Je steun, niet je ‘advies’

Het was februari 2017. Ik was net drie weken moeder. De nachten waren zo warrig dat ik geen idee meer had van tijd. Mijn lichaam deed nog steeds pijn van de bevalling en mijn gedachten en gevoelens schoten continu alle kanten op, ongecontroleerd. Ik voelde me eenzaam en gelukkig tegelijkertijd.

Ik wilde mijn dochter de hele tijd bij me hebben. Als ik haar weglegde, ging ze enorm huilen. Het enige waar ik op durfde te vertrouwen, was dat gevoel dat zo overduidelijk tegen me zei: pak haar maar weer op, ze heeft je nodig.

Kritiek op mijn moedergevoel

En toen was daar de huishoudster die uit het niets die woorden uitsprak. Ik verstijfde en de tranen die in mijn ogen schoten begonnen te prikken. Ik wilde ze niet over mijn wangen laten rollen, dus ik ademde diep in en slikte ze weg. Ik gaf haar een glimlach, mompelde iets van: “Nee, je hebt gelijk”, en ik verdween naar de slaapkamer.

Huilend zat ik op bed met mijn dochter aan mijn borst. Nog nooit in mijn leven had ik me zo onzeker gevoeld als in de afgelopen weken waarin ik moeder was geworden. En nu werd het enige waar ik voor mijn gevoel op kon vertrouwen, mijn intuïtie, bekritiseerd.

Na het voorval heb ik de huishoudster nooit meer gezien. Ik zorgde ervoor dat ik weg was als ze kwam. Al regende het, dan ging ik toch uren wandelen. Als ik maar niet thuis hoefde te zijn. De mening van iemand die heel ver van me afstond, had te veel invloed op me.

Misschien had ze wel gelijk. Misschien deed ik het wel verkeerd. Misschien was het ook abnormaal dat mijn dochter met een paar weken oud alleen bij mij sliep en niet in haar bedje…

Vertrouw op je eigen gevoel en kracht

Ik was veel te wankel en te onzeker om in te zien dat het niks uitmaakte wat zij ervan vond. Dat ik sowieso het juiste deed, omdat ik mijn gevoel volgde. Ik was te instabiel om in mijn kracht te kunnen staan.

Het waren deze opmerkingen die de onzekerheid, die er toch wel was, versterkten. Het waren deze momenten waarop het extra eenzaam voelde. De kraamweken, de transitie van moeder worden, het onbekende, al het nieuwe, alle honderden manieren die er waren om iets aan te pakken…

Als ik kijk naar foto’s van mezelf uit die eerste, warrige periode, wil ik haar vasthouden en haar vertellen dat het ze het goed doet en dat het goed komt. Dat ze zich niks moet aantrekken van adviezen van anderen, maar volledig moet varen op alles dat haar intuïtie en haar hart haar zegt. Ik weet dat ze me niet zou geloven. Maar mijn woorden zou haar goed doen, voor even.

Adviezen kunnen onzeker maken

Nu ik inmiddels meer ervaren ben met twee dochters, en dus twee zwangerschappen, twee bevallingen en twee kraamtijden, zie ik nog duidelijker hoe onnodig alle ongevraagde adviezen zijn.

Ze laten de nieuwe mama twijfelen aan haar eigen inzichten en zelfs aan haar eigen intuïtie. En hoezeer ik ook geloof en weet dat ze grotendeels gezegd worden vanuit liefde en uit de drang om te helpen: dat neemt het effect op de jonge moeder niet weg. Het resultaat is hetzelfde.

Er wordt vooral nadruk gelegd op hoe je het als moeder allemaal moet doen en vooral ook hoe je het niet zou moeten doen. Je moet er vooral voor zorgen dat je zo snel mogelijk weer je oude zelf bent en je oude leven op pakt. Want stel je eens voor dat je je zou verliezen in het moederschap…

Geef haar (h)erkenning, niet je advies

Vertel haar juist dat je het herkent. Dat het heel normaal is dat baby’s maandenlang wakker worden ’s nachts. En dat het niet raar is dat ze hun ouders nodig hebben om weer in slaap te vallen. Dat het volkomen normaal is dat een baby niets liever wil dan huid-op-huidcontact. Dat het geknuffeld wil worden en alleen maar bij jou wil zijn, de enige persoon die ze kennen.

Ze wil niet worden veroordeeld worden of zich onzeker voelen. Dat laatste is ze toch wel. Er rust namelijk vanaf de allereerste seconde een enorme taak op haar schouders. Het groot brengen van haar baby. Daarbij heeft ze je steun nodig, niet je ongevraagde advies. Je glimlach, niet je schuine oog. Je schouderklopje en niet je ongezouten mening.