Een ode aan alle type moeders

Romy Boomsma

Romy Boomsma (de vrouw van Arie Boomsma, moeder van 2 kinderen en erg geliefd op Instagram), is net als ik fulltime thuis en gaat net als ik volledig op haar gevoel af in alle keuzes die ze dagelijks (en ’s nachts) voor haar kinderen (en zichzelf) maakt. Zonder schema’s of boeken.

Haar “opvoedstijl”, en de mijne, zijn stijlen waar je het mee eens kan zijn of niet. Ik heb altijd op verzoek gevoed, ben er 9 maanden elke nacht uit gegaan voor de borst en later een fles. Mijn dochter heeft heel lang naast mij, op mij of tussen ons in geslapen tot ze na 7 maanden naar haar eigen kamer ging. En al 17 maanden zijn mijn man, de oma’s en ik de enigen die haar ooit in bed hebben gelegd, zowel overdag als ’s nachts.

Is hier iets mis mee? Nee. Net zoals dat er niks mis is met werkende moeders, kinderen op een crèche, gastouders, moeders die hun kindje wél wakker maken voor de fles van 23.00 uur of hun kindje vanaf dag 1 op hun eigen kamertje leggen. Iedere moeder en ieder kind is anders.

Meningen over anderen

Toch is het voor sommige vrouwen blijkbaar heel lastig een andermans keuze te respecteren. Zo bleek helaas uit de column die afgelopen vrijdag in de Volkskrant verscheen, van notabene een moeder. Ze vond het nodig een zeer denigrerend stuk over Romy en haar “opvoedstijl” te publiceren. Romy zou het type “vastgesnoerd aan je kind zitten, en totale opoffering” moederschap propageren. Ook ik voelde me persoonlijk aangesproken.

Totale opoffering? Ja en nee. Het betekent heel weinig (tot geen) tijd voor jezelf en het maakt je leven heel klein. Maar vastgesnoerd zitten? Alles behalve. Het is een rijkdom om mijn dochter elke minuut van de dag voor mijn eigen ogen op te zien groeien.

De columniste durft zelfs te stellen dat de posts van Romy een probleem zouden zijn voor de emancipatie. Maar wat is emancipatie? Ik voel me, iedere keer als ik moet uitleggen waarom ik niet werk (en dat moet ik bijna dagelijks, geloof me), juist heel erg geëmancipeerd. Omdat ik een (in deze tijd) gewaagde keuze maak en hier compleet achter sta. Emancipatie houdt naar mijn mening niet in dat je de door de maatschappij opgelegde regels klakkeloos volgt, maar juist staat voor hetgeen dat voor jou belangrijk is.

Kritiek van anderen

Ook kreeg Romy commentaar op het feit dat ze laatst deelde dat haar dochter pas met 2 jaar doorsliep en haar 6 maanden oude zoon ’s nachts nog regelmatig borstvoeding kreeg. Het punt dat de columniste wilde maken was onduidelijk, wel gaf ze aan dat jarenlang slaaptekort in elk geval voor één iemand slecht is, en dat is de moeder.

Helemaal waar, en dat zal ook Romy beamen. Ik wacht al zeventien maanden lang elke dag en nacht – soms in spanning – af hoe mijn dochter dit keer zal slapen. De columniste creëert hiermee een heel groot misverstand: een goed of slecht slapend kind zegt niets over het type moeder. Natuurlijk heb je zelf negatieve slaapassociaties in de hand, maar je hebt nu eenmaal hele goede en minder goede slapers. Een kwestie van pech of geluk.

Geen antikapitalistisch statement

In de column werd gerefereerd aan een eerder verschenen artikel in dezelfde krant over de nieuwe “antimodernisten”, die een antikapitalistisch statement willen maken. Vaak zouden het hoogopgeleide vrouwen betreffen.

Ook ik ben hoger opgeleid. Tijdens mijn studie journalistiek (waar ik leerde om als columniste altijd kritisch te zijn – maar waar ik gelukkig tijdens mijn jeugd al leerde dat je anderen altijd in hun waarde moet laten en andermans keuzes moet respecteren – ) deed ik modellenwerk en na mijn studie heb ik, voordat ik moeder werd, 10 jaar fulltime gewerkt.

Het feit dat ik nu bewust thuis ben (mede door het feit dat we voor het werk van mijn man in korte tijd in verschillende landen wonen), is alles behalve een antikapitalistisch statement. Het is een luxe van waaruit ik heb kunnen kiezen voor hetgeen dat ik altijd al wilde (ook tijdens mijn studie en mijn werkjaren daarna): thuis zijn als mijn kinderen klein zijn. Dit betekent niet dat ik het werken nooit mis of nooit meer van plan ben het te gaan oppakken. Alles behalve.

De columniste lijkt zich nogal zorgen te maken over deze “ontwikkeling” die Romy volgens haar zou uitdragen. Volgens mij valt dit reuze mee. Ik ken in mijn omgeving welgeteld 2 vrouwen, die net als ik, bewust thuis zijn met hun kinderen. Al mijn vriendinnen werken 3, 4, of zelfs 5 dagen.

Respecteer en steun elkaar

Ik maak me zorgen om iets heel anders. Hoe is het mogelijk dat uitgerekend een moeder haar grote bereik van een column in de Volkskrant gebruikt om een andere moeder te bekritiseren? Puur omdat ze een andere manier van opvoeden hanteert dan zijzelf.

Veel van mijn vriendinnen zouden niet met mij willen ruilen, en ik niet met hen. Maar dat is oké. We respecteren elkaars verschillen, staan open voor elkaars opvattingen en kunnen soms nog wat van elkaar leren.

Beste columniste, je spendeert je kostbare tijd aan het kijken naar de posts van iemand waar je je blijkbaar aan ergert en neemt er ook nog de tijd voor om er een stuk over te schrijven. Ik wens je toe dat je stopt met jouw leven te vergelijken met dat van een ander en gun je de wijsheid dat je iedereen respecteert zoals die is.

Hulde aan het moederschap

Lieve Romy, mijn woorden zijn eigenlijk helemaal niet nodig, want jouw antwoord op de column was heel krachtig, vanuit je hart. En niet alleen namens jezelf, maar ook namens mij en alle andere moeders die dezelfde keuzes als wij maken. Bedankt!

Hulde aan het moederschap, aan alle moeders, die er elke dag – op hun eigen manier – alles aan doen om hun kinderen gelukkig te maken!