Een zwangerschap om nooit te vergeten

Zoals ik al van allerlei kanten had gehoord, is een tweede zwangerschap compleet anders. Je staat er minder bewust bij stil dan bij de eerste keer, omdat je nu al een kindje hebt. Door de aandacht die het moederschap van je vraagt, gaat de tijd sneller. Ook herken je signalen eerder, zoals het voelen van je baby.

Vertrek naar Amerika

In mijn geval kwamen daar nog een aantal andere factoren bij. In de elfde week van mijn zwangerschap vertrok mijn man naar Californië, waar we de komende jaren zullen wonen. Om te starten met zijn nieuwe baan, om een huis voor ons te vinden en om te wachten op de container met al onze spullen.

Het alternatief was dat mijn dochter en ik waren meegegaan en we met z’n tweeën in een hotelkamer zouden zitten, zonder eigen spullen. In de hitte die daar in de zomermaanden oploopt tot ongeveer 45 graden. Dus nee, dat was geen optie.

Je wilt – zeker met je hormonen – niets liever dan je eigen roedel bij elkaar hebben wanneer je zwanger bent. Maar in onze situatie leek deze aanpak het beste. Ik was net zoals bij mijn eerste zwangerschap enorm misselijk, inclusief overgeven, en erg moe.

Twee maanden gescheiden

Het plan was om elkaar maximaal 6 weken niet te zien. Dit werd door omstandigheden uiteindelijk ruim 8 weken. Twee maanden, die op sommige momenten voelden als 2 jaar, waren we zonder elkaar.

Weken waarin ik de baby voor het eerst ging voelen, weken waarin ik soms zo misselijk en moe was dat ik voor onze dochter zorgen, tussen de gebroken nachten door, amper kon opbrengen.

Dankzij de enorme hulp van mijn ouders bij wie ik al die tijd woonde, kon ik mijn rust pakken wanneer het nodig was. Om af en toe fysiek en mentaal weer even op te laden, om ervoor te zorgen dat het kleine mensje in mijn buik letterlijk en figuurlijk voldoende ruimte kreeg om te groeien.

Zwanger in mijn eentje

Vanwege het tijdsverschil van 9 uur, was contact hebben niet altijd makkelijk. Maar toch ontwikkelden we een routine en pakten we waar we konden momenten om elkaar te spreken of te zien via FaceTime. Mijn man zag door zijn schermpje hoe onze dochter zich razendsnel ontwikkelde en dat ze zich bewust was van het feit dat hij er niet was. “Papa, bellen?” was één van de meest gehoorde vragen die periode.

Het voelde na een tijdje zo onnatuurlijk. Ik telde de weken, de dagen en de uren. Een incompleet gezin, zo lang zonder elkaar. En dat terwijl ons tweede kindje groeide en groeide in mijn buik. Haar vaders stem kende ze amper. Ik vertelde wel hoe ik me voelde en ik deelde zoveel mogelijk met hem, maar als ik ’s avonds in mijn bed lag en haar voelde trappelen, was het toch alsof ik de zwangerschap in mijn eentje deed.

Toen na 8 weken en 2 dagen eindelijk het moment daar was en we elkaar weer zagen, viel er een enorme rust over me heen. Ondanks dat het ook spanning met zich meebracht was het alsof ik eindelijk weer normaal kon ademhalen. We waren weer compleet. Zoals het moet zijn.

Hechter dan ooit

Inmiddels zijn we 2 maanden verder. We wonen in Amerika, met een kindje dat slapen sowieso al lastig vindt en nu ook nog eens moest wennen aan weer een nieuwe omgeving, de hitte en in de eerste weken aan de enorme jetlag.

Het is een rare nieuwe fase, waarin ook ik nog steeds mijn weg moet vinden, zowel op straat als mentaal. Ergens een leven afsluiten en weer opnieuw beginnen is nooit makkelijk. Maar dat we dit sámen doen, op 10.000 kilometer afstand van onze families en vrienden in Nederland, maakt ons gezin nog hechter dan we al waren en dat is een hele bijzondere ervaring.

Richten op haar komst

Hier, in Californië, ontmoette ik de vijfde arts (na 2 artsen in België en 2 in Nederland) die naar mijn buik en de baby keek. Met deze gynaecoloog kan ik nu gaan ‘bouwen’ aan het laatste deel van mijn zwangerschap, mijn derde trimester.

Het is een zwangerschap om nooit te vergeten. Een grote verhuizing, 2 maanden zonder elkaar, 5 verschillende artsen, misselijk, bekkeninstabiliteit in de laatste loodjes en een eeuwig, eindeloos slaapgebrek.

Nu is het eindelijk tijd om hier te aarden, mijn dochters kamertje in te richten, oude kleren van onze dochter voor de baby uit te zoeken en ons eindelijk – samen – te richten op haar komst.

Nesteldrang, ga je gang!