Wanneer je partner weer moet werken…

Ik moet het nu echt zelf doen

Mijn eerste dag alleen met m’n dochter. Ik miste mijn man ontzettend. Maar ik was niet bang om dit alleen te doen. Sterker nog, ik keek ernaar uit. Mijn kleine meisje en ik samen, moeder en dochter.

Aan de andere kant had ik ook de gedachte: kan ik het wel allemaal organiseren in m’n eentje? Los van verschonen,voeden en slapen, wil je natuurlijk zelf ook kunnen douchen, eten en misschien nog even tijd voor jezelf.

Rustig blijven ademen

De ochtend verliep goed. Ik had zelfs een gezond ontbijtje gemaakt, en nog wel belangrijker: ik had de tijd om het op te eten. Ik was best een beetje trots op mezelf. Ik weet nog goed dat ik daar de eerste week gewoon geen tijd voor had. Als de hele dag zo verloopt, ben ik super blij.

Aan het begin van de middag werd mijn kleine toch onrustig. Ze begon te jammeren, wilde niet slapen en ze was regelmatig aan het huilen. Wat nu?! Is dit normaal? vroeg ik mezelf af. Ik dacht aan mijn zwangerschapsyoga: rustig blijven ademen. Gelukkig kon ik daardoor rustig blijven.

Wat doe ik verkeerd?

Het huilen bleef aanhouden. Ik werd emotioneel, het was zwaar. Niet alleen omdat ik haar niet rustig kreeg, maar ik begon me ook zorgen te maken over het feit dat ik emotioneel werd. Baby’s voelen dat aan, dacht ik. Wat doe ik nou verkeerd? Zie ik iets over het hoofd? Ik voelde me verdrietig en vooral alleen. Er was niemand in de buurt die me kon helpen.

Mede door al het slaapgebrek liepen de tranen over m’n wangen. Zo’n dag alleen, zonder partner, duurt dan opeens heel lang voor je gevoel. Halverwege de middag werd mijn meisje weer rustig en viel ze uiteindelijk in slaap. En ik? Ik plofte op de bank. Nadenkend over wat er net was gebeurd. Had ik het anders moeten doen?’ Als dit elke dag zo gaat, is dat best slopend…

Eindelijk verlossing

’s Avonds kwam mijn man thuis. Eindelijk… dacht ik. Achteraf gezien is de kleine eigenlijk maar drie uurtjes onrustig geweest met jammeren en huilen. Vooral het harde huilen gaat dan door merg en been. Dat komt zo hard binnen, het raakte me echt.

In combinatie met slaapgebrek en hormonen kan je dit soort momenten blijkbaar als heel heftig ervaren.