Van geluk spreken, juist in deze corona-tijd

Mijn schoonfamilie en mijn moeder heb ik na 7 maanden in januari nog gezien, maar mijn lieve papa en mijn broer, schoonzus en nichtje zag ik afgelopen zomer voor het laatst. De gedachte dat ik hen misschien wel langer dan een jaar niet zal zien, en zij dus ook de meisjes niet, maakt me heel verdrietig.

Uitdagende tijd

Het is een bijzonder uitdagende tijd. Voor de moeder die zelf ziek is en toch haar kindjes moet verzorgen. Voor de moeder die de hele dag moet schipperen tussen haar werkgever en haar kindjes. Voor de moeder die in de zorg werkt en voor dag en dauw alweer de deur uit is. Voor ons allemaal is het een beproeving.

Nu is het meer dan ooit de tijd om te stoppen met oordelen en jezelf van je beste kant te laten zien. Ons hart uit te laten gaan naar al die moeders die in een slecht huwelijk zitten, voor wie de deur uitgaan een geluk was en die nu het huis niet meer uit kunnen. Voor al die kindjes die thuis in een onveilige situatie zitten, voor wie naar school gaan juist een uitvlucht was.

Ik heb mijn kracht gevonden

Mijn meisje – die rode wangen heeft van de warmte – zet haar fietsje weg en kruipt ook bij me op schoot. Ik sla mijn armen om haar heen en doe even mijn ogen dicht. “Kon het maar altijd zo zijn”, zeg ik. “Wat bedoel je mama?” vraagt ze. “Ik bedoel dat het zo fijn zou zijn als we elke dag lekker naar buiten konden, schatje.”

Terwijl ze zich omdraait en me met haar veel te lieve gezichtje aankijkt, zegt ze: “Ik vind het binnen ook leuk hoor mama, samen met jou.” Ik geef haar een kus op haar blonde bolletje en knijp haar zachtjes in haar handje, dat ze in de mijne heeft gelegd.

Het is nog vroeg. In Nederland gaat iedereen alweer naar bed, maar wij moeten nog even. Ik kus hun zachte nekjes en slaak een diepe zucht. In gedachten geef ik mezelf een schop onder mijn kont en spreek mezelf toe dat we er weer een mooie dag van maken. Daar zit de kracht, in mijn hoofd. En ik ben zo dankbaar dat ik haar heb gevonden.