Deel 1: Mijn allergrootste wens

Het is dinsdag 7 oktober, precies drie uur ‘s nachts, als haar hoofdje wordt geboren. Op aandringen van mijn verloskundige open ik mijn ogen. Ik open mijn ogen en ik kijk haar aan. Vragend. Ze knikt naar onder.

Mijn ogen dwalen af. Via haar gezicht naar mijn buik. Inmiddels wat platter dan eerst. Tijdens het ‘dwalen’ vang ik een glimp op van het aanwezige bevallingspersoneel. Naast mijn verloskundige en de aanstaande vader telt de kleine ruimte nog negen volwassenen. Maar niemand kijkt mij aan.

Alleen met mijn meisje

Mijn ogen dwalen verder af en blijven hangen op het moment dat mijn hart even vergeet hoe het moet kloppen. In één klap lijkt iedereen te verdwijnen en ben ik daar helemaal alleen. Alleen met haar. Het allermooiste meisje. Mijn meisje.

Haar verfrommelde gezichtje. Haar oogjes stevig dicht. Haar roze mondje met smakkende geluidjes.

Een koude hand op mijn arm brengt me weer even terug naar de kamer. Naar de kamer waar mijn allergrootste wens op het punt staat om in vervulling te gaan.

“Je mag je dochter aanpakken, Linsey.”

Samen knippen

De verloskundige legt haar koude handen op mijn onderrug. De kracht is uit mijn lichaam verdwenen, maar mijn grote liefde is zo dichtbij. Ik plaats mijn handen naast de grote handen van de gynaecoloog, tussen mijn benen door, op het buikje van mijn kindje. Mijn dochter. Mijn allergrootste wens.

Terwijl ik mijn dochtertje overpak en op mijn borst leg, begint de wereld om me heen te draaien. Meerdere gezichten verschijnen boven ons. Handen plotseling overal. Ze krijgt een mutsje op. Papieren lakentjes om haar warm te houden. De navelstreng wordt gevonden, afgebonden en doorgeknipt. Hij durft niet. Ik wil te graag. Uiteindelijk knippen we samen.

Zijn kus op mijn voorhoofd. We hebben een dochter. Met een prachtige naam.

Haar naam

“Papa, hoe gaat jullie dochter heten?” De verpleegkundige kijkt ons vragend aan en trots kijk ik schuin omhoog. Ik vind zijn ogen en zie de paniek. Hij begint te hakkelen. Voorzichtig pak ik zijn hand en ik fluister dat het goed is. De verpleegkundige richt zich tot mij en met onmeetbare trots dansen haar drie voornamen over mijn lippen.

“Emily Fleur Sharaï.”

Lees deel 2 over de moederkoek >>