Coronageneratie

Aan het begin van de crisis ging de voordeur ook hier op slot en bleven mijn zoontje van 8 maanden en ik thuis. We kregen geen bezoek, we gingen nergens heen, we maakten af en toe een ommetje om wat frisse lucht te halen en de boodschappen werden thuisbezorgd.

Thuis werken als alleenstaande moeder

Na een paar weken ging ik vanuit huis weer aan het werk, maar dat was ook geen pretje. Als alleenstaande moeder met een baby van 8 maanden oud die overdag niet veel meer slaapt, is thuiswerken een… uh… uitdaging, zullen we maar zeggen.

Zit je net lekker in een productieve call over hele belangrijke-grote-mensen-zaken, wordt er ineens een luier compleet grensoverschrijdend volgepoept of ontstaat er enorm groot (vocaal) verdriet over het laten vallen van een pakje tissues die juist afleiding boden, zodat de grote-mensen-call kon worden gehouden.

Gelukkig had bijna iedereen wel een huilend, jengelend, aandachtvragend kind in de kamer, of een huisdier dat zich niet kon gedragen. Wat dat betreft leren we door deze crisis wel dat voorheen onoverkomelijke zaken toch niet zo onoverkomelijk blijken te zijn.

Het was echt not done om enig blijk van je privéleven in je zakelijke leven te tonen. Een kind mocht niet gehoord worden. Zelfs het gaan van de deurbel kon gezien worden als onprofessioneel, maar dat blijkt nu allemaal helemaal niet zo erg te zijn.

De deurbel kan gaan, de hond blaft, een kind kan ineens huilen en schreeuwen, maar we weten nog steeds hoe de laptop werkt en hoe we ons werk moeten doen. Waar maakten we ons hiervoor eigenlijk zo druk over?

Generatie corona

Soms vraag ik mij wel af wat voor impact dit allemaal heeft op de ontwikkeling van mijn jonge zoon. Hij gaat wel wekelijks naar zijn vader en speelt daar met zijn zussen en broer. Ik merk ook echt dat hij na twee dagen bij terugkomst een stukje slimmer, sneller en wijzer is.

Maar de liefde, knuffels en belangrijke invloed van opa’s en oma’s heeft hij al maanden niet gehad. Of een simpel uitje naar de kinderboerderij, supermarkt, een reisje met de trein, een dierentuin, een pretpark of een vakantie… Dat zal hij niet meemaken voorlopig. Krijgen we hier dan een corona-generatie van? En welke kenmerken heeft die generatie dan?

Zullen we nooit meer zonder een voorraad levensmiddelen kunnen leven? Worden we onrustig als het wc-papier op dreigt te raken? Zullen we voor altijd een voorraadje vers ingevroren brood in huis hebben? Worden wij, en misschien onze kinderen ook, de generatie die later in het verzorgingshuis stiekem blikken soep en pasta steelt uit het winkeltje van het tehuis? Of nooit met de deuren dicht slapen omdat we bang zijn om weer opgesloten te worden? Het verplegend personeel van de toekomst zal dan gekscherend roepen: “Ach, dat is er één uit de coronacrisis, dat is toch nooit meer helemaal goed gekomen”.

Onzichtbare vijand én Netflix

Mijn oma wordt dit jaar, bij leven en welzijn, 85 jaar oud en zij heeft dus de Tweede Wereldoorlog meegemaakt als jong meisje. Haar vader was een Joodse man, waardoor zij en haar zussen niet veilig waren voor de nazi’s. Ze heeft ondergedoken gezeten, ze heeft moeten stelen voor het gezin, ruilhandel gedreven met boeren voor eten, en heeft geweld en bloedvergieten van dichtbij meegemaakt.

Mijn oma zegt zelf: “Deze pandemie is de oorlog van jullie generatie, maar dan met een onzichtbare vijand. Met de vrees op besmetting en met de constante vraag in je hoofd als je langs een vreemde loopt op straat ‘Heb jij het?’. Het is jullie tijdsperiode die je nooit meer zal vergeten en die op je verdere leven veel invloed zal hebben. Een tijd met angst en twijfels. En met Netflix. Dat dan weer wel.”