Blog
Bevallen op curacao

Blogger Noor deelde hier al eerder haar buitenlandse bevallingsverhalen. Ik wil daar graag mijn verhaal aan toevoegen: zwanger zijn en bevallen op Curaçao. Want in het kader van ouderwetse taferelen: check!

Sneller zwanger dan verwacht

Mijn vriend en ik waren net na onze wereldreis van zes maanden weer “thuis” op Curaçao. Na 3,5 jaar wonen op het eiland waren we er nog niet klaar mee, dus gingen we terug naar ons tropische paradijsje. Tijdens onze reis hadden we besloten om te stoppen met de pil, maar dat ik zo snel zwanger zou zijn hadden we nooit verwacht. Werkloos, huisloos, geldloos… Gelukkig hadden we nog bijna 9 maanden om daar verandering in te brengen.

Onduidelijkheid

Maar ja, wat nu? Omdat we niet direct van de daken wilden schreeuwen dat ik zwanger was, moest ik via internet op zoek naar informatie over de procedure hier. Eerst de huisarts maar bellen, zoveel was me duidelijk geworden. Helaas trof ik een waarnemend huisarts die eigenlijk ook niet echt wist hoe het hier werkte. Haar assistente gaf me het telefoonnummer van de kraamkliniek, de plek waar bijna alle vrouwen op Curaçao bevallen. “Probeer dit eerst maar.” Oké…

De kraamkliniek stond me erg vriendelijk te woord en ik maakte een afspraak voor een echo bij week 12. Maar ik was pas 5 weken zwanger, dat zou nog wel heel lang duren! Gelukkig had de huisarts me een verwijzing gegeven voor een echo bij 8 weken, in een soort privé kliniek. Ik had echter gehoord dat het ziekenfonds hier maar drie echo’s zou vergoeden. “Gewoon niks zeggen, dan komen ze daar nooit achter,” kreeg ik te horen. Het werd steeds gekker!

Het hartje klopt!

Na 8 weken zwangerschap ging ik vol verwachting naar mijn eerste echo. Meteen toen het echo-apparaatje op mijn buik werd gezet was het raak: daar was mijn baby! Het hartje klopte lekker snel, alles zag er goed uit.

Ik voelde me wel op mijn gemak in deze kliniek, kon ik daar niet bevallen? Weer had ik iemand voor me die niet precies wist hoe het Curaçaose zwangerschapsproces werkte, was het dan zo onduidelijk? Ik zou eerst de afspraak bij de kraamkliniek maar afwachten, daarna zouden we wel verder zien.

Goed gevoel

Na 12 weken ging ik naar de kraamkliniek. Een oud gebouw in een vrij slechte wijk, waar vrouwen uit alle lagen van de bevolking in de wachtkamer zaten. De kraamkliniek bleek de “standaard” voor zwangere vrouwen.

Iedereen zonder medische aantekening beviel in principe in de kraamkliniek; vijf verloskundigen en een handjevol zusters die honderden kinderen op de wereld zetten. Geen pijnbestrijding, geen couveuse, geen grote medische ingrepen, helemaal back to basic. Maar wél persoonlijke aandacht en ontzettend lieve, kundige mensen. Ik had er eigenlijk wel een goed gevoel bij. Dit moest ‘m dan maar worden.

Héél. Erg. Warm

De rest van mijn zwangerschap verliep naar mijn idee hetzelfde als een zomerse zwangerschap in Nederland. Ik ging elke vier weken op controle, had een 20-weken– en een 32-wekenecho, kreeg een combinatietest en ik had het vooral Héél. Erg. Warm.

Waar ik normaal gesproken eigenlijk nooit moeite had met de hitte op Curaçao, was dit tijdens mijn zwangerschap wel anders. Op mijn werk in de airco ging het prima, maar daarbuiten vond ik het al snel erg zwaar worden. Toch hield ik het vol om tot mijn 38e week door te werken. In totaal heb je hier 14 weken verlof, en ik wilde het liefst zo lang mogelijk na de geboorte van onze dochter thuis zijn.

De bevalling

Toen ik 40+5 weken zwanger was, werd het spannend. Op Curaçao ben je maximaal 41 weken zwanger. Als het kindje er dan nog niet is, wordt de bevalling opgewekt. Dat gebeurt in het ziekenhuis, een plek die ik het liefst compleet zou vermijden. Er gaan namelijk nogal wat spookverhalen rond over veel te zware weeënopwekkers en erg slechte zorg. Ook kiest het ziekenhuis al snel voor een keizersnee als alles te lang duurt. Wel zou ik dan gebruik kunnen maken van pijnbestrijding, maar ook enkel als de anesthesist er “toevallig” zou zijn. Dus of die baby gewoon effe uit zichzelf kon komen, alsjeblieft…

Mijn gebeden werden verhoord. Had ik die ochtend tijdens mijn controle nog te horen gekregen dat “alles nog potdicht zat”, die nacht braken alsnog mijn vliezen.

We raceten zo snel als de wegen op Curaçao het toelaten richting de kraamkliniek. De weeën kwamen toen al snel achter elkaar en waren erg sterk. De airco in de kraamkliniek stond op standje vries en toen ik na twee uur even onder de douche wilde, bleek dat er alleen koud water was. Dat hielp natuurlijk niet, dus dat werd gewoon in bed de rest van de weeën wegpuffen. Na vier uur kreeg ik persdrang en een uur later werd onze kerngezonde dochter Lynne geboren.

Alsnog naar het ziekenhuis

Helaas kwam mijn placenta er niet achteraan, en al snel werd er gesproken over ambulances, gynaecologen en… toch nog dat ziekenhuis. Nee! Dat was niet de afspraak! Helaas werden die gebeden niet verhoord en stonden er al snel twee ambulancebroeders in de verloskamer. Ik kan je vertellen: met heftige naweeën over de wegen op Curaçao hobbelen is geen pretje.

Toen we in het ziekenhuis aankwamen was het zes uur in de ochtend. Twee verpleegsters ontfermden zich (erg kundig, dat moet ik toegeven) over mij, terwijl mijn vriend zich bezighield met de administratie. Ik had namelijk nog geen ponsplaatje en in alle haast waren we al mijn spullen vergeten in de kraamkliniek.

Geen haast

Helaas had de dame van de administratie niet echt haast, ook al stond er met grote letters “SPOED” op mijn verwijsbrief. Tot drie keer toe kreeg ik een ponsplaatje met verkeerde gegevens. Uiteindelijk was om 07.15 uur alles geregeld. Toen was het een kwestie van wachten op de gynaecoloog en de anesthesist. Die hadden helaas ook geen haast en uiteindelijk werd ik pas om 07.45 uur de operatiekamer in gereden. Gelukkig had mijn placenta wel haast en was de ingreep in een mum van tijd klaar.

Over de nazorg in het ziekenhuis kan ik niets negatiefs zeggen. Het is allemaal nogal ouderwets, maar de zusters en artsen doen hun werk heel kundig.

Zwanger zijn en bevallen op Curaçao was op zijn minst een interessante ervaring en ik zou het zo weer doen. Maar mocht Lynne ooit een broertje of een zusje krijgen, blijf ik toch het liefst zo ver mogelijk van het ziekenhuis. En dan neem ik voor de zekerheid alvast mijn ponsplaatje mee, want dat scheelt zomaar een uur puffen…

Anna

Anna is moeder van Lynne en woont op Curaçao. Op 24Baby blogt ze over haar dagelijks leven en de verschillen en overeenkomsten tussen Nederland en haar huidige woonplaats.