Op het randje van de dood: ik had het HELLP-syndroom

Vreugde en groot verdriet

Mijn vader was al 1,5 jaar ziek, hij had kanker. Zijn immunotherapie stopte rond maart. Hij was uitbehandeld. Het was een periode van verdriet en vreugde door elkaar heen. Ik zwanger, hij ziek. Ik voelde mij bezwaard en hield mij bescheiden op de achtergrond als het over mijn zwangerschap ging. Ik vond het belangrijker dat alles met hem goed zou gaan, en dat we er als gezin bovenop zouden komen.

Helaas verloor hij zijn strijd op 22 juni, toen ik rond de 29 weken zwanger was. Een paar dagen voor zijn overlijden kwam het besef dat hij zijn kleinzoon nooit zou kunnen vasthouden. Hij heeft dat nog naar mij benoemd en was overstuur. Ik ben bij hem op bed gaan zitten en heb zijn hand vastgehouden. Samen hebben we gehuild.

Na zijn overlijden volgde een periode van verdriet en stress, en heel veel dingen regelen. Ook maakte ik mij zorgen om het verdriet van mijn moeder en zusje. Het deed mij pijn.

Eigen gezondheid

Ondanks alles ging het met de baby goed. Met mij ging het helaas minder. Ik stopte eerder met werken, want het werk in de zorg werd voor mij te zwaar naast de geestelijke belasting. Ook lichamelijk ging ik achteruit. Ik kreeg een steeds hogere bloeddruk.

Thuis kon ik niet meer lekker liggen of slapen. Ik rustte niet meer uit. Ik begon meer vocht vast te houden en was erg duizelig. Ik had vaak pijn aan de rechterkant boven mijn buik, met uitstralende pijn naar mijn schouders en rug. De gynaecoloog drukte me op het hart om meteen te bellen als ik weer die pijn kreeg.

Niet lang daarna kreeg ik weer die vreselijke koliekpijnen (= een hevige pijnaanval met krampen in de buik, red.). Mijn vriend was nét even snel naar de supermarkt. Ik belde de verloskundige en moest meteen komen. Ik werd aan een CTG gelegd. Met mijn baby was niets aan de hand, maar ik had die vreselijke pijn. Ik moest daarom een nachtje aan het infuus. Aan het einde van de volgende dag mocht ik naar huis. Helaas heb ik hierdoor mijn babyshower gemist. Die stond voor die dag gepland…

Zwangerschapsvergiftiging

Een dag na het ontslag begonnen mijn kuiten en enkels op te zwellen. Ook kreeg ik weer pijn. Ik had de volgende dag weer een afspraak in het ziekenhuis, dus dacht: ik kan wel een dagje wachten. Maar toen ik in het ziekenhuis kwam, werd ik meteen weer opgenomen. Mijn bloedwaarden weken weer af.

Daar zat ik dan in het ziekenhuis op de kraamafdeling, met vreselijke pijn. Ik voelde me helemaal verpieteren. Ik kreeg steeds meer pijn, voelde me machteloos en heb veel gehuild. Ik kon niet meer.

Vier dagen laten, nog steeds in het ziekenhuis, kreeg ik een vreselijke kramp in mijn nek. Ik vertrouwde dit niet en alarmeerde de verpleging. Mijn bloeddruk werd gemeten en was 160/100. Er werd meteen een arts geroepen om mijn reflexen te testen, maar die zag al snel dat ik ieder moment een insult kon krijgen. En toen ging alles snel.

Levensbedreigende situatie

Ik werd naar de verloskunde-afdeling gebracht, kreeg infusen in beide handen en er werd van alles aangehangen. Mijn vriend was aan het werk en moest direct naar het ziekenhuis komen. Ik was heel bewust van wat er om mij heen gebeurde. Ik kreeg een magnesiumkuur, waardoor mijn hele lichaam een kwartier lang brandde. Ik voelde de vloeistof door mijn hele lichaam stromen. Hiermee probeerden de artsen een insult te voorkomen.

Ik begon ook over te geven en hield niks meer binnen. Daarnaast begon ik op te zwellen. Ik kon amper meer praten en werd constant geprikt door het lab. Ik zat in een HELLP-syndroomaanval.

