De eerste keer naar de kinderopvang

Twee dagen in de week

‘Twee dagen in de week hebben wij nodig, de rest kunnen wij heel goed zelf opvangen.’ Begripvol knik ik. Ik herken het gevoel. Wanneer je als ouder in verwachting bent, denk je dat je je kindje geen minuut alleen kan laten als het niet echt nodig is.

Toch wil ik ook de voordelen benoemen die wij als opvang bieden. Als in een reflex zie ik moeder haar handen om haar buik leggen. Ze zegt het niet, maar ik zie haar denken: no way dat ik mijn kindje ooit wegbreng en dan zelf iets leuks ga doen!’

Inmiddels weet ik dat ik hier niets tegenin hoef te brengen. Door mijn eigen moederschap weet ik hoe sterk je moedergevoel is als je in verwachting bent en hoe moeilijk het loslaten is als je hummeltje nog zo klein is.

Wennen aan loslaten

Als ik moeder een paar maanden later trots binnen zie wandelen voor het eerste wenmoment, loop ik even naar haar toe. Ik zie een prachtige baby liggen en hoor hoe moeder trots vertelt dat ze zo zoet is. Toch merk ik aan haar praten dat ze niet geheel ontspannen is.

‘Zie je er tegenop om haar achter te laten’, vraag ik voorzichtig? De tranen springen in haar ogen: ‘Ja, ik vind het zo erg! Ik ben in staat om mijn werk op te zeggen om voor altijd voor haar te zorgen.’

Ik neem haar mee naar mijn kantoor om even met haar te praten. Leg haar uit dat elke jonge moeder dit gevoel kent en dat wij daar heel veel begrip voor hebben. Toch weet ik dat ze door de zure appel heen moet bijten.

Ik vertel haar dat ze mag bellen, zo vaak als ze wil. Ook stel ik haar gerust en vertel dat wij haar bellen als het echt niet gaat. Nadat de pedagogisch medewerker haar nogmaals geruststelt, zie ik moeder huilend weglopen… Het blijft moeilijk, die eerste keer.

Herkenbaar

Ik leef met moeder mee; ooit hebben we allemaal op dit punt gestaan. Ik weet ook dat dit overgaat.

Als ze het tafereeltje in de groep even in ogenschouw kon nemen, zou ze meteen weten dat het goed zit: liefdevol maakt de pedagogisch medewerker contact met het hummeltje om elkaar wat beter te leren kennen. Ik kan een kippenvel momentje niet onderdrukken. Hier zijn zij goed in. Dit is ze niet aangeleerd, maar zit in hun genen.

Wanneer de kleine meid zich vertrouwt voelt bij ons en moeder over een tijdje een lief lachje ziet verschijnen als ze de pedagogisch medewerker ziet, dan weet moeder ook dat het goed zit…maar dat moet groeien.

Het zit goed

Als maanden later moeder belt of ze een dag kan ruilen, omdat ze voor de vakantie graag haar koffers wil inpakken en daar uren langer over doet als ze die kleine handenbinder om zich heen heeft, weet ik dat het goed zit.

Groeten, Maureen