Een roze wolk met grijstinten: Cynthia had een postnatale depressie

Mijn prenatale depressie ging over in een postnatale depressie. Onze dochter bleek reflux te hebben en huilde veel. Tot rust komen zat er niet in. Het ging steeds slechter met me en ik herkende mezelf niet meer. Soms dacht ik dat ik gek aan het worden was.

Mijn gedachtes sloegen op tilt, ik voelde me schuldig, een slechte moeder, een waardeloze vriendin. Steeds vaker voelde ik me overbodig en dacht dat mijn vriend en onze dochter beter af waren zonder mij.

Als ik haar van de trap gooi…

Onze dochter huilde veel en op het dieptepunt heb ik zelfs weleens gedacht: Als ik haar van de trap gooi, is het klaar… Hoe erg is het om zoiets te denken?

Na zo’n gedachte voelde ik me direct een verschrikkelijk mens of beter gezegd: een monster. Wat een vreselijke moeder moest ik wel niet zijn om zulke dingen te denken.

Niet leven, maar overleven

Hoewel we samen ons best deden voor onze dochter, waren we aan het overleven. Soms samen, vaak apart. Het lukte me niet om te praten over wat er allemaal in mij gebeurde en hoe ik me voelde. Ik maakte veel verwijten en ruzie, en schreeuwde dan alles eruit. Daarna voelde ik me opgelucht, leeg, schuldig en vaak nog verdrietiger.

Sociale gelegenheden vond ik vreselijk. Het kostte enorm veel energie om zo normaal mogelijk over te komen. Ik kon me moeilijk concentreren en het volgen van gesprekken vond ik uitputtend. Ik was ontzettend boos op mijn vriend en verweet hem van alles.

Op zoek naar hulp

Om mij heen zag ik allemaal blije gezinnen en het leek bij iedereen heel gemakkelijk en vanzelfsprekend te gaan. Ergens wist ik ook wel dat dat niet de realiteit was, want je ziet bij anderen meestal niet wat er écht speelt. Wij spraken tenslotte zelf ook bijna niet over hoe het écht bij ons thuis ging.

We gingen een paar maanden na de bevalling opnieuw op zoek naar hulp. Hoewel onze huisarts haar best deed, heeft het me wederom niet geholpen. Fijn om even je hart te luchten, maar dan? Oh, nog meer praten, alleen maar praten… Ik merkte dan ook geen verbetering.

Behoefte aan erkenning en herkenning

Natuurlijk had ik ook behoefte aan praten, maar vooral aan erkenning en herkenning. Ik had behoefte aan dingen doen, inzichten krijgen en tools in handen krijgen hoe ik aan mezelf en mijn manier van denken en kijken kon werken. Maatwerk. Rekening houdend met mij als persoon en de specifieke situatie. Een depressie als je net moeder bent geworden, is anders dan een ‘gewone’ depressie.

Uiteindelijk ben ik zelf gaan zoeken naar wat bij mij past en daarna kon ik uit de depressie krabbelen. Mijn manier van leven is veranderd; ik ben bewuster bezig met mijn eigen processen en kan ze ook herkennen.

Geniet maar, het gaat zo snel!

Roze wolk met grijstinten

Mijn roze wolk bestond uit grijstinten. Die varieerden van overwegend zwart tot lichtgrijs en alles wat daar tussen zat, met af en toe eens een voorzichtig kleurtje. Ik besefte me heel goed dat mensen die niet te maken hebben gehad met een prenatale en/of postpartum depressie binnen het gezin echt geen idee hebben hoe het is, hoe het voelt en wat voor impact het heeft op iedereen van het gezin.

Net zoals wij geen idee hebben hoe het is om een fijne zwangerschap te hebben en een mooie tijd na de bevalling. Nu ik kan genieten van onze dochter kan ik me er een voorstelling van maken, maar dat blijft heel anders dan de ervaring hebben.

Blije moeder

Inmiddels ligt de depressie al weer een tijd achter me, maar vergeten zal ik het nooit. Tegen alle mama’s die momenteel in een depressie zitten, wil ik graag zeggen dat de zon weer gaat schijnen. Echt waar.

Wat had ik dát graag in de maanden dat ik zo depressief was van iemand gehoord die begreep wat ik voelde, waar ik doorheen ging. Erkenning en herkenning. Dat is ook wat ik in mijn praktijk terugkrijg. Ik durfde het nooit te hopen, maar ik kan zeggen: ik ben een blije moeder!