Fietsen in het buitenland: gele hesjes en helmpjes

Fietsbeleid

In Ierland is het niet anders. Ook hier hebben ze gewoonten en gebruiken waar ik weleens mijn wenkbrauwen bij optrek; in goede en slechte zin. Een van de dingen die mij hier mateloos fascineert is het fietsbeleid. Wij wonen in een leuke woonwijk op een steenworp afstand van de ‘City Centre’. Een minuut of tien fietsen, zeg maar.

Waar wij in Nederland allemaal massaal zitjes op onze fietsen plaatsen, het liefst voor en achter, is dat in andere landen vrij ongebruikelijk. Ook het helmbeleid is wat anders. Toen wij nog in Nederland woonden, een jaar of vijf geleden, fietste ik ook gewoon zonder helm met zoonlief door Amsterdam. Net als iedereen die ik zag fietsen. Hier zie je dat niet.

De volle laag

Toen wij naar Duitsland verhuisden, nam ik vol goede moed onze fiets mee en besloot ik die eerste dagen Berlijn te verkennen op de fiets. En dat heb ik geweten…

Al bij de eerste kruising kreeg ik in het Duits de volle laag. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om mijn kind zonder helm achterop te zetten. Ik sprak nog niet zo goed Duits, maar de strekking van de boodschap was duidelijk (de mevrouw in kwestie gebruikte wat obscene handgebaren). Nog diezelfde dag kocht ik een helm voor zoonlief en zette ik mijn meest verontschuldigende gezicht op als ik aan het fietsen was.

Toen wij naar Ierland verhuisden, voegden we nog een zitje toe omdat onze tweede inmiddels geboren was. En ook een tweede helm werd aangeschaft, want inderdaad: dat is wel veiliger.

Be Safe, Be Seen

Eenmaal in Ierland aangekomen, viel het mij op dat de fietspaden smal waren. Erg smal… En de meeste fietsers die ik zag waren ‘single’ fietsers, zonder kinderen. En ze droegen gele hesjes; niet alleen ’s avonds, maar ook overdag. “Be safe, be seen” staat er op. En óf je ze ziet, het doet pijn aan je ogen als ze dichterbij komen. Maar goed, veilig is het wel.

Na een paar weken stapte ik voor het eerst met de twee jongens op de fiets. En net zoals in Berlijn, werd ik ook hier aangestaard alsof we van een andere planeet kwamen. De venijnige opmerkingen bleven achterwege, maar mensen vonden het zeker nodig om te vragen of het wel veilig was wat ik deed en of mijn kinderen dit wel leuk (!) vonden.

Stoïcijns bleef ik doorfietsen, ook toen ik zwanger was van nummer drie. Ik wurmde mijn dikke buik tussen het stuur en zoonlief door en ondertussen klom onze oudste op het achterste zitje. En zo gingen er maanden voorbij.

We fietsen!

Eerlijkheidshalve moet ik zegen dat ik in de winter nauwelijks fiets, maar toen kwam de zomer er weer aan! De jongste was inmiddels 1 jaar, dus we moesten een oplossing verzinnen voor het fietsen. Mijn man fietst zelf elke dag naar zijn werk en brengt de oudste dan meteen naar school. Dus we besloten een zitje voor de oudste op mijn man zijn fiets te plaatsen zodat ik kon fietsen met de andere twee.

Zoonlief was hartstikke trots dat hij achterop bij zijn vader mocht, maar de opgetrokken wenkbrauwen van de moeders op het schoolplein spraken boekdelen. Dus nee, ook Ierland is geen fietsland zoals Nederland. En dat is jammer, want ik blijf het super vinden om met de kinderen te fietsen!

Wel draag ik nu drie gele hesjes over elkaar… en een helm… en ik trap zo langzaam dat ik bijna omval. Maar goed: we fietsen! “Be Safe and be Seen!”