De eerste negen maanden als bewust alleenstaande moeder

Herkenbaar karakter

Maud begint steeds meer op mij te lijken. Haar krulletjes en haarkleur heeft ze van mij. Haar ogen lijken op die van mijn neefjes, een lichte kleur met een donker randje eromheen. Verder is ze een dame met een eigen willetje, dat heeft ze ook wel van mij. Weten wat je wilt en daarvoor gaan.

Als Maud ergens klaar mee is, dan laat ze snel iets van haar horen. Ze kan heel goed nephuilen en is een getalenteerde toneelspeelster. Zodra je haar even aankijkt, begint ze je bijna uit te lachen. Dat wordt er wel één. Wat dat betreft heeft ze de verkeerde uitgekozen, want ik ben er niet gevoelig voor. Ik vind het stiekem heel leuk dat ze haar eigen mensje begint te worden met een eigen willetje.

Ik merk ook dat ze gek is op beesten. Onze hond thuis is haar grote vriend en als de vogel van mijn vader even los mag vliegen, stijgt ze bijna op in haar kinderstoel. Sinds een week begint ze alles wat ik doe na te apen. Ze heeft dingen snel door. Ze klapt in haar handjes, zwaait als ik ‘doei’ zeg en gooit haar handen in de lucht als ik ‘hiep hiep hoera’ juich. Ze vindt het allemaal mooi!

De eerste hapjes

Hier gaat het in het tempo van Maud en dat gaat prima. Zo interesseerde zij zich eerst helemaal niet in vaste hapjes. Ik heb het wel geprobeerd te stimuleren, maar ze wilde er niets van hebben. Ik heb er een poosje mee gewacht en ja hoor, vier weken later begon ze me ineens indringend aan te staren terwijl ik aan het eten was. Toen wist ik dat ze eten pas écht interessant begon te vinden. Het was eerst gewoon nog niet haar moment om te eten.

We hebben hetzelfde meegemaakt met nachtvoedingen. Ze heeft een periode gehad waarbij ze elke avond om 1 uur en 4 uur wakker werd en intense honger had. Ze dronk zo een fles in één keer helemaal leeg. Dit kwam mede omdat ze nog veel last had van een kokhalsreflex, waardoor we met hapjes niet verder kwamen dan pap. Het consultatiebureau vond dat ze veel te veel flesjes kreeg. Maar ja, wat moet je anders als je baby honger heeft? Ik heb het even aangekeken en nu slaapt ze weer door de nachten heen zonder maar één flesje te willen. Zo zie je maar, elk kindje en elke periode is anders. Als ik naar haar luister, gaat het goed.

Een fijne opvang

De opvang waar Maud naartoe gaat is een ideale plek gebleken. In het begin schrok ze een beetje van de andere kindjes en wilde ze er niets van hebben. Maar nu laat ze heel goed weten wat ze wel en niet wil. Ze weet precies hoe ze het duidelijk moet maken.

Ik kan met een gerust hart naar mijn werk, omdat ik weet dat ze daar op haar plek zit. Ze ondernemen daar ook veel. Zo gingen ze afgelopen week naar de tandarts als onderdeel van het thema van die maand. Ik krijg dan allerlei foto’s doorgestuurd dat ze met tandenborstel in de hand en met een mondkapje en een mutsje op daar als een tandartsassistente zit. En leuk dat ze het heeft! Of dan bakken ze koekjes en krijgt ze een koksmuts met haar naam erop mee naar huis. Er wordt genoeg getekend en geverfd. Daar heeft ze het echt fijn, wat mij super goed doet.

Werken en alleenstaande moeder zijn

Ik ben op donderdag altijd vrij en het weekend zijn we natuurlijk heerlijk samen. Ik vind 32 uur werken niet zwaar, maar juist prima en goed voor de afwisseling. Ook omdat ik weet dat ze het goed heeft bij de opvang en het niet te veel is voor haar.

Op zaterdag gaan we altijd even naar de stad en zondag hebben we om de week babyzwemmen. We wonen overal dichtbij dus we komen samen ook makkelijk overal. Ik vind het daarnaast fijn om na een dag werken samen nog iets te ondernemen. Dan gaan Maud en ik een rondje fietsen of een eind wandelen. Zo hebben we nog even tijd samen voordat het weer bedtijd is.

Tijd voor mezelf

Wat ik tot nu toe wel heb gemerkt, is dat ik nog niet veel gebruikmaak van oppas die mij aangeboden wordt. Het blijft een afweging: is het écht nodig om weg te gaan en om mijn oppas ‘te gebruiken’? Zo voelt dat dan. Ik weet bijvoorbeeld dat mijn broer het echt niet erg zou vinden als ik hem twee keer achter elkaar zou vragen of Maud bij haar neefjes mag komen logeren. Dat zou hij alleen maar leuk vinden. Maar het blijft toch moeilijk en daarom gebeurt het nog weinig.

Maud heeft ook wel periodes achter de rug waarbij ze ’s nachts veel wakker werd. Dan wil ik er zelf voor haar zijn en niet iemand anders tot last zijn. Je wilt natuurlijk alleen een kindje uit logeren doen die gewoon doorslaapt. We hebben nu net de eerste tandjes gehad, dus ik hoop dat er weer een periode van rustige nachten aan komt. Dan kan ik misschien weer even genieten van wat me-time.

