Onbewust zwanger van een tweeling

Ik was al jong bezig met mijn toekomstplanning. Studeren, diploma halen, fijne baan, leuke man leren kennen, huisje kopen, trouwen en dan kindjes.

Dat studeren, het diploma en die fijne baan had ik vlot op orde, en die leuke man leerde ik in 2012 kennen via een datingsite. Ik voelde mij de gelukkigste vrouw ter wereld! Hij was ook mijn eerste grote liefde. Met hem wilde ik oud worden.

Ongepland zwanger

In september 2014 raakten wij in verwachting van ons eerste kindje. Niet gepland, wel gewenst. Na 8 weken zwangerschap kreeg ik tijdens mijn werk hevige buikpijn, gepaard met bloedverlies.

Onderzoek wees uit dat het vruchtje nog wel in mijn baarmoeder zat. Ook het hartje klopte nog. Maar de dokter vertelde dat er een miskraam dreigde. De zwangerschap kon óf doorzetten, óf overgaan in een daadwerkelijke miskraam. Ik moest afwachten en na twee weken terugkomen op controle.

De vlindertjes waren weg

De daaropvolgende weken leken wel een eeuwigheid te duren. Al gauw voelde ik me dood en leeg vanbinnen. Die vlindertjes in mijn buik waren weg. Ik wist genoeg, maar ik bleef ontkennen en toch stiekem hoop houden dat alles gewoon goed zou komen.

Het uur van de waarheid brak aan: de controle. “Ik zie een baarmoeder, maar zonder zwangerschap”, zei de arts. Ondanks dat ik het vermoeden al had, kwam dit toch als een flinke klap in mijn gezicht. Ik kon niet meer praten, niet meer helder nadenken… Helemaal niets meer. Alleen maar huilen. Heel veel huilen. Maanden gingen voorbij en stukje bij beetje gaf ik mijn miskraam een plekje.

Verlies na verlies

In de maanden daarna, volgden er nog meer verliezen. In amper 6 weken tijd verloor ik drie hele belangrijke vrouwen in mijn leven: mijn moeder en mijn beide oma’s. Ik leefde in een roes.

Wat ik niet wist, was dat ik in de periode van rouw opnieuw zwanger was geworden. Ik had zoveel verdriet, dat ik helemaal niets van de eerste symptomen merkte. Mijn menstruatie bleef wel uit sinds de begrafenis van mijn moeder, maar achteraf bleek dat het niets te maken had met mijn zwangerschap.

Flauwvallen

Toen begon het flauwvallen. Ineens, een aantal keer kort na elkaar, op mijn werk. Ik dacht aan een lage bloedsuikerspiegel, ijzertekort, oververmoeidheid… noem maar op. Een bloedonderzoek gaf geen uitsluitsel. De dokter verweet mijn flauwvallen aan zware stress en emotionele uitputting. Na een vervolgonderzoek bleek wel dat ik een lage bloeddruk had. Maar dat was niet zo gek, gezien de stress en emoties van de laatste tijd. En zo werd ik weer naar huis gestuurd.

In diezelfde periode eindigde ook mijn relatie na 2,5 jaar. Mijn hart was nu echt helemaal gebroken, ik was totaal ontzet. Alles leek ik kwijt te raken, waar had ik dit aan verdiend?

Intussen bleef het flauwvallen aanhouden. Ik eiste grondiger onderzoek, ik vertrouwde het niet. Er moest meer aan de hand zijn!

In verwachting van een tweeling!

Uiteindelijk besloot mijn arts een echo te maken. Hij zag direct dat ik weer in verwachting was. En wel van een eeneiige tweeling! Ik was op dat moment al 18 weken en 5 dagen zwanger. Het flauwvallen bleek te worden veroorzaakt door het Vena Cava syndroom. Dat gaat gepaard met bewusteloosheid en een hartslag van ruim 154 in rust. Allemaal niet ernstig, maar wel vervelend.

Paniek

De paniek sloeg mij om het hart: kan ik dit allemaal wel aan? Wat moet ik nu doen? Wat zal mijn ex hiervan zeggen? Duizend vragen maalden door mijn hoofd.

