Een dagje gespannen ontspannen

Als je als geboortefotograaf standby staat voor een bevalling, kun je alleen niet zomaar ‘ ja’ zeggen tegen zo’n leuke uitnodiging. Het ‘ja’ zeggen is overigens niet zo moeilijk, maar tot op het laatste moment kan de vaartocht voor mij in het water vallen. Want stel het rommelt bij de hoogzwangere mama, dan stap ik echt niet aan boord.

Maar alles afzeggen omdat ergens in die weken de baby geboren kan worden, dat doe je ook niet. Het leven gaat door, ook voor een geboortefotograaf. Zolang je maar goed contact met elkaar blijft houden, waar ik ook altijd op aandring tijdens het kennismakingsgesprek.

39+ weken

De uitgerekende mama is inmiddels de 39 weken gepasseerd als ik haar een berichtje stuur of alles nog steeds rustig is, aangezien ik wil gaan varen. Het blijft stil op de lijn. Ik wil niet te veel aandringen, maar stuur later nog een berichtje. Weer geen antwoord.

Plan B heb ik ook al bedacht: mocht ik wel op het water weggeroepen worden, dan laat ik me aan de kant afzetten en kan ik opgehaald worden. Maar het lijkt me sterk dat er in deze twee uur wat gebeurt als er nu nog niks aan de hand is.

Oh jee, gebroken vliezen?!

Ik geniet van het gezelschap, de ondergaande zon en de wind in mijn haren, met mijn mobiel in de hand. Mijn mama heeft nog niet eens de appjes gelezen, dus alles is rustig. Ik ontspan steeds meer en ben blij dat ik deze beslissing heb genomen.

Midden op een groot meer gaat mijn mobiel. De halve boot schrikt op en roept lachend: ‘Oh jee, vliezen gebroken?!’ Ik krijg een rolberoerte als ik de oproep zie: de aanstaande papa. Neeeeeeeee! Snel neem ik op en hoor dat inderdaad haar vliezen zijn gebroken, maar dat ze nog geen weeën heeft. Ik slaak een zucht van verlichting. Hij houdt me op de hoogte, aangezien de mama haar telefoon ergens heeft laten liggen. Vandaar dat ze mijn berichtjes nog niet had gelezen!

Voorzichtig vraag ik aan de kapitein hoelang we nog gaan varen, want de beloofde twee uur zit er inmiddels al op en we varen alleen nog maar verder weg van huis. Het blijkt dat de tocht nog wel even gaat duren. Hmm, wat te doen? Ik besluit het nog maar even aan te kijken, ik kan altijd nog ergens van boord.

Gespannen ontspannen

Ik zit niet meer echt ontspannen, maar er is nog nul activiteit bij de mama dus meer kan ik nu toch niet doen. Ik geniet van de zonsondergang en de prachtige luchten, met mijn mobiel in mijn hand.

Uiteindelijk varen we na vier (!) uur de haven weer in en ga ik naar huis. De mama is inmiddels voor controle naar het ziekenhuis geweest en weer naar huis gestuurd. Alles is rustig en ziet er goed uit, nu is het wachten op de weeën. Ik ga slapen, het zou zo maar kunnen dat ik vannacht mijn bed uit moet…

Oh nee, file!

Ik word de volgende ochtend wakker, zonder gebeld te zijn. Niet veel later gaat mijn telefoon, ze zijn onderweg naar het ziekenhuis omdat de bevalling begonnen is. Ik spring mijn auto in met mijn spullen en rijd lekker door in de ochtendspits, totdat ik vast kom te staan door een ongeluk op de snelweg. Nee!! Ik zie het ziekenhuis al liggen, het is nog zo’n klein stukje… Als ik hier blijf staan, ga ik de bevalling missen. Deze mama gaat van haar derde kindje bevallen.

Ik duik de file uit en rijd een stukje om, om weer de afrit en vervolgens de oprit aan de andere kant te nemen. Een goede beslissing, want daar rijdt het wel door. Ik parkeer mijn auto snel in de garage en ren door de wandelgangen naar de verloskamer. Al rennend val ik de kamer binnen en zie gelukkig nog geen baby! Maar wel zie ik een mama die persweeën heeft. Dit gaat niet lang meer duren. Mijn camera bungelt al om mijn nek en ik begin snel wat foto’s te maken.

Als de verloskundige binnenkomt en nog kennis moet maken met de ouders, gaat het razendsnel. Er is geen tijd meer om handschoenen aan te trekken! De baby wordt met 1 perswee bijna gelanceerd, de mama kon het niet meer ophouden. Welkom klein mannetje! Wat heb je ons in spanning gehouden de afgelopen dagen. Ik ben weer tien jaar ouder geworden, maar ik was op tijd!