Ervaringsverhaal
Anorexia tijdens de zwangerschap: “Moeilijk, maar het heeft me verder geholpen”
Pauline had al jarenlang last van anorexia. Dit was extra lastig tijdens haar zwangerschap: “Toch denk ik dat mijn zwangerschappen mij deels hebben genezen van de anorexia. Want mijn kindjes groeiden alleen goed als ik ook goed voor mijzelf zorgde.” Hier deelt zij haar verhaal.
Brief aan ‘Ana’ anorexia
Lieve Ana,
Jij bent in mijn leven gekomen toen ik heel eenzaam en niet blij met mezelf was. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. Jij liet mij dingen doen die even goed voelden, zoals sporten en minder eten. Als ik naar jou luisterde, voelde ik mij zo krachtig en sterk. Ik had het gevoel dat ik de hele wereld aankon. Door jou voelt het alsof ik ergens controle over heb. Je bent een deel van mij geworden en je gaat overal mee naartoe. Je bent altijd bij mij.
Ik weet dat ik je even nodig had. Maar Ana, wil jij nu alsjeblieft weer uit mijn leven gaan? Ik wil dit niet meer. Je hebt mijn leven verpest. Je hebt mij lichamelijk en psychisch helemaal kapot gemaakt. Jij hebt mij vijf keer het ziekenhuis ingepraat en ik balanceerde op het randje van de dood. Door jou heb ik een hartritmestoornis. En weet je, Ana? Door jou kan ik nooit kinderen krijgen.
Je wordt bedankt…
Download onze app
#1 zwangerschaps- en baby-app
Onvruchtbaar door anorexia
Hierboven staat een fragment uit een brief die ik heb geschreven aan mijn eetstoornis anorexia. Deze ziekte is zo’n 11 jaar geleden in mijn leven geslopen. Ik noem hem ook wel ‘de sluipmoordenaar’.
Het heeft jaren van mijn leven in beslag genomen en ik ging ziekenhuis in en uit. Na een opname in een eetstoorniskliniek besloot ik er op eigen krachten aan te gaan werken. In die tijd leerde ik mijn man kennen. Ik was toen 19 jaar. Ik heb hem alles verteld over de anorexia, hoe ik mij erbij voelde en dat ik onvruchtbaar was verklaard.
Een wonder
Maar in 2016 gebeurde er een wonder: ik had een positieve test in mijn handen! Mijn man was door het dolle heen. Ik keek er echter naar met heel veel dubbele gevoelens… Ik wilde ontzettend graag mama worden, maar dit betekende wel dat mijn lichaam zou veranderen.
“Waar ik het liefst zo dun mogelijk ben, moet je tijdens een zwangerschap juist aankomen en groeien”
Zwangerschap en anorexia gaan totaal niet samen. Waar ik het liefst zo dun mogelijk ben, moet je tijdens een zwangerschap juist aankomen en groeien. Zo kreeg ik eindelijk weer een vrouwelijk figuur, maar ik vond het vreselijk om die rondingen te zien. Dat stemmetje van mijn eetstoornis zat nog steeds in mijn hoofd. Hier moest ik dag in, dag uit tegen vechten.
Opnieuw leren eten
Ook moest ik weer opnieuw leren eten, want ons kindje moest groeien en alleen ik had daar de controle over. Doordat ik meer at, had ik veel last van compensatiedrang. Dit is de drang om alles wat je eet te compenseren door te bewegen, ook wel bewegingsdrang genoemd. Ik móést bewegen, lopen, poetsen of wat dan ook. Zolang ik maar in beweging was, maakte het me niet zoveel uit wat at. Ik bewoog het er toch wel weer af…
De combinatie met de klassieke nesteldrang maakte het nog erger. Mijn huis is nog nooit zo schoon geweest. Ik mocht zelfs niet van mezelf gaan zitten totdat álles af was.
“Bij mijn tweede zwangerschap begonnen de weeën al met 20 weken. Mijn lichaam was op.”
Mijn lichaam was op
Mijn lichaam gaf bij beide zwangerschappen te vroeg aan dat hij het niet aankon en ik belandde in het ziekenhuis met weeën. Bij mijn tweede zwangerschap begonnen de weeën zelfs al met 20 weken en zat ik vanaf week 28 in de ziektewet. Mijn lichaam was op. Gelukkig konden ze de weeën uitstellen met weeënremmers. Hier heb ik echt voor moeten vechten en de strijd was heftig. Voornamelijk door mijn grote ‘vriendin’ anorexia.
Toch heb ik wel van mijn zwangerschappen genoten. Ja, ik was blij wanneer de zwangerschap erop zat, maar ik ben ontzettend dankbaar voor de twee meiden die ik ervoor in de plaats heb gekregen.
Terugval na de zwangerschap
Na mijn zwangerschappen viel ik in een zwart gat. Ik had niks meer in mij om voor te zorgen, of waarvoor ik moest eten. De anorexia speelde daardoor steeds meer op de voorgrond. Ik ben enorm gaan lijnen door bijna niet te eten en overmatig te bewegen en had al snel mijn oude figuur weer terug. Maar ik zag het niet. Sterker nog: ik walgde van mijn lichaam.
“Mijn dochter van 2,5 jaar keek mij aan en zei: “Mama, je moet wel goed eten.””
Vooral na mijn tweede zwangerschap was de strijd enorm confronterend. Mijn dochtertje van 2,5 jaar keek mij tijdens het avondeten aan en zei: “Mama, je moet wel goed eten.” Dat raakte me diep. De tranen liepen over mijn wangen en mijn hart brak in duizend stukken. Dat was het moment dat ik besefte dat mijn dochter wel degelijk meekreeg dat haar moeder niet at.
Eye opener
Het voorval met mijn dochter opende mijn ogen en ik ben de strijd met eten weer aangegaan. En het is mij gelukt! Ik eet nu zonder twijfel en spijt bijna alles weer en geniet ervan. En ja, ik heb nog moeite met veel ongezonde of vette producten. Deze eet ik nog steeds niet. Maar dat maakt mij nu niet uit. Ik ben van ver gekomen en ben al blij met waar ik nu sta.
“Ik geef niet op en ga de strijd aan”
De zwangerschap was en is mijn redding
Als ik terugkijk naar mijn zwangerschappen denk ik dat deze mij deels hebben genezen van de extreme anorexia, hoe moeilijk ik het tijdens de zwangerschap ook had. Want ik kon alleen zorgen dat mijn kindjes goed groeiden door ook goed voor mijzelf te zorgen.
De strijd met eten zal ik mijn hele leven houden en ik zal bij stressmomenten terugvallen. Maar tot nu toe kan ik mij sterk houden dankzij mijn gezin. Ik geef niet op en ga de strijd aan.
Heb jij last van eetproblemen of herken jij je in dit verhaal? Blijf hier niet alleen rondlopen en probeer hulp te zoeken. Neem contact op met je huisarts of bekijk meer informatie over eetstoornissen en de mogelijke behandelingen >>
