Twee jonge meiden in zusterkleding

Vier boterhammen met kaas

“Heb je nog honger?” vraagt de verpleegkundige. Een wat oudere dame. Ze heeft een perfect gekamd kapsel en een brilletje op haar neus. “Ik zou trek hebben in stamppot andijvie met een bal gehakt”, antwoord ik. Van boven haar brilletje kijkt ze me vriendelijk, maar verbaasd aan. Dan kijkt ze vluchtig naar de klok achter me aan de muur.

“Het is half zes ‘s ochtends lieverd. Ik vrees dat de keuken alleen boterhammen en beschuit voorradig heeft. Een bruine boterham dan maar?” “Vier bruine boterhammen met kaas graag.”

Ze knikt opnieuw vriendelijk, geeft mijn bestelling door aan haar mobiele chef-kok en komt naast mijn bed staan. Ze begint te glunderen als ze van onder het lakentje ziet dat mijn dochter alvast begonnen is aan haar ontbijt. Gulzig ligt ze te drinken. En hoewel het best een beetje wennen is, zo’n zuigend mondje aan je borst, laat ik het tafereel met trots aan de verpleegkundige zien.

Als leek in deze nieuwe wereld

“Onthoud je goed aan welke borst ze nu zit? Je zal beide borsten eerlijk af moeten wisselen, zodat in beide borsten de melkproductie goed op gang komt”, zegt ze adviserend.

In gedachte scroll ik terug door de cursus ‘borstvoeding geven’, maar ik kom dit gegeven nergens tegen. Als de vriendelijke zuster me ook nog vertelt dat er kleine speldjes bestaan die je kaan bevestigen aan je bh, zodat je weet welke borst je het laatst als maaltijd hebt geserveerd, voel ik me helemaal een leek in deze nieuwe wereld. Ze knijpt me zachtjes in mijn schouder en zegt opgewekt dat ik al die dingen vanzelf zal leren.

Er wordt op de deur geklopt en spontaan beginnen mijn speekselklieren te lekken. ‘Brood’.

Lelijk op je mooist

Helaas. Het zijn twee jonge meiden in zusterkleding. Twee blondines. Goed in de make-up en met een stralende glimlach. Allereerst feliciteren ze me met de geboorte van ons meisje. En ze vragen vriendelijk hoe ik de bevalling heb ervaren.

“Lijkt het u fijn om even te douchen, mevrouw?” Het lijkt me fantastisch! Maar als ik me bedenk hoe ‘soepel’ ik zojuist op mijn zij rolde, haal ik een beetje onzeker mijn schouders op. Ik voel me vies en uitgeput, en natuurlijk snak ik naar een heerlijke douche. Maar het idee dat deze perfecte zusters mijn bevallen lichaam moeten wassen, zorgt voor een flinke dosis plankenkoorts.

Bemoedigend steken de meiden tegelijk hun elleboog uit en na een diepe zucht besluit ik mijn schaamtegevoel achter me te laten. Ik strompel met de zusters naar de badkamer en ik kijk mezelf voor het eerst aan in de spiegel. Voor het eerst als moeder. Mijn spiegelbeeld glimlacht terug. En ook al zit de mascara onder mijn neus en ligt mijn haar als een vogelnestje op mijn hoofd, het is mijn allermooiste glimlach.

Ik begrijp nog steeds niet goed hoe kersverse mama’s zo prachtig opgemaakt in hun kraambed liggen. Hoe pers je met je ogen open? Of zou er in werkelijkheid écht een visagist naast de dienstdoende verloskundige staan?

“Wil je staand of zittend douchen?” Ik kijk achter me en ik zie dat ik een stoeltje aan de muur kan uitklappen. Aan de arm van mijn lieve zusters laat ik me voorzichtig zakken op het klapstoeltje. Maar zodra mijn billen het zitvlak raken, schiet ik als een vuurpijl weer omhoog. Wat doet dat zeer! Een verse wond. Wel gehecht, maar rauw en pijnlijk.

Alle sluizen op slot

Ik besluit me vast te houden aan de wandbeugel en hups met mijn billen wat naar voren. Op het puntje van mijn stoel laat ik de warme douchedruppels op mijn lichaam kletteren.

“Als je nu al kan plassen, mag je het gewoon laten lopen hoor.” Ik zou willen dat ik het kon. Normaal gesproken lukt het me niet om in het bijzijn van anderen te plassen. En al helemaal niet onder de douche. Toch voel ik een eerste druppeltje.

“Je mag straks pas naar huis als we zeker weten dat je geplast hebt.” En ja hoor. Alsnog gaan alle sluizen op slot. Pure spanning of paniek. Bedankt lichaam… Ik wil naar huis!

Fris en schoon

Door de zusters word ik gewassen en afgedroogd. In schone kleding kruip ik weer terug naar mijn bed. Fris opgemaakt, gelukkig. Mijn kleine meisje ligt naast mijn bed in een wiegje te slapen. In haar geboortepakje. Het pakje dat zo ontzettend ieniemienie leek toen ik het kocht. De mouwtjes zijn nog opgerold. Het is nu zo echt.

Opnieuw wordt er op de deur geklopt. Mijn bruine boterhammen met kaas. Of ik nog iets wil drinken? “Graag een cappuccino en een twee liter kan water alstublieft. Met een glas erbij.” Als mijn blaas niet wil plassen, dan zal ze op deze manier wel moeten.

Ik moet en zal naar huis. Met mijn kleine meisje de grote wereld in.