Het moederschap is niet altijd makkelijk, en dat is oké

Na de eerste adrenaline-rush

Na de initiële adrenaline-rush dwarrel je langzaam weer terug op aarde. De hechtingen, aambeien en bont-en-blauwe-onderste-regionen die je eerst niet voelde, komen nu ineens wél door de pijnsensoren heen.

De borstvoeding die niet lekker loopt om wat voor reden dan ook, het kraambezoek dat zich aandient, de kraamhulp, de verloskundige die binnenwandelt wanneer het haar uitkomt, de dagen dat je de douche niet van binnen ziet en je pyjama niet uitkomt, je baby die jouw volledige aandacht opeist en vooral elk drie minuten (zo lijkt het) wil eten… Het is nogal wat. En kunnen we daar dan alsjeblieft ook gewoon eerlijk over zijn onderling?

Het is niet 24/7 geweldig

Het is namelijk niet 24/7 helemaal supergeweldig. Het is soms ook gewoon drie keer ruk met een strik erom. Zeker als first time mama is het allemaal nogal wat dat op je afkomt. Een grote roze of blauwe wolk is soms ver te zoeken, maar uit alle macht doen we alsof het allemaal rozengeur en maneschijn is.

Je hoeft niet meteen een depressie te hebben om eerlijk te kunnen zeggen dat het soms loeizwaar is. Dat je niet weet waarom je eraan begonnen bent en dat je je oude leventje soms heel erg mist. Je baby bepaalt nu de show.

Je baby bepaalt wanneer je slaapt, wanneer je eet, wanneer je doucht… letterlijk alles. En dat is niet voor iedereen een heerlijke, prachtige zegen van Moeder Natuur. Dat is soms ook gewoon ontzettend moeilijk om te accepteren en om aan te wennen.

Want je weet van tevoren gewoon niet waar je aan begint. Je weet pas hoe het is als je het beleeft. En dan ben je er al en is voorbereiden geen optie meer.

Het moederschap wordt geïdealiseerd

We hebben de neiging om het moederschap te idealiseren voorafgaand aan het gebeuren. Ik ook, dat geef ik meteen toe. Ik zou met mijn baby gewoon lekker de hort op gaan, op visite bij vrienden, uit lunchen en zeker ook met gemak visite thuis ontvangen.

In elk van die voorstellingen had ik mijn baby en mezelf perfect door de wasstraat gehaald en in de grime gezet. Alle activiteiten werden moeiteloos doorlopen met een kind dat op tijd slaapt, eet, boert en lacht. Ik was zelf ook heus wel moe, maar niets dat een kop koffie niet op kon lossen.

Zullen we hier even een momentje hartelijk om lachen?

Tot op het bot vermoeid

In de realiteit ben je, zeker de eerste 4 weken, tot op het bot vermoeid. Als alleenstaande moeder had ik gelukkig ontzettend veel steun van mijn ouders die de hele kraamweek elke dag bij mij waren, zodat ik kon slapen, uitrusten of wat dan ook. Er werd schoongemaakt, gekookt, opgeruimd, visite ontvangen en op tijd weggestuurd. Mijn kindje werd verzorgd als ik zelf even geen fut had en dan nóg vond ik het ontzettend zwaar.

Dat je overal met je baby naartoe gaat, was voor mij zeker niet het geval. Ik ben nog nooit zo’n kluizenaar geweest als in de eerste maand van mijn moederschap. Het duurde een week voordat ik überhaupt naar buiten ging en vaak was ik veel te moe of veel te druk bezig om visite te ontvangen of ergens heen te gaan. Met de tijd komt dat echt wel goed, maar die eerste periode is het allemaal nog zó zoeken, passen en meten.

En dat is oké! Daar hoeven we ons niet schuldig over voelen, want dan ga je ergens tegen vechten wat je niet kunt winnen.

Accepteer dat het zo is

Accepteer dat het nu eenmaal zo is. Dat je voorlopig even niets anders wil of kan dan voedingen geven, slaap pakken wanneer het kan, een broodje naar binnen proppen zodra je twee handen vrij hebt en douchen wanneer de kleine slaapt. Dat is allemaal de eerste stap naar rust in je hoofd.

Stiekem heeft misschien wel 98% van de nieuwbakken moeders dit ook, maar is de verwachting dat we op een roze wolk zitten en het moederschap je lekker naturel komt aanwaaien. Dus conformeren we ons naar die verwachting en laten we onze emoties achterwege.

Je kind is het lichtpuntje

Hoe vaak ik bij het ledikant van mijn lieve zoontje heb gestaan met tranen over mijn wangen… dat is niet te tellen. Soms tranen van geluk, soms tranen van verdriet. Ook tranen van onzekerheid, van vermoeidheid of juist van totale verliefdheid.

Want uiteindelijk is je kind het lichtpuntje dat je elke keer weer terughaalt naar aarde. Relativeren zij voor ons de zorgen, de teleurstellingen in onszelf of de vermoeidheid. Want deze tijd duurt maar zo kort.

En ook al doe je voor je gevoel alles fout: in de ogen van je baby doe je het goed.