Mijn lieve familie en vrienden stelden mij al gauw gerust en hielpen me door de eerste schrik heen. Er waren echter ook mensen in mijn omgeving die me ervan beschuldigden dat ik mijn zwangerschap tijdens de eerste maanden had verzwegen, om op die manier mijn ex terug te krijgen. Ik werd uitgemaakt voor labiel, voor pathologische leugenaar, en nog veel meer. Zelfs door personen waarvan ik dacht dat ik op ze kon bouwen. Ik was er zo van geschrokken, dat ik alle contact met hen heb verbroken.

Veel familie en vrienden reageerden wél positief, maar toch kon ik niet van mijn zwangerschap genieten. Ik wilde wel, maar durfde het gewoonweg niet. Wat als die nare mensen zagen dat ik van de zwangerschap genoot? Dan zou hun vermoeden dat het opgezet spel was bevestigd worden.

Veel regelen

Ondanks de sociale zorgen die mijn zwangerschap met zich meebracht, moest er ook in korte tijd veel geregeld worden. Een eeneiige tweeling brengt vaak complicaties met zich mee en de kans op vroeggeboorte is groter dan bij een normale zwangerschap. De babykamer, babyuitzet, maxi cosi’s. Alles moest nog gekocht worden. En ook de verzekeringen moesten aangepakt worden, want met twee paar grijpgrage handjes extra, moet de inboedel wel goed gedekt zijn en ook in geval van overlijden moet alles goed geregeld zijn.

Pas met 29 weken zwangerschap, Kerstmis 2015, kwam ik uit voor mijn zwangerschap. Dit kon ook omdat ik pas vanaf week 20 een klein buikje begon te krijgen. Gelukkig volgden er vanaf toen alleen maar positieve reacties en kon ik gevoelsmatig écht van mijn zwangerschap genieten.

Maar toen moest de bevalling nog komen…

De bevalling

Tijdens de laatste loodjes moest ik wel 3 tot 5 keer per week naar het ziekenhuis. Bij 37 weken zwangerschap bleek dat ik een hoge bloeddruk had en eiwitten in mijn urine. Het werd te gevaarlijk om de kindjes langer te dragen en dus werd besloten om mijn bevalling in te leiden.

Nadat mijn vliezen waren gebroken, werd ik direct aan een infuus gelegd met weeënopwekkers. Wat een pijn! Ik spuugde vijf keer de verloskamer onder. Na anderhalf uur kreeg ik een ruggenprik en niet veel later werd ik naar de OK gebracht.

Al snel ging het mis. Na het zetten van de spuit en katheter, raakten mijn hartslag en bloeddruk instabiel. Ik raakte bewusteloos. Ik kan me niet veel meer herinneren, behalve dat het uren duurde voordat ik weer stabiel was en terug mocht naar de verloskamer.

Uiteindelijk werd op 18 februari om 15:55 mijn eerste dochter Esmee geboren en 8 minuten later haar zusje Fenna.

Meteen werden ze in de couveuse gelegd op de afdeling Neonatologie. Esmee kreeg lichttherapie vanwege een te hoog bilirubinegehalte in haar bloed. Fenna kreeg een glucose-infuus vanwege een te lage bloedsuikerspiegel. Ikzelf lag nog vier dagen in het ziekenhuis vanwege veel bloedverlies en verlammingsverschijnselen door de ruggenprik. Na die vier dagen mocht ik gelukkig mijn intrek nemen in een luxe couveuse-suite, waardoor ik mijn meisjes 24 uur per dag bij me had.

Geschenk uit de hemel

Na anderhalve week mochten we met z’n drieën het ziekenhuis verlaten. Inmiddels zijn we 16 maanden verder en de meiden groeien razendsnel. Ik zie ze als godsgeschenken. In één jaar verloor ik de drie belangrijkste vrouwen in mijn leven en kreeg ik er twee voor terug. De namen van mijn moeder en oma’s heb ik verwerkt in hun doopnamen.

Na een moeilijk jaar geniet ik nu volop van mijn prachtige meisjes. Ze gaven me hoop in één van de donkerste periodes uit mijn leven. Ik ben erachter gekomen wat telt: mijn geluk en dat van mijn meisjes.