Deel 3: Maar zo ver zijn we nog lang niet

De ziekte van Graves

“U heeft de ziekte van Graves.” Tegenover me zit de internist van het lokale ziekenhuis. Een wat oudere man gekleed in een witte jas en een brilletje op zijn neus. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik altijd even moet wennen aan artsen in een ziekenhuis. Ik hou ervan dat ik mensen kan lezen. Maar op de een of andere manier kijk ik bij een arts altijd naar een hagelwitte bladzijde. Het maakt niet uit. Maar soms is het wel wat ingewikkeld.

Pilletjes snoepen

Als het verder stil blijft, vertel ik een beetje geïrriteerd dat ik nog nooit van de ziekte gehoord heb en graag zou willen weten wat Graves inhoudt. “U heeft een auto-immuunziekte. Waarschijnlijk is dit ontstaan in uw zwangerschap of na de geboorte van het meisje naast u in de kinderwagen. Uw schildklier werkt veel te snel, maar daar gaan we u bij helpen. U gaat de komende weken een aantal pilletjes per dag snoepen. Verder houdt u voldoende rust en werken is even verboden. Als alles nu duidelijk is, zie ik u over vier weken weer terug”.

Zodra de arts een poging doet om mij de hand te schudden, blijf ik demonstratief zitten op het alles behalve comfortabele plastic kuipstoeltje. “Welke pillen krijg ik en wat gaat deze medicatie doen?” vraag ik. “Ik zal u niet belasten met Latijnse namen, mevrouw. Maar in ‘Jip-en-Janneketaal’ zorgen de pilletjes ervoor dat uw stofwisseling wordt stilgelegd, waardoor we uiteindelijk uw schildklier weer normaal kunnen laten werken. Maar zo ver zijn we nog lang niet”.

Hoe erg ik ook mijn best doe om verbaasd of verontwaardigd te kijken, de internist ziet de signalen over het hoofd. Zelfs als ik mijn voorhoofdrimpels naar mijn kruintje duw, blijft de man me zonder emotie aankijken.

Rennend de buitenlucht tegemoet

“Maar…”, stamel ik. “Maar zo ver zijn we nog lang niet, mevrouw. En als u me nu wil excuseren. Er wacht een volgende patiënt op me.” Met een vriendelijke, maar ietwat arrogante glimlach geeft de arts me vluchtige hand. “Tot over vier weken. Succes ermee.”

Een diepe zucht rolt over mijn lippen de volle wachtkamer in. We worden nagekeken, maar het kan me allemaal even niet meer schelen. Achter de kinderwagen loop ik hoofdschuddend de afdeling af. Met een stevige pas door het ziekenhuis, bijna rennend de buitenlucht tegemoet.

Sharaï begint de schaterlachen in de kinderwagen en kijkt me met een vrolijk bekkie aan. Sharaï houdt van gek doen en van snelheid. En volgens mij was zij net zo klaar met dit gesprek als ik. Hoewel mijn ogen nat zijn van de spanning en ontlading, weet ze een voorzichtige glimlach op mijn gezicht te toveren. Ik buk voorover en druk een stevige klapzoen op haar bolle wangetjes. “Wij gaan even bij oma koffie drinken, lieverd”. Voorlopig hoef ik toch nergens meer heen en plakken we er nog minimaal vier weken verlof aan vast. We gaan genieten. Van alle momentjes samen.

Vier weken werden een jaar

Uiteindelijk werden de vier weken een jaar. Ik heb me een tijdlang heel slecht gevoeld. Ik vond het vooral heel moeilijk om te merken dat ik psychisch ook anders in mijn vel kwam te zitten. Ik voelde me opgefokt en achterdochtig en ik was heel snel geïrriteerd. Gelukkig kreeg ik een betere band met mijn internist en heeft hij me er goed doorheen geholpen. Juist door hem bleef ik erin geloven dat mijn schildklier de schuldige was en niet mijn psyche.

Inmiddels ben ik volledig herstelt en werkt mijn schildklier zonder medicatie naar behoren. Omdat de ziekte van Graves tijdens óf kort na een zwangerschap kan ontstaan, brengt dit voor een eventuele volgende zwangerschap wel wat risico’s met zich mee. Maar als ik in de afgelopen periode iets geleerd heb, is het dat de rol van moeder mij meer dan goed staat. En dat ik ook in een volgende situatie sterk zal zijn, met een fijne arts en lieve mensen om me heen.