5 dingen die ik nu anders zou doen in mijn kraamtijd

1. Minder kraamvisite

Al hielden we het enorm af, toch was er elke dag bezoek met een kraamcadeau. Soms van meerdere mensen op een dag. Leuk, maar ook vermoeiend. Ik bofte enorm met een kraamhulp met wie ik van tevoren hints afsprak. Als ik zei: “Hoe laat moet ze ook al weer in bad?”, was het een teken dat zij het bezoek de deur uit moest werken.

Ondanks deze steun, vond ik het allemaal erg veel. Er toch een beetje leuk uit willen zien, je huis opgeruimd willen hebben, iets lekkers in huis halen. Het is nogal een dagtaak, dat bezoek. Terwijl je de gesprekken amper kunt volgen en het liefste zonder te hoeven praten met je man en je dochter onder de dekens verdwijnt. En dat zou ik een volgende keer ook zeker veel meer doen!

2. Geen schema’s

Zo’n klein wezentje dat geen idee heeft van zijn of haar bestaan in een schema krijgen. Onmenselijk! Ik raakte alleen maar zwaar gefrustreerd van alle tijden waarop ze zou moeten drinken en slapen. En alle schema’s die ik tegenkwam, weken weer enorm van elkaar af.

Ik heb eindeloos op fora meegelezen met andere onzekere moeders. Zo zonde van mijn tijd! En als een kindje dan met bloed, zweet en tranen eenmaal in een schema zit, verandert er weer van alles waardoor het weer in de war wordt gegooid. Volgende keer bespaar ik mezelf lekker die moeite en frustratie. Dat ritme komt vanzelf wel.

3. Liever zijn voor mezelf

De sporadische momenten waarin mijn baby sliep, zette ik mezelf meteen aan het werk. Ik was urenlang kwijt met het schrijven van alle bedankkaarten voor alle cadeaus. En zo streng voor mezelf als ik ben, moesten deze natuurlijk binnen 4 weken na haar geboorte de deur uit. Gekkenwerk.

Had ik naast alle fysieke ongemakken van de bevalling ook nog een lamme arm! Wat had ik die spaarzame momenten in die eerste weken achteraf graag gebruikt om gewoon even te rusten. Met haar mee te slapen, even te niksen op de bank of naar haar te kijken en aan haar te snuffelen.

4. Nog meer opschrijven

In de eerste dagen hield ik in mijn telefoon bij wat er allemaal gebeurde en wat ik erbij voelde. Ik schreef het aan mijn dochter, het werd mijn dagboek aan haar. Pas een half jaar later vond ik de rust en tijd om het allemaal over te schrijven in een boekje. Toen viel me op dat ik de eerste weken elke dag heel uitgebreid schreef maar dat dit steeds minder werd en er ook soms een week miste. Terwijl de moeite om elke avond voor het slapen gaan enkele notities in mijn telefoon te zetten (in plaats van die tijd door te brengen op Facebook of Instagram) niet groot was geweest.

Het was zo enorm leuk en fijn (en ook ontroerend en confronterend) om alle dagen en weken die ik wél had beschreven, terug te lezen. Volgende keer zet ik mezelf er nóg vaker toe dit bij te houden!

5. Mijn bevalling eerder verwerken

Helaas had ik een hele slechte bevalling. Meteen na afloop kreeg ik te horen dat ik er veel over moest praten. Dit deed ik echter niet. Wel met mijn man, gelukkig. Maar niet echt met anderen. Ik liet soms wat flarden los, maar het heeft me maanden gekost voordat ik echt, heel uitgebreid, tot in detail – en altijd weer met tranen in mijn ogen – mijn hele verhaal durfde te vertellen. Dit maakte dat het ook heel lang duurde voordat ik er los van kwam.

Mocht dit me nog een keer gebeuren, dan zou ik beter luisteren naar dat advies: praat erover. Hoe sneller je het achter je laat, hoe sneller er weer rust in je hoofd is en er ruimte vrijkomt voor andere, fijnere gevoelens en gedachten.