7 onzekerheden van een kersverse mama

1. Borstvoeding

Ik wist zeker dat ik borstvoeding wilde gaan geven. Ik was goed voorbereid en wist ook dat het best even doorzetten was. Toch viel het me veel zwaarder dan ik had verwacht. Ik had kloven, twee borstontstekingen en het ging mij echt tegenstaan om haar aan te leggen. Was ik hierin de enige?

Je leest vaak dat het zo speciaal en mooi is. Maar eerlijk? Ik vond het pijnlijk en vreselijk lang duren. Een voeding duurde soms wel 1,5 uur. Natuurlijk is het mooi om je eigen kindje te voeden, maar ik kwam er ook achter dat het belangrijk is dat je jezelf goed voelt.

Ik besloot fulltime te gaan kolven, zodat mijn borsten konden herstellen en Jean toch moedermelk binnen zou krijgen.

2. Hoeveelheid voeding

Jean dronk wekenlang boven haar behoefte. Overal lees je over richtlijnen op basis van het gewicht van je kleintje. Als ze dan veel meer of minder drinkt, word je daar best onzeker van. Het belangrijkste is te luisteren en te kijken naar wat jouw kindje nodig heeft.

In het begin waren we bang om haar te veel te geven, dus hielden we ons precies aan de richtlijnen. Puntje bij paaltje konden we haar bijna elk uur wel de fles geven. We gaven ons er dus maar aan over dat ze een grote behoefte had. Dat gaf veel meer rust tussen de voedingen door. Uiteindelijk kwam het vanzelf weer in balans.

3. Krampjes

Toen ik al zo’n drie weken borstvoeding gaf, las ik een stuk over wat je beter niet kan eten als je borstvoeding geeft. Dat was precies wat ik die week op had. Toen ze huilde van de krampjes voelde ik me echt een slechte moeder. Ik minderde met koolsoorten, koolzuur en citrusvruchten en zag weinig verschil. Dat stelde me wel weer gerust. Die krampjes horen er ook gewoon bij en je kan jezelf niet alles ontnemen, toch?

4. Je blubberbuik

De onzekerheid over mijn buik zal nog wel even blijven. Ik ben stinkend jaloers op vrouwen die nauwelijks zijn aangekomen, geen striae hebben en al hun kleren nog passen. Mijn garderobe bestaat nu uit twee jurken, een broek en wat shirts, drie lelijke voedingsbeha’s en één mooie. Ik zit telkens in een tweestrijd: kleding kopen in deze maat of wachten, afvallen en dan mezelf belonen met nieuwe kleren. Ik weet dat ik niet te streng moet zijn voor mezelf en het in ieder geval negen maanden de tijd moet geven, maar toch… Lastig!

5. Seks

Hoort de seks zo te voelen? Zal het ook weer voelen als hiervoor? Hoe zal het voor hem voelen? Om dan nog maar te zwijgen over lekkende borsten. Ik denk dat het vrij normaal is dat ik me deze dingen afvraag en ook dit heeft tijd nodig. Ik ben allang blij dat mijn libido langzaam terugkomt.

6. Alleen op pad met de baby

We mogen echt in onze handjes knijpen, want Jean is zo zoet. Toch vond ik het mega spannend om alleen met haar naar een verjaardag te gaan. Van tien keer checken of je alles bij je hebt, tot veel te vroeg het flesje klaarmaken omdat ik bang was dat ze zou gaan huilen. Jep, been there, done that. Maar de enige manier om je meer op je gemak te voelen, is om het gewoon te doen. Lekker de deur uit samen, want anders wordt het een hele lange verlofperiode.

7. Op stap met vriendinnen

Jean was een paar weken oud, het was bloedje heet en mijn vriendinnen vroegen of ik zin had om een 0% biertje te doen op het terras. Reken maar dat ik daar zin had! Eenmaal onderweg voelde het heel gek. Niet dat ik het heel moeilijk vond om Jean bij Ramon te laten, maar gewoon gek om voor het eerst op pad te zijn zonder buik en zonder baby.

Ik begreep voor het eerst waarom vrouwen weleens zeggen dat ze hun zwangere buik missen. Want waar laat je je handen ook alweer? Ik stond te wachten voor het stoplicht en betrapte mezelf erop dat ik over mijn buik aaide en daarna met in elkaar geslagen handen op mijn buik rustte. Dat moet er echt gek uitgezien hebben. Sowieso voelde het ongemakkelijk. En dan heb ik het nu alleen nog over het lichamelijke.

Negen maanden lang leef je ook mentaal toe naar je kleintje. Je kan aan bijna niets anders meer denken. Ook de gesprekken met vriendinnen gaan in die tijd vaak over je zwangerschap, of je tegen de bevalling opziet en of je alle spulletjes al in huis hebt. Als de kleine er is, praat je natuurlijk daarover. Ik wist gewoon even niet meer hoe het was om het over andere dingen te hebben en kon mij maar moeilijk mengen in een gesprek. Ik was er dus wel, maar ook weer niet. Een soort muurbloempje of een achtergrondmuziekje.

Gelukkig zijn er inmiddels wat meer uitjes geweest en krijg ik mezelf weer een beetje terug!