Blog
Moeilijke tijden geven je vleugels
Gepubliceerd -
Hoe zwaar je het als moeder ook hebt, je draagt elke ochtend weer de verantwoordelijkheid om er te staan. Letterlijk. Je kindjes hebben geen boodschap aan jouw slaapgebrek en jouw persoonlijke strijd. Het komt dan niet alleen op fysieke, maar ook op mentale kracht aan. En het enige dat die mentale kracht kan voeden, is het glas half vol zien in plaats van half leeg.
Het voordeel van sociale isolatie
Ik ben een slechte slaper en een piekeraar. Het was de afgelopen jaren dus een enorme leerschool: mezelf dwingen elke dag weer de positieve kant van dingen te zien.
Al mijn hele leven wenste ik dat ik thuis kon zijn als mijn kindjes nog niet op de basisschool zouden zitten. Dankzij het leven dat wij leiden, kan dit. Het dagelijkse idee dat ik niets van ze heb hoeven missen, stelt me elke avond weer gerust. Ook op de allerzwaarste dagen had ik het niet anders gewild.
Het voordeel van de ‘sociale isolatie’ die we hier sinds we in Amerika wonen hebben, is dat we elke avond en elk weekend met elkaar zijn. Het leven hier geeft ons de kans terug te gaan naar de basis: het gezin.
Er zijn veel momenten van gemis, van mensen maar ook van gebeurtenissen, zoals verjaardagen van familie. Dit geldt ook voor onze verjaardagen en die van onze kinderen, waar niemand bij kan zijn. Maar kijkend naar dat halfvolle glas, besef ik dat de tijd die we altijd met elkaar doorbrengen heel waardevol is. Wonend in een van de mooiste gebieden van de wereld.
Moeilijke tijden plaatsen dingen in perspectief
Moeilijke tijden geven je vleugels en plaatsen dingen in perspectief. Meer dan ooit ga je kijken naar de kleine dingen om je heen, als de grote lijnen wegvallen. Al je verwachtingen stel je bij.
“Dat wat altijd zo normaal was, is nu bijzonder”
Ik ben blij als er een keer een goed slaapje is overdag, omdat het me dan de tijd geeft voor één kind in plaats van twee. Ik ben blij met een briesje buiten, omdat het de felle zon iets draagbaarder maakt. Of dankbaar voor een regenbui, omdat die me zo aan Nederland doet denken. Heel blij met een uitgebreid telefoongesprek met een vriendin of familielid, als het er eens in de zoveel tijd – vanwege het tijdsverschil van 9 uur – een keer van komt. Dansen in de regen, terwijl de storm over je heen lijkt te razen. Het kan.
De waardering voor de ‘gewone’ dingen zie ik nu door de crisis ook bij anderen verschijnen. Het genieten van Facetimen met vrienden, zodat je ze toch eventjes kan zien. Dat wat altijd zo normaal was, is nu bijzonder.
“Als je niet meer naar buiten kan, is het een mooie kans om naar binnen te keren”
Naar binnen keren en jezelf leren kennen
Als je niet meer naar buiten kan, is het een mooie kans om naar binnen te keren. In de afgelopen jaren heb ik mezelf nog beter leren kennen. Heb ik ingezien dat ik fysieke en mentale krachten had die ik nog niet kende. Het geeft me zelfvertrouwen als moeder, maar ook als mens, om de rest van dit – zo onvoorspelbare – leven aan te kunnen.
Ook nu dwing ik mezelf elke dag weer de keuze te maken om te kijken naar wat we allemaal hebben. Een groot huis met een fijne tuin, en dus genoeg ruimte voor de meisjes om te spelen. Voorlopig genoeg eten en drinken in huis.
Ik voel me verbonden
Hoe afgesloten ik me van de buitenwereld kon voelen, zo verbonden voel ik me nu met ‘de rest’. In één klap zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. Die saamhorigheid is groots en belangrijk. Het raakt me als ik denk aan de schoonheid van iets dat niet tastbaar is.
