Bevallingsverhaal: een snelle bevalling met een lange(re) nasleep

Rond half tien ging mijn man de weeën timen, maar er zat nog zoveel tijd tussen en de intensiteit nam niet toe. We zijn maar gaan slapen. Totdat ik om 00:54 uur wakker schrok: dit lijkt er meer op! Even afwachten of het zou doorzetten; ja, het is bingo!

De verloskundige bellen

Om 01:08 hebben we mijn moeder gebeld om onze zoon op te halen. De weeën kwamen toen een stuk sneller en waren al hevig. Hoewel het nog maar zo kort bezig was, heb ik de verloskundige gebeld. Ik weet dat je normaliter pas belt als je een uur lang weeën hebt die om de 5-6 minuten komen, maar ergens voelde ik dat ik moest bellen.

De verloskundige onderwierp mij aan een vragenvuur om te peilen hoe dringend ze moest komen en wilde het toch even afwachten. Ik stelde voor om een half uurtje onder de douche te gaan staan, dat was de vorige keer erg bevorderlijk geweest voor de ontsluiting. Daarna zouden we kijken of het nodig was dat ze naar ons toe kwam.

Ik stond nog maar net onder de douche en merkte al dat het veel te snel ging. Ik was me al gauw aan het afdrogen en belde de verloskundige terug. Ze hoefde niet meer naar ons toe te komen, maar kon rechtstreeks naar het ziekenhuis, want ik wilde (moest!) die kant op. We waren uiteindelijk iets voor 02:00 uur in het ziekenhuis en 15 minuten later arriveerde ook de verloskundige.

Op handen en knieën

Ik kon liggend op bed de weeën nog wel opvangen en ik bleek inmiddels op 6 cm ontsluiting te zitten. Totdat de vliezen braken, toen werden de weeën nog heftiger en wilde ik het liefst staan zodat ik mij tijdens een wee vast kon grijpen aan de beugels van het bed.

Staand voelde ik al drang om te persen. Toen dit doorzette, moest ik op bed gaan liggen zodat het kindje veilig opgevangen kon worden. Nou ja, liggen; ik zat op handen en voeten, zo kon ik het beste met de pijn dealen. Ik gromde tijdens het persen, met mijn hoofd in een kussen. Het zal een bijzondere aanschouwing zijn geweest voor mijn man…

The ring of fire

De ene perswee volgde de andere op en ze bleven maar komen. Ik werd ontzettend overvallen door de kracht van de weeën. Ik kon niet meer nadenken en liet mijn lichaam doen wat het moest doen. De verloskundige zei steeds: “Je moet erdoorheen, je moet door die pijn heen.” Nou, dat heb ik geweten…

Ergens kwam het nummer The ring of fire van Johnny Cash in mijn hoofd op, inclusief beelden van zo’n brandende ring.

Na 10 minuten had ik de laatste perswee en daar kwam eindelijk het hoofdje. Ze waren nog even bezig voordat haar schoudertjes kwamen, maar toen die eruit waren, kwam er nog een half zwembad aan vruchtwater uit. Het bed, de vloer en de drie aanwezigen zaten helemaal onder.

Daar is ze dan

Toen kon ik me omdraaien om haar te zien. Ik dacht even dat het een jongetje was, maar mijn man stond te stralen naast het bed: “Nee, het is een meisje!” Onze dochter Meis was geboren, om 03:20 uur. Met onze Meis op de arm, zei ik een paar keer dat ik maar niet kon geloven dat ze er was. Zo onwerkelijk was het en het voelde zo anders dan de eerste keer.

Dit schijnt vaker zo te zijn bij zo’n snelle bevalling en ik was in mijn hoofd gewoon blijkbaar nog niet zover. Terwijl wij natuurlijk al weken op de baby zaten te wachten en er meer dan ooit klaar voor waren.

Uiteindelijk kwam na wat pers- en drukwerk ook de placenta eruit. Deze woog een kilo. Dat is mooi, dan zijn we die alvast kwijt!

Totaalruptuur

Toen kwam de domper; ik was ‘iets’ ingescheurd. Ze had het over de kringspier…?! De dienstdoende verloskundige van het ziekenhuis kwam kijken, maar die wilde toch de gynaecoloog erbij hebben. Die werd uit bed gebeld en bekeek de ‘war zone’.

“Ik druk even mijn vinger in je anus om te kijken hoe erg de schade is.” Toen hij dat deed, spoot het bloed op zijn mooie blauwe schort. Hij zei dat ik naar de OK moest om het te kunnen hechten. Het hele OK-team werd uit bed gebeld en daar ging ik dan. Daar aangekomen kreeg ik een ruggenprik en hoorde ik naast mij de term ‘totaalruptuur’. Uh….

Dat is toch dat je van je navel tot aan je rug een grote scheur hebt en het één groot gapend gat is?! dacht ik geschrokken. In gedachten kon ik nooit meer zitten, fietsen, poepen en de rest… Maar ja, op dat moment kun je niets doen en ga je van het beste uit. Er staat tenslotte zes man in je doos te kijken om jou down under te repareren.

Toen ik terug mocht naar de verloskamer, moest ik wachten tot de ruggenprik uitgewerkt was, de katheter eruit was en ik zelfstandig kon plassen. Om 12:00 uur mochten we naar huis en kon het genieten beginnen.

De kraamweek

Het begin van de kraamweek was onwennig. Ik had niet het gevoel alsof ik de hele wereld aankon en ook niet dat oer-moedergevoel dat ik bij onze eerste wel had. Als ik naar Meis keek, voelde het niet alsof ze van mij was en moest ik erg wennen. Ik kon haar ook niet voeden of verschonen. Deze dagen voelde ook een beetje als een waas achteraf.

Elke dag ging het beter en kreeg ik meer dat moedergevoel. Totdat je op een dag beseft; ja, ik ben weer die moeder met dat oerinstinct en ik ben trots op mezelf dat ik een kind heb gebaard. Ik heb dit toch maar weer even geflikt!

De dagen vorderden en ik begon steeds anders tegen de bevalling aan te kijken. Gelukkig kon ik mijn ei kwijt bij onze geweldige kraamhulp, mijn vriendin Kim. Het gevoel dat ik buiten mijn lichaam had toegekeken naar de heftige bevalling van een ander, met het bloed op de muren als in een scene van The Saw en een terrorplaat van Noisekick op de achtergrond, ebde langzaam weg.

Geen controle

Tijdens de bevalling had ik sterk het gevoel geen controle te hebben over mijn lijf (dit gevoel had ik wel tijdens de eerste keer), alsof ik bezeten was door iets wat sterker was dan mijzelf. Mijn lichaam trilde ook oncontroleerbaar, bijna eng was het.

De kracht en frequentie van de weeën overvielen mij zo erg. Ik had ook geen tijd om na te denken, omdat alles zo snel ging. De verloskundige zei nog dat ik niet zo overkwam, terwijl ik het idee had dat ik buitensporig heb geschreeuwd of buiten zinnen was.

Blijkbaar kan een vrouwenlichaam dit allemaal aan en zijn wij hiervoor gemaakt. Sorry mannen, maar wij zijn toch echt het sterkere geslacht en niet jullie!

Nooit meer! Toch…?

Nog even een kanttekening; dit doen we dus echt nooit meer, hé! Gelukkig gebeurde dit bij de tweede bevalling, anders was het bij één kind gebleven. Dit zei ik althans direct na de bevalling. Een week later zei ik al: “Dan moet ik er nog heel goed over na denken…”