kreeg ik oefeningen mee. Ik moest eerst een kwartier oefeningen doen voordat ik uit bed stapte in de ochtend en gedurende de dag moest ik minstens zes keer tien minuten ontspanningsoefeningen doen.

Ik legde al meteen uit dat dit lastig zou worden, aangezien mijn zoontje toen net 3 maanden was. Hij had dus rond de klok verzorging nodig. Ik zag het al voor me dat ik ’s ochtends mijn huilende baby een kwartier tot half uur laat wachten op zijn fles, omdat mama even oefeningen moest doen. “Ik kom zo bij je lieverd, ga maar even wat voor jezelf doen.”

Ongezouten, onbeschofte mening

De fysiotherapeute vond het onzin wat ik zei en liet dit goed blijken ook. Bij het evalueren van de eerste oefeningen, beet ze me toe dat ik me alleen maar bezighield met mijn kind en begon ze over het feit dat ik alleenstaand ben.

Ze vroeg zich af of ik soms dacht dat ik uniek was, dat ik de enige was die te kampen had met pijn. Ze vond ook dat ik mijn zoontje dan maar dagelijks naar zijn vader of oma moest brengen, want ik kon vast niet goed voor hem zorgen.

Dat raakt me hard

Drie maanden na mijn bevalling zat ik nog vol in de hormonen en dan raakt het je HARD als iemand jouw capaciteiten als ouder in twijfel trekt.

De tranen stonden in mijn ogen. Van schrik, frustratie en van onrecht… Ik haat het als ik moet huilen terwijl ik eigenlijk gewoon boos ben! En daarop reageerde mevrouw niet met troostende woorden of een excuus, maar met de woorden: “Ik denk dat jij naar een psycholoog moet, ik kan jou niet helpen.”

Toen ik opstond om weg te gaan uit het gesprek, kwam ze nog achter mij aan de gang op gerend, omdat ze vond dat ik niet fatsoenlijk gedag had gezegd.

Hopelijk een uitzondering op de regel

Ik snap ergens wel dat dit niet de norm is en dat deze therapeute (hopelijk) een uitzondering is. Maar het heeft voor mij geen goed beeld van een beroepsgroep achtergelaten.

Elke dag hebben talloze moeders pijn en ongemak naar aanleiding van de zwangerschap of bevalling. Of misschien wel naar aanleiding van iets heel anders. Maar als moeder zorg je voor je kind, ook al sta je krom van de pijn of worstel je met waarmee je ook maar worstelt.

Daarom een compliment voor alle mama’s, papa’s, voogden en verzorgers, alleenstaand of niet, met lichamelijke pijn of niet.

In de ogen van onze kinderen zijn wij diegene die ’s ochtends de zon aan de hemel zetten, zodat de dag kan beginnen. Wij troosten, verzorgen, voeden, badderen, verschonen en knuffelen onze kinderen.

We houden zoveel van ze dat we onze eigen problemen opzij zetten, zodat zij het goed hebben. Zodat zij zich goed voelen en kunnen opgroeien tot volwassen mensen die vriendelijk zijn, betrouwbaar, gelukkig en hulpvaardig.

Daar kan die fysiotherapeute nog wat van leren.