Je weet nooit hoe een bevalling loopt

Het is 19 juli 2017, 00.37 uur en ik was net in slaap gevallen toen de telefoon ging. De man van mijn geboorteklant belt me dat zijn vrouw al in bad zit, hun doula er al is en de bevalling nu echt begonnen is. Het is tijd voor mij om te komen!

Ik spring in mijn kleren die naast mijn bed klaar liggen, pak mijn rugtas en camerakoffer en spring in de auto. Here we go!

Onvoorzien ‘momentje’

Zodra ik de snelweg op rij, valt mijn oog op het rode lampje bij de benzinemeter. Chips! Zal het tankstation open zijn? Ik moet 45 minuten rijden, dus moet echt opschieten.

Als ik bij het eerste tankstation stop, kom ik erachter dat ik mijn portemonnee vergeten ben. Door al die valse starten heb ik mijn rugtas steeds in- en uitgepakt, en na de boodschappen van vanmiddag heb ik de portemonnee er niet meer terug in gedaan. Nee…!

Ik bel mijn man… wat nu? Als hij op zijn scooter mijn portemonnee moet komen brengen moet onze zoon alleen blijven én duurt het zeker wel weer een half uur. Die tijd heb ik niet. Ik weet het even niet. Ik kan niet tanken en besluit een stukje door te rijden tot het metertje helemaal plat is. Dat punt bereik ik als ik op de helft ben.

Wie kan ik om hulp vragen?

Ik sta stijf van de stress, help! Ik stop bij een groot tankstation en zie allerlei ongure personen die ik zeker niet om hulp wil vragen als vrouw alleen ’s nachts. Ik wacht tot ik iemand zie die ik denk te kunnen vertrouwen.

Een jonge blonde jongen stopt 2 pompen verderop en ik besluit dat hij het moet zijn. Ik stap op hem af, letterlijk met tranen in mijn ogen en vertel dat ik geboortefotograaf ben, ik haast heb omdat mijn klant elk moment kan bevallen en ik mijn portemonnee vergeten ben. Ik vraag hem of hij voor me kan tanken en of we nummers uitwisselen, zodat hij mij een Tikkie (een app waarmee je geld naar elkaar kunt overmaken) kan sturen.

Hij heeft duidelijk met me te doen en twijfelt geen moment. Hij tankt voor zichzelf en voor mij en komt lachend terug met een Cars handdoek die hij erbij kreeg. ‘Voor jou,’ zegt hij lachend. Ik moet ook lachen met nog steeds de tranen in mijn ogen.

Niet zoals gepland

Doorweekt van het zweet stap ik de auto weer in. Ik moet nu echt met plankgas richting mijn klant! Ik kom daar aan om 01.50 uur. Ik besluit niets te vertellen over mijn avontuur, het ziet ernaar uit dat het kindje niet heel lang meer op zich laat wachten.

Nog geen 20 minuten later wordt een prachtig meisje geboren, mijn geboorteklant op handen en knieën naast het bed. En niet in bad, zoals gepland was.

Zo zie je maar, je weet nooit hoe een geboorte verloopt… echt niet!