Het bevallingsverhaal van Naomi: totaal anders dan verwacht

Bevallingsverhaal

Naomi wilde een zo natuurlijk en romantisch mogelijke bevalling. Toch liep het helemaal anders dan ze zich had voorgesteld. In dit bevallingsverhaal lees je over haar lange wachten, het vele puffen en de prachtige eerste momenten met haar dochter.

Melody Viënna

Ouders: Kevin en Naomi
Geboortedatum: 28 augustus 2019
Tijd: 22:08
Lengte: 51 cm
Gewicht: 3810 gram

Klaar met zwanger zijn

Tijdens mijn bezoeken aan de verloskundige bespraken wij regelmatig mijn bevallingsplan. Ik wilde een zo natuurlijk en romantisch mogelijke bevalling. Mijn man wilde graag dat ik in het ziekenhuis zou bevallen. Zelf twijfelde ik nog tussen een thuisbevalling en een ziekenhuisbevalling. Achteraf gezien is het maar beter dat ik toch voor een ziekenhuisbevalling koos.

Toen ik 39 weken zwanger was, bezocht ik voor de zoveelste keer mijn verloskundige. Inmiddels kenden wij elkaar redelijk. Zij zag dus ook aan mij wat ik zelf aangaf die dag: ‘Ik ben klaar met zwanger zijn!’

Mijn man, de verloskundige en ik waren het er snel over eens: inleiden was een goede optie voor mij. Wel gaf ik aan dat ik graag tot week 41 wilde afwachten. Wellicht kon ik toch nog natuurlijk bevallen. Ik week hiermee dus al af van mijn bevalplan, maar ik wist zeker dat ik dit wilde.

Ballonnetje

De laatste twee weken kropen voorbij. Helaas waren er nog geen tekenen dat de bevalling vanzelf op gang kwam. Met 40 weken en vijf dagen werden wij uitgenodigd in het ziekenhuis om de inleiding te bespreken. Die stond voor de volgende dag gepland. Ik werd gevraagd de volgende dag terug te komen. Als ik dan al wat ontsluiting had, zouden ze een ballonkatheter plaatsen.

Zo gezegd zo gedaan. De volgende dag meldden wij ons om 7.00 uur ‘s ochtends op de afdeling. Ik had een beetje ontsluiting, maar helaas niet genoeg om te bevallen. De katheter werd dus geplaatst. Wij mochten weer naar huis. Weer wachten.

Eenmaal thuis werd ik overvallen door weeën. Ik belde de afdeling en zij gaven aan dat ik mocht gaan timen. Toen ik op de wc zat om te plassen, voelde ik dat er iets naar buiten kwam. En daar lag hij, het vreemde ballonnetje, zo in de wc. Vrijwel gelijk daarna stopten tot mijn teleurstelling ook de weeën.

“Ons avontuur was begonnen. Vandaag zou onze dochter geboren worden!”

Weeënopwekkers en een ruggenprik

De volgende dag, 7.00 uur. Zoals afgesproken meldden wij ons weer op de afdeling. Ik werd aan de hartslagmonitor gelegd en de dokter toucheerde me om te kijken of er meer ontsluiting was. Misschien zou ik die dag wel bevallen. De dokter bevestigde dat er al 4 centimeter ontsluiting was. Ons avontuur was begonnen. Vandaag zou onze dochter geboren worden!

Ik mocht mij omkleden en in bed gaan liggen. Ik had nog geen weeën. Daarom werden deze door middel van een infuus met oxytocine opgewekt. De eerste twee doseringen oxytocine lachte ik weg. Pas bij de derde dosering voelde ik sterke weeën opkomen. Deze heb ik een aantal uur weten weg te puffen. Toch vroeg ik vrij snel om een ruggenprik. Na de ruggenprik lukte het weer te ontspannen en heb ik zelfs nog even geslapen.

Puffen, puffen, puffen…

Aan het begin van de avond voelde ik een lichte persdrang opkomen. Weer werd ik getoucheerd. Ik had volledige ontsluiting! Helaas had onze dochter er toch echt nog geen zin in. Ze zat nog bovenin het geboortekanaal. Ik moest de persweeën maar even twee uur lang weg puffen.

Nog steeds was onze dochter niet ingedaald. Daarom heb ik drie uur lang de persweeën weg moeten puffen. Uiteindelijk mocht ik gaan persen, zodat we konden zien wat er dan gebeurde. Toch voelde ik dat het niet zou lukken. De weeën waren door de ruggenprik niet krachtig genoeg.

“Ik kan dit niet. Ik krijg haar er nooit uit!”

Toch een keizersnede?

Na een half uur persen was er nog niks veranderd. Ik raakte in paniek en verloor alle hoop. In mijn paniek riep ik: ‘Ik kan dit niet. Ik krijg haar er nooit uit!’ De verloskundige ging overleggen met de gynaecoloog. Misschien moest het toch een keizersnede worden. Ik kan mij herinneren dat ik toen erg bang werd en hysterisch begon te huilen.

Gelukkig had de gynaecoloog andere plannen. Zij was vastberaden onze dochter zonder keizersnede op de wereld te brengen. Ze moedigde mij aan om alles te geven wat ik in mij had. Tijdens het persen besloot ze een vacuümpomp te gebruiken en mij in te knippen. Ik voelde de druk op mijn bekken enorm worden. Ik merkte dat onze dochter er bijna was.

De mooiste, de liefste, de meest perfecte

Ik kan mij nog goed herinneren dat ik haar hoofdje geboren voelde worden. Met nog één keer persen voelde ik ook de rest van haar lichaam naar buiten glibberen. En toen zag ik eindelijk het mooiste, liefste en meest perfecte meisje wat ik ooit had gezien. Daar was ze dan, onze Melody. Zo perfect als ze was werd ze op mijn borst gelegd. Ik begreep het cliché ‘wanneer ze er is, ben je alles vergeten’ gelijk. Zelfs het anderhalf uur lang hechten kon mij niets meer schelen.

Mijn bevalling was totaal niet zoals ik mij had voorgesteld. Het was verre van romantisch en natuurlijk, maar het heeft mij onze mooie dochter geschonken.