Het bevallingsverhaal van Sterre: ‘Het viel me ontzettend mee’

Bevallingsverhaal

Het lezen van bevallingsverhalen hielp Sterre door haar zwangerschap en bevalling heen. Ze draagt graag haar steentje bij door over haar positieve bevalling te vertellen. ‘Het viel mij echt ontzettend mee.’

Lonneke

Ouders: Sterre en Aant
Geboortedatum: 8 juni 2020
Tijd: 15:20
Lengte: 49 cm
Gewicht: 3120 gram

Niets aan de hand

Mijn man en ik hadden de zaterdagavond gezellig doorgebracht met film kijken op bed. Op zondagochtend vroeg om 03:45 uur begon de buikpijn. Het kon haast niet anders dan dat het allemaal ging beginnen. Ik was inmiddels dik 41 weken zwanger en het mocht van mij ook wel gebeuren.

Na de eerste pijntjes te hebben doorstaan, nam ik contact op met de verloskundige. Zij vertelde me voorzichtig dat weeën om de vijf minuten komen en langer dan één minuut moeten duren. Zo ver was ik nog niet. Ik ging er dan ook maar vanuit dat het oefenweeën waren.

De dag ging snel voorbij. Ik stond niet veel meer stil bij de beginnende bevalling, totdat ik ‘s avonds wat bloed verloor. Ik trok toch maar weer aan de bel bij de verloskundige, die mij toucheerde. Opnieuw was er niets aan de hand. Ze stelde voor om mij de volgende dag te strippen en het dan weer even aan te kijken.

Slapeloze nacht

De nacht duurde erg lang. Hoewel ik nog niet het idee had dat ik ging bevallen, werd ik ieder kwartier wakker. Toen brak eindelijk de maandag aan. Na de slapeloze nacht besloot ik de verloskundige weer te bellen.

Ik vertelde haar dat het toch wel erger was geworden en vroeg of ik misschien maar even langs moest komen. De verloskundige stemde hiermee in. Ze vroeg mij wel om naar de praktijk te komen en nog niet naar het ziekenhuis. Ik had namelijk aangegeven dat ik naar mijn idee nog geen echte weeën had.

“Ik merkte dat de 'buikpijntjes' toch wel erger werden.”

Vijf centimeter

Mijn man en ik sprongen in de auto en ik merkte dat de ‘buikpijntjes’ toch wel erger werden. Huilend in de wachtkamer wachtte ik tot ik aan de beurt was. De assistente kwam naar mij toe en vroeg of ik weeën had, wat ik niet wist. Ze rende naar de verloskundige toe om te zeggen dat ze toch wel wat haast mocht maken.

Eindelijk zat ik bij de verloskundige. Na de voorcontroles te hebben gedaan, wilde ze me gaan strippen. Daarop zei ze tegen me: ‘O, je hebt al vijf centimeter ontsluiting!’ Ze belde gelijk het ziekenhuis, waar we na een uurtje terecht konden.

“De verloskundige zei dat de bevalling nog wel een hele tijd kon duren.”

Weeënstorm

Inmiddels was het 11:00 uur. De kraamhulp kwam al snel ter plaatse. Dit heb ik niet bewust meegemaakt, omdat de weeën toen behoorlijk op gang waren. Om 12:30 uur kwam de verloskundige kijken. Ze zei dat ik nog steeds op vijf centimeter zat en dat de bevalling nog wel een hele tijd kon duren. Ze wilde om 14:30 uur weer terugkomen om dan mijn vliezen te breken. Dan zouden we weer verder kijken.

Mijn kraamhulp merkte op dat ik zonder medicatie een weeënstorm had gekregen. Ze stond erop dat mijn vliezen werden gebroken. Nadat dit was gebeurd, bleek dat ons meisje in het vruchtwater gepoept had. Om deze reden werd ik overgedragen aan het ziekenhuispersoneel. Thank God!

Persangst

Nog geen vijf minuten later kwam de verloskundige van het ziekenhuis mij toucheren. Die vertelde me dat ik al op acht centimeter ontsluiting zat. De tijd vloog voorbij en om 15:00 uur mocht ik gaan persen. Hier was ik heel erg bang voor. Ik heb wel honderd keer gevraagd hoe ik dat moest doen.

“Je weet waarvoor je het doet, wat mij heel erg geholpen heeft.”

Maar toen kwam na twintig minuten persen en met behulp van de welbekende knip (waar ik overigens niets van heb gevoeld) onze mooie dochter Lonneke ter wereld! Ik heb echt een fijne bevalling gehad, die mij ontzettend meeviel. Je weet waarvoor je het doet. Die gedachte heeft mij heel erg geholpen.