Meningen van anderen

Mensen in mijn naaste omgeving weten allemaal dat ik bewust alleenstaande moeder ben. Verder krijg je natuurlijk altijd mensen die vinden dat een kind twee ouders hoort te hebben of dat je als alleenstaande ouder het niet in je eentje aan kan. Dat kan je vinden inderdaad, iedereen heeft recht op een eigen mening. Mij maakt het niet zoveel uit.

De meeste mensen gaan er automatisch van uit dat je met z’n tweeën bent. Als je dan vertelt dat je bewust alleenstaande moeder bent, dan vinden ze je dapper of vinden ze je situatie gelijk pittig of zwaar. Helemaal als je er dan bij vertelt dat je 32 uur per week werkt. Gelukkig valt het allemaal wel mee.

Andere bewust alleenstaande moeders

Ik kom steeds meer vrouwen tegen die ook bewust alleenstaande moeder (BAM) zijn. Dat is leuk om te zien. Ze gaan wel steeds beter het proces monitoren, dat vind ik wel goed. Zo mag een zaaddonor bijvoorbeeld maar 25 keer doneren. Maar of dat zo nauwkeurig gecheckt kan worden, is nog maar de vraag. Je kan nooit alles indekken, wel kan je goed voorbereid te werk gaan. En altijd oppassen voor oplichters als je zelf op zoek gaat naar een donor.

Een partner missen

Bij ons gaat alles z’n gangetje, waardoor ik tot nu toe nog niet een partner gemist heb. Soms zou een partner wel even handig zijn. Zo heb ik bijvoorbeeld op dit moment last van mijn rug. Dan zou het ideaal zijn om een weekje het even rustig aan te kunnen doen met tillen. Maud wordt er natuurlijk niet echt lichter op. Maar een rondje fysio helpt ook en ik blijf praktisch nadenken. Ik neem nu bijvoorbeeld niet overal de Maxi-Cosi mee naartoe, maar ik til Maud op de arm. Dat scheelt weer gewicht.

Als je alleen bent, denk je altijd drie of vier stappen vooruit. Zo gaan heel veel dingen op de automatische piloot. Tot nu toe vind ik het vooral gewoon heel gezellig met z’n tweetjes.

Eerste verjaardag

Maud is nu negen maand oud, maar ik heb al over haar eerste verjaardag nagedacht. Dat is natuurlijk wel een momentje. Wij gaan zelf nu alle kinderverjaardagen van vrienden af, waardoor we straks veel mensen moeten uitnodigen. Ik kom nu op 45 man uit, dus dat wordt lastig bij ons thuis. Eind januari zet je mensen ook niet even in de tuin neer.

Na een goede ervaring van een vriendin, heb ik een zaaltje met afgezette speeltuin gereserveerd voor de verjaardag van Maud. Dan kan zij ’s ochtends nog even slapen en hebben we ’s middags het feest met een afgebakende tijd. Zo voorkomen we dat we de hele dag mensen over de vloer hebben, wat alleen maar onrust geeft, en dan hoef ik niet in mijn eentje rond te rennen en te vliegen. Het wordt een leuke dag. Wat ik nog wel lastig vind, is het cadeau. Wat geef je een kindje van 1 jaar oud?

Een tweede?

Afgelopen week was ik bij mijn beste vriendin, die ook veel bij mijn zwangerschap betrokken was en aanwezig was tijdens de bevalling. Ze vroeg mij of ik er al over nagedacht heb wanneer ik een tweede kindje zou willen. Zij heeft zelf een zoontje van 2,5 jaar en is nu weer zwanger. Als ik dat zo zie, dan lijkt mij dat ook wel wat. Dan is Maud al redelijk zelfstandig en kan ze haar eigen dingetjes doen. De vraag blijft natuurlijk wel of het lukt om te zwanger te worden met wat ik nog over heb.

Het lijkt mij wel pittig met twee kinderen. Je weet namelijk nooit hoe een tweede kindje is. Dat Maud nu zo makkelijk is, zegt niets over nummer twee. Voor hetzelfde geld krijg ik een huilbaby waar ik zoet mee ben. Dat heb je natuurlijk niet voor het kiezen. Maar, met z’n tweeën heb je dat ook niet.

Voordat ik Maud kreeg, stelde ik me in op het ergste. Daarom is het nu alleen maar meegevallen. Wel denk ik dat bij mij alles alleen nog maar beroerder kan. Mijn zwangerschap was top, mijn bevalling ging goed en mijn dochtertje is heel makkelijk. Beter dan nu kan het haast niet. Maar we gaan het zien.

Terugblik op de afgelopen maanden

Ik heb nog geen moment gedacht, ‘wat heb ik het toch onderschat’ of ‘nu vind ik het zwaar’. Nog helemaal niet. Dat is voor mij een extra bevestiging dat het een goed besluit is geweest. Ik was op het ergste voorbereid én goed voorbereid. Dan kan het alleen nog maar meevallen.

Voor mijn gevoel is ons verhaal niet heel bijzonder, we weten natuurlijk ook niet beter. Het is lastig als je er zelf in zit, dan voelt alles namelijk heel normaal. Het gaat zoals het gaat, en het gaat goed!