Een tweede erbij: nooit meer een momentje voor jezelf

De hoofdzaken in je leven zijn na de geboorte van je kleine enorm veranderd. Van tijd voor jezelf en je partner naar je baby voeden, luiers verschonen, je baby in slaap wiegen en zelf ook nog ergens proberen wat slaap te pakken. Naar de eenvoud van het leven met één baby verlang ik soms terug. Nooit gedacht dat het hebben van twee kinderen zóveel tijd zou kosten.

Geen tijd met twee

Momenteel loop ik al drie dagen met vet haar door het huis. Nee, ik heb geen tijd om het te wassen, of ik zou dat ’s nachts moeten doen. Maar slapen is op dit moment veel belangrijker.

Mijn kleding is dat wat ik ’s ochtends met slaperige ogen uit de kast pluk. En ja, dat is grotendeels nog zwangerschapskleding. Dus wijde tenten die ik makkelijk omhoog of omlaag kan trekken om mijn borst tevoorschijn te toveren voor mijn kleine ventje.

Make-up doe ik alleen op als ik het huis uit ga. Door corona is dat niet strikt noodzakelijk, alleen als ik naar de supermarkt móet. Of natuurlijk als ik gillend gek word van een krijsende peuter met woedeaanvallen of van een baby die weigert overdag te slapen. Dan wil ik nog weleens een rondje gaan wandelen met de buurvrouw.

Als ik beneden kom, struikel ik bijna over het speelgoed. Waar ik eerst een perfect opgeruimd huis had, lijkt het met de komst van de tweede baby wel een ontploft speelparadijs. En natuurlijk is die lieve kleine een godsgeschenk, want ik ben continu één bonk vol met liefde.

Niet alleen de nieuwgeboren baby kost veel tijd. Wat dacht je van een driejarige peuter in de peuterpuberteit? De laatste paar maanden van mijn zwangerschap begon het al goed. Mijn dochter begon met spullen te gooien, ‘nee’ werd haar favoriete woord en nephuilen werd een nieuwe hobby.

Tweede zwangerschap is zwaarder

Wat ze je niet vertellen is dat de tweede zwangerschap véél zwaarder is dan de eerste. Misselijkheid, overgeven, obstipatie, pijnlijke borsten: het is allemaal heel onhandig als je een stuiterende peuter in huis hebt. Ook mag je niks sjouwen. Maar je kan je peuter van 15 kilo toch moeilijk op de grond laten liggen in de supermarkt wanneer ze krijst om chocola?

Ik ben het type moeder dat talloze boeken en websites gelezen heeft over opvoeding en ontwikkeling van 0– tot 4-jarigen. En ook ik krijg mijn peuter op zo’n moment niet mee de winkel uit. Alle methodes heb ik uitgeprobeerd. Het kind toespreken op ooghoogte en rustig uitleggen waarom het niet mag (best lastig met een dikke buik, waarmee je nauwelijks meer omhoog komt). Vertellen wat het kind dan wél mag en het kind positief benaderen. Haar gewoon laten liggen, weglopen en roepen: ‘Prima, ik ga naar huis’, werkte ook niet.

Aan alle moeders: het is normaal!

Deze blog lijkt misschien wat negatief, maar hij is vooral bedoeld om andere moeders een hart onder de riem te steken. Want je bent niet de enige die deze situaties meemaakt en het soms eventjes niet meer weet.

We doen soms maar wat, als moeder. We doen ons best om iedereen tevreden te stellen en om sociaal niet uit de toon te vallen. Maar we doen vooral wat wij denken dat goed is voor onze kinderen. En dat doen we goed.

Houd vol moeders, samen zijn we sterk!

Hoofdfoto: Sharon Willems