Zusjes: een cadeau voor het leven

Vanaf nu hebben ze altijd elkaar

Opgroeiend met een twee jaar oudere broer weet ik niet hoe het is om je hele leven te delen met een zus. Al is mijn leven door de jaren heen verrijkt met de meest lieve en fijne schoonzussen: wat mijn dochters nu met elkaar opbouwen, kan ik niet vergelijken met wat ik zelf had.

Wel weet ik dat de geborgenheid en het gezelschap om altijd iemand om je heen te hebben, met wie je lacht en huilt, van wie je zoveel leert, iemand die je zo kan vertrouwen en waarmee je elke dag in je jeugd herinneringen maakt voor later, zo fijn is.

Mijn broer en ik

Mijn broer en ik sliepen vele jaren met elkaar op de kamer, want dan voelde ik me geborgen. Ik in de uitschuifbare Ikea-la onder zijn bed. Hij, hoger liggend, wakend over mij. Zoals hij dat de rest van ons leven zou blijven doen. Ontelbaar veel uren speelden we samen, thuis of op straat. We vertelden elkaar vrijwel alles en hadden nooit ruzie. Dat onze band uitzonderlijk was, realiseerde ik me als kind niet. Ik wist niet beter.

Ook al leven mijn broer en ik deze jaren niet in hetzelfde continent, die diepe band gaat door elke landgrens en tijdszone heen. Als er echt iets is, zal hij de allereerste zijn die ik bel. Zonder enige twijfel. Die verbinding met hem maakt dat ik me altijd gedragen voel. Beschermd en geliefd. Wat er ook gebeurde, hij was er en ik weet dat hij er altijd zal zijn. Daar heb ik nooit iets voor hoeven doen. Dit kreeg ik erbij.

Hij kent mijn jeugd door en door. Iedere rode draad en herinnering die daarbij hoort, die mijn jeugd de kleuren heeft gegeven waardoor het mijn levensverhaal werd, kan hij uittekenen als geen ander. Hij zag me opgroeien van een baby tot een volwassen vrouw en stond altijd aan mijn zijde.

Soms stond hij voor me, als hij voelde dat het nodig was om zijn stem te laten gelden en voor me op te komen. Maar bovenal stond hij, als het er echt op aankwam, altijd achter me. Achter mijn beslissingen en keuzes. Misschien ook wel omdat hij als mijn grootste raadgever, onbewust of onbedoeld, altijd een enorme invloed had op wat de uitkomst werd.

Hij, mijn ongekend lieve en wijze broer, is mijn levenscadeau en ik ben zo dankbaar dat uitgerekend ik zijn zusje mocht worden.

Soorten familiebanden

Nu ik zelf moeder ben en ik deze bijzondere dynamiek opnieuw voor mijn ogen zie afspelen, besef ik dat wat hij en ik hebben niet vanzelfsprekend is. In de loop van mijn leven, toen mijn referentiekader zich uitbreidde en ik zag hoe het bij anderen was, kwam ik al gauw tot het besef dat wij geluk hebben.

Alle soorten familiebanden zag ik voorbij komen. Broers en zussen die net als wij heel hecht zijn, broers en zussen die altijd ruzie hadden, broers en zussen die elkaar als rivalen zagen, broers en zussen die elkaar het licht niet in de ogen gunden. Alle mogelijke variaties passeerden de revue en maakten me nog bewuster van mijn eigen situatie.

Ik kan alleen maar hopen dat mijn dochters dezelfde diepe en fijne band zullen krijgen, en vooral ook zullen behouden in de storm die het leven soms kan zijn. Hopelijk zijn ze er om elkaar altijd te steunen, al zal het niet voelen als een bewuste verantwoordelijkheid, maar vooral als een natuurlijke vanzelfsprekendheid. Hopelijk zijn ze er om elkaar aan te moedigen en te troosten waar nodig. Om elkaar nooit als concurrenten te zien, maar dat ze elkaar altijd vanuit hun eigen kracht kunnen versterken. En ik wens hen dat ze de rest van hun leven heel erg veel plezier zullen beleven met en aan elkaar.

Geluk hebben

Als moeder vraag ik me regelmatig af wat ik daaraan kan bijdragen. Denkend aan wat mijn ouders hebben betekend in de rol tussen mij en mijn broer, besef ik dat je daar als ouder eigenlijk maar beperkt invloed op hebt. En dat je voor zo’n intense en hechte band tussen je kinderen misschien gewoon veel geluk moet hebben.

Geluk dat ik mijn dochters zo enorm gun. Een geluk dat ik heb en dat mijn leven zoveel fijner en zoveel rijker maakt. Al bijna 35 jaar.