Mijn lichaam dat de hare werd

Terwijl ik mijn ogen dicht doe, diep ademhaal en mijn voeten naast elkaar neerzet op het zachte kleed, dwing ik mezelf dit plaatje in me op te nemen. Het beeld dat er inmiddels zo normaal uitziet. Zij, drinkend uit mijn borst. Haar steeds groter wordende lichaampje om me heen gekruld. Haar ogen die mijn ogen aanstaren en mijn hand die haar rug en billetjes streelt.

Bij beide dochters vond ik het begin zwaar. De stuwing, het aanleggen en de hormonen. Mijn weg vinden in hoe te voeden in het openbaar. Mijn pijnlijke rug en nek, de zorgen of het wel genoeg was, of misschien zelfs te veel. Het “gewoon” even borstvoeding geven, zoveel keren per dag en nacht, zonder bedankje of schouderklopje. Soms voelde het tijdens de hele zware dagen en korte nachten als ondankbaar.

“Na 5 maanden was het bij mijn oudste dochter op en klaar”

Mijn oudste dochter heb ik 3 maanden volledig borstvoeding gegeven en daarna kon ik het ’s nachts nog tot 5 maanden volhouden. Toen was het op en klaar. Moeilijk vond ik het, om te beslissen te gaan afbouwen. Uren praatte ik erover, met vriendinnen en mijn moeder. Zocht ik naar argumenten om mijn keuze te ondersteunen, om me er beter over te voelen. Maar toen de dagen na het stoppen verstreken, kon ik er rust in vinden. Het was goed zo.

Strijd door reflux

Ik ging er dit keer open in. Met het voornemen borstvoeding te geven zolang het kon en goed voelde. Ik hoopte het 3 maanden vol te houden, maar wilde vooral niet te streng voor mezelf zijn. Geen idee hebbende wat een bijzondere en vooral lange route het zou worden.

Door haar reflux was elke voeding vanaf de eerste dag een enorme strijd. Ik voelde me machteloos en wist niet hoe ik haar moest helpen. Misschien dat flesjes beter zouden werken voor haar, dus was ik van plan al na een paar weken af te bouwen. Toen ik merkte dat de flesjes het alleen maar verergerde, volgde ik – tegen de vele adviezen van anderen in – mijn gevoel en zette ik door.

“We werden er goed in. Zij en ik”

Vertrouwen terug

We werden er goed in. Zij en ik. We vonden ons ritme en ik vond ook deze keer mijn zelfvertrouwen en gemak met borstvoeding geven in het openbaar. Zij al drinkend aan mijn borst in de draagzak, terwijl ik mijn oudste dochter op de schommel heen en weer duwde. Zij drinkend aan mijn borst in een restaurant terwijl ik mijn bestelling doorgaf en zij drinkend aan mijn borst op een bankje in de speeltuin, al pratend met andere ouders.

Na een aantal maanden kreeg ze, omdat ik vaker links dan rechts aanlegde, haar voorkeur voor links. En dus werd mijn rechterborst na een tijdje aan de kant gezet. Zij keek er niet meer naar om en had aan één borst voldoende. En zo gingen we nog 8 maanden door. Nooit eerder had ik ervaren dat mijn lichaam tot zoveel in staat was. De zwangerschappen, bevallingen en nu het grootbrengen van haar met slechts één kant.

“Terwijl ik daar zit en me probeer voor te stellen dat dit de laatste keer is, overvalt het me. De tranen druppelen over mijn wangen”

Einde is in zicht

Nu is ze bijna 1 jaar oud en is het einde in zicht. Mijn lichaam en zij zijn er klaar voor; het is mooi geweest. Maar terwijl ik daar zit en me probeer voor te stellen dat dit de laatste keer is en ik straks als ze weer wakker wordt een flesje zal geven, overvalt het me en druppelen de tranen vanuit mijn ogen over mijn wang, in mijn hals. Het moment is daar.

Terwijl ik mijn emoties en mijn tranen ontvang en omarm, overvalt me de dankbaarheid en trots. Ik heb geluisterd naar mijn lichaam, hart en verstand en gekeken naar haar. Naar wat het beste paste in onze situatie en naar wat zij nodig had. Mijn lieve kleine meisje, waarmee ik zo’n prachtig team kon vormen, al die maanden achter elkaar. Afgelopen jaar ben ik niet langer dan een paar uur van haar zijde geweken. Dag in dag uit en nacht na nacht waren we samen. Zij en ik.

“Het is een wonderlijk idee dat mijn lichaam haar bijna een jaar kon voeden”

Het is een wonderlijk idee dat mijn lichaam haar bijna een jaar kon voeden. Mijn lichaam dat al ruim anderhalf jaar van haar voelt. Ze woonde erin en dronk ervan. Ik zette mijn eigen behoeften aan de kant voor haar. En hoe intens dat afgelopen jaar ook was, het opzij zetten van mijn eigen ego in elk mogelijke vorm, streelde het tegelijkertijd. Omdat ik voelde dat wat ik haar kon geven, zo groots was. Mijn tijd, mijn eindeloze geduld en mijn lichaam.

De puzzel is gelegd

Terwijl mijn gedachten me terugbrengen naar het hier en nu – haar armpjes om me heen, haar ogen die me tevreden aankijken, mijn benen inmiddels weer over elkaar, zoals ik dat onbewust altijd doe – besef ik voor de tweede keer dat de beslissing om te stoppen groter is dan de stap zelf.

“We did it, zij en ik, wij samen”

De stap die vanzelf zal volgen, heel binnenkort, misschien wel vannacht of morgen, wanneer het moment daar is. Wanneer ik zeker weet: genoeg is genoeg. Wanneer ik volledig voel: het is klaar, de puzzel is gelegd. Een puzzel die we samen legden, met zoveel zorg, liefde, aandacht en bewondering voor elkaar en met zoveel vertrouwen in elkaar.

We did it.

Zij en ik. Wij samen.