De artsen hoopten dat de aanval zou afzakken en ze me konden inleiden, maar dat zag ik totaal niet zitten. Mijn lichaam was op, ik voelde instinctief dat dit niet de juiste keuze was. Ik ging zo snel achteruit dat mijn moeder en zusje de volgende dag op bezoek mochten komen, ondanks de coronamaatregelen.

Ze bleven mij bloedwaardes controleren, maar ik bleef achteruit gaan. Ook de bloedwaardes waren niet hoopvol meer. Mijn vriend raakte gefrustreerd en wilde dat er iets gebeurde. Die baby moest eruit! Het enige wat ze konden doen was een keizersnede, maar dat bracht veel risico’s met zich mee.

Mijn bloedplaatjes werden minder en ik kwam onder de blauwe plekken te zitten van het prikken. Het was een levensbedreigende situatie. De bloedplaatjes moeten tussen de 150-400 zitten, maar die van mij zat nog maar op 28. De artsen wisten niet meer wat ze moesten doen.

In overleg met een ander ziekenhuis hebben ze toen besloten om toch een keizersnede te doen. Vanuit het andere ziekenhuis werden bloedzakken met bloedplaatjes gestuurd. Zodra die er waren, zou de spoedkeizersnede plaatsvinden. Ik was verdrietig, maar ook realistisch. Ik was doodsbang dat ik dood zou bloeden.

Spoedkeizersnede

Toen de bloedzakken eindelijk binnen waren, werd ik geblinddoekt (bang voor een insult door het licht) naar de OK gebracht. Ik vroeg mijn vriend om asjeblieft goed voor onze kleine kipnugget te zorgen. Ik was me ervan bewust dat ik misschien niet meer uit de narcose zou komen…

Ik werd wakker op de Intensive Care met een ijsraketje in mijn mond. Ik had geen tijdsbesef meer en probeerde te vechten tegen de slaap. Eenmaal bij kwam mijn vriend met een foto die gemaakt is door de kinderafdeling. Mijn zoon op de foto, wat gek! Later op de avond heb ik mijn zoon Louis voor het eerst gezien. Hij werd bij mij gebracht op de IC. Dit was zo bijzonder. Hij werd bij me gelegd en ik voelde gelijk die verbinding. Daar was hij dan eindelijk!

Louis moest twee dagen op de kinderafdeling blijven wegens de medicatie en narcose van mij. Ze brachten hem vaak langs, zodat ik een goede hechting met hem kon krijgen. Wat een mooi en fijn knulletje is Louis. Mijn vriend ging vaak bij hem langs: luiertje verschonen, in bad doen, huid-op-huidcontact, cupjes geven. Voor mijn vriend was alles ook heel intensief.

Het herstel

Ik heb een week op de kraamafdeling gelegen, ik kon niks. Mijn lichaam was zwak, het had een streepje achter. Maar ik wilde dingen doen. Ik wilde douchen en ik dwong mijzelf te knokken om snel te herstellen zodat ik naar huis kon.

Ik ben nu alweer een week thuis. We hebben extra couveusezorg gekregen van een heel lieve kraamhulp, zodat we ons ritme thuis kunnen vinden. De huishoudelijke taken mag ik niet doen. Soms jeuken mijn handen en doe ik toch wat, maar dan merk ik dat mijn lichaam aangeeft dat ik te ver ga. Mijn herstel gaat lang duren. Langer dan bij een gemiddelde bevalling.

Dankbaar

Het bijzondere aan mijn verhaal is dat veel vrouwen met het HELLP-syndroom veel vergeten. Alles gaat langs je heen in die periode. Bij mij niet. Ik kan het allemaal navertellen. Ik denk dat dit mijn kracht is, ook voor verwerking. Het ziekenhuis heeft alles gefilmd, zodat ik momenten niet vergeet. Het is heel fijn om dit terug te kijken samen met mijn vriend.

Wij zijn heel blij met Louis en dankbaar dat hij gezond is. En ik ben enorm dankbaar dat ik er nog ben en een moeder voor hem kan zijn.