“In één perswee vloog hij eruit”

De baby eerder halen

Dit keer liep de groei weer voor en daarom besloot de gynaecoloog de baby na 39 weken te halen. Wat een heerlijk idee vond ik dat! Ik maakte me steeds zorgen wat ik moest doen als de bevalling begon en ik alleen thuis was met Keano. Of stel dat het ‘s nachts zou gebeuren: was mijn moeder dan wel op tijd bij ons zodat wij naar het ziekenhuis konden..?

Al die gedachten maakte me erg onzeker. Dit besluit was voor mij dus een heerlijk idee en eindelijk voelde ik rust. Keano was op 15 april geboren, dus besloten mijn man en ik de tweede baby te halen op 15 mei. Dat leek ons wel leuk.

Potdicht

Zo gezegd, zo gedaan. We brachten Keano op 14 mei naar mijn ouders en de volgende ochtend meldden wij ons om 8:00 uur in het ziekenhuis. We werden naar de verloskamer gebracht, waar ze keken of er al iets van ontsluiting was. Helaas, ik was nog helemaal potdicht.

Ze brachten een capsule in die ervoor moest zorgen dat de ontsluiting op gang kwam. Het kon wel even duren, zeiden ze. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar nee hoor. Na vijf uur kwamen ze kijken hoe het ging: nog steeds niks…

Het lange wachten

We verveelden ons behoorlijk en mijn man was al meerdere keren naar buiten geweest. Rond 15:00 uur kwam de verpleegkundige ons vertellen dat het zo druk was dat er geen verloskamers meer vrij waren. En er was iemand onderweg die aan het bevallen was. Dus of wij even wilden verplaatsen naar de zaal. Oké prima. Dus ineens lag ik met nog drie vrouwen op zaal.

Weer kwam een verloskundige voelen of ik al ontsluiting had. Helaas nog steeds maar heel weinig. “Een halve centimeter misschien”, zei ze. Om 17:00 uur ging mijn man naar mijn ouders om te eten en Keano even te zien. Het zag ernaar uit dat Keano nog een nachtje bij opa en oma moest slapen. Gelukkig vond hij dat geen probleem.

Buikweeën

Om 18:00 uur begon het te rommelen in mijn buik. Het gevoel was niet heel prettig, maar ik was heel blij dat er eindelijk wat gebeurde. De verpleegster legde mij aan de CTG om te kijken of er weeënactiviteit was. En inderdaad. Eindelijk!

Ik belde mijn man en die kwam weer naar het ziekenhuis. Ik mocht even lekker douchen, omdat de pijn best heftig werd. Onder de douche kon ik de weeën goed opvangen. Dit keer geen rugweeën, zoals bij mijn vorige bevalling, maar buikweeën. Zo fijn! Die rottige rugweeën zijn niet te doen en die buikweeën zijn prima weg te puffen. Toen ik onder de douche vandaan kwam, mocht ik gelukkig weer naar de verloskamer.

Een weeënstorm

Het was 23:00 uur. De weeën volgden elkaar snel op. De verloskundige kwam kijken hoe ver ik was. “2 cm”, zei ze. 2cm?! Hoe kan dat? Ik had zoveel pijn en zoveel weeën!

Ik hoorde mijn man en de verloskundige praten. Ze zei dat ze een bed gingen klaarzetten voor hem, omdat ze dacht dat dit nog wel even kon duren. Ik dacht toen bij mezelf: leuk dat jullie dat allemaal gaan doen, maar ik ga zo bevallen hoor!

De weeën waren zo erg dat ze elkaar niet meer rustig opvolgden. Zodra de ene wee weggleed, was de volgende er alweer. Een weeënstorm, dacht ik. Dat kan niet anders!

Gaat het wel, schatje?

Net zoals bij de bevalling van Keano, wilde ik dit keer weer op de baarkruk bevallen. Ik vroeg of de verloskundige die wilde klaarzetten. “Dat doen we pas zodra u gaat bevallen, mevrouw.” Natuurlijk, dacht ik, maar dat is sneller dan jij denkt!

Mijn man ging liggen en hield mijn hand vast. “Gaat het wel, schatje?”, vroeg hij. Hij merkte ook wel aan mij dat het heftiger was dan dat de verloskundige deed overkomen. “Nee,” zei ik, “het is zo heftig!”

Gebroken vliezen

Ineens voelde ik dat mijn vliezen braken. Mijn man drukte op de noodknop en de verloskundige kwam kijken. “Haar vliezen zijn gebroken”, zei mijn man. “Dat lijkt me sterk,” zei de verloskundige, “maar ik zal even kijken. Het kan namelijk ook urine zijn.”

“Oh nee, je hebt gelijk”, zei de verloskundige. “Het is behoorlijk nat.” Ja hallo, dacht ik, ik verzin het niet zomaar! “Ik kom straks wel even terug,” zei ze, “er zijn twee vrouwen aan het bevallen dus we komen straks weer bij jullie…”

Het hoofdje

Een kwartier later zei ik tegen mijn man: “Haal de verloskundige! Ik moet persen!” Mijn man drukte snel op de noodknop en de verloskundige kwam lichtelijk geïrriteerd de kamer in. “Ik moet persen!”, riep ik. “Rustig aan mevrouw, het kan echt nog wel even duren…” “Nee hoor,” zei ik. “Ik voel het hoofdje al!”

Ik draaide me om en inderdaad: het hoofdje was er al! De verloskundige kon nog net haar handschoenen aan trekken en ik perste. Hop, daar was hij. In één perswee vloog hij er uit. Zo, dacht ik, zie je wel!

Luca

Om 01:01 uur is onze mooie zoon Luca geboren. Luca werd op mijn buik gelegd. Hij was zooo mooi! En hij rook zo lekker! Ik was meteen verliefd! Nu voelde ons gezin compleet. We waren allebei zo megagelukkig.

We kregen een uurtje om even samen te zijn. Daarna mocht ik douchen. Het was ondertussen al bijna 03:30 uur. Mijn man kon helaas niet blijven slapen, omdat het te druk was. Moe ging hij naar huis, en ik lag heerlijk met Luca op zaal. Ik in bed en hij in het wiegje naast mij. Ik was zo verliefd.

Hij huilt! Wat nu?

Toen ik wakker werd begon Luca te huilen. Oh jee, dacht ik, wat nu? Ik drukte op de bel en de verpleegkundige kwam de kamer binnen. “Hij huilt”, zei ik. “Dan pak je hem toch even?”, zei ze. Natuurlijk! Jeetje, het is mijn kind! Zo raar dat je in een ziekenhuis niet beseft dat je hem gewoon kan pakken! Ik nam hem bij me en het voelde zo lekker.

De volgende ochtend mocht ik naar huis. Mijn man, Keano en mijn ouders kwamen ons ophalen. Nu zijn wij een gezin. Helemaal compleet en zo gelukkig!