Don’t count the days, but make the days count

Blog

De zon staat hoog aan de hemel en ik voel haar door de ramen heen branden. Zoals altijd voordat ik naar buiten ga met de kindjes, loop ik even de voordeur uit om te voelen hoe de temperatuur is. In het woestijnklimaat waar wij in Californië wonen, zijn er maanden waarin het meer dan 40 graden is. De helft van het jaar is het zo warm dat we de hele dag gedwongen binnen zitten in de airco.

We lopen de zon tegemoet, de voortuin in. Ik leg een paar kleden neer en zet de manden met speelgoed erop. Het is zoals altijd uitgestorven op straat. Onze rustige buurt wordt bewoond door mensen die – net als wij zelf – door de hitte vaak binnen of in hun achtertuin zitten.

Veranderingen door corona

Sinds corona de wereld in haar greep heeft, zijn de dagelijkse veranderingen voor iedereen enorm. Ik spreek veel moeders die het ervaren als een heftige overgang; opeens continu thuis zijn met je kindjes. Ze zeggen hun familie en vrienden te missen en het zwaar te vinden om geen praktische hulp meer te kunnen ontvangen van bijvoorbeeld hun eigen ouders.

Sinds in Californië op 19 maart een lockdown werd afgekondigd (hier een “shelter in place” genoemd), veranderde er voor mij praktisch vrij weinig. Thuis zijn met de kindjes doe ik al sinds de geboorte van mijn oudste dochter en een sociaal leven heb ik hier niet. Haar preschool – waar ze 3 ochtenden per week heen gaat – is sinds een paar weken gesloten. We blijven binnen of spelen in de tuin en gaan niet meer naar de speeltuin om de hoek.

Dingen zijn anders en als moeder moet ik de zeilen extra bijzetten. Maar toch zit de verandering hem voor mij vooral in mijn gevoel. Nederland is nu verder weg dan ooit. Trump gooide begin maart meteen de grenzen vanuit Europa dicht, waardoor mijn broer, schoonzus en nichtje in mei niet meer kunnen komen.

Mijn kinderen zijn alles

Ik kijk om me heen. Mijn meisjes zijn aan het stoepkrijten en terwijl ik ze zo ‘en profil’ zie zitten, zie ik zoveel gelijkenissen. Hun hoge, ronde voorhoofdjes, die kleine neusjes, hun bolle wangen en volle lippen…

Elke dag ben ik met ze en toch overvalt me vaak uit het niets nog dat besef: zij zijn gewoon mijn dochters. Ik ben hun moeder. Zij zijn het. Mijn kinderen. Zij zijn alles.