Mijn Amerikaanse bevalling

Vanaf de eerste afspraak was het duidelijk dat alles hier heel anders gaat. Waar je in Nederland de persoonlijkheid voelt bij een verloskundigenpraktijk, gaat hier alles heel “medisch”.

Basic Instinct

Vanaf 34 weken had ik wekelijks controle en elke keer kreeg ik een inwendig onderzoek. Nadat ik mijn plasje had ingeleverd, kreeg ik steeds de korte instructie: “Get undressed”. Maar zoals bij elke afspraak, zat ik ook toen nog 15 minuten te wachten tot de gynaecoloog kwam. In mijn blote billen.

Eén keer droeg ik een langer T-shirt, waardoor de assistente, die even kwam controleren of ik me wel had uitgekleed, niet zag dat ik haar order had opgevolgd. “Get undressed!” riep ze nog een keer zeer dwingend, waarop ik mijn T-shirt een beetje optilde en net als Sharon Stone eventjes mijn ene been over de andere sloeg, haar strak aankeek en zei: “I did…”.

Stress-test

Waar ze in Nederland in sommige steden wachten met inleiden tot 42 weken, is dat hier absoluut “not done”. Hoe eerder, hoe beter, lijkt het advies. Hier is het absolute maximum van een zwangerschap 41 weken, en het liefste nog eerder. Zo werd ik, vanwege fysieke klachten, zelfs een week eerder ingeleid, bij 39 weken. Alhoewel… toen het moment daar was, waren er geen bedden vrij en wachtte ik gespannen op een telefoontje wanneer ik mocht komen.

Aangezien mijn gynaecoloog op vakantie was en er geen plek voor me was in het ziekenhuis, had ik met 39 weken zwangerschap opeens helemaal geen controle en was er geen arts die naar me omkeek. Hier moest ik zelf achteraan en na aandringen kon ik alsnog in het ziekenhuis terecht waar een andere gynaecoloog me zou controleren.

Ik werd door hem doorgestuurd voor een zogenaamde “stress-test”. Die voeren ze hier uit rondom je uitgerekende datum om te kijken hoe het met de baby gaat. Urenlang lag ik aan een aantal apparaten en elke keer als ik mijn baby voelde bewegen, moest ik op een knopje drukken.

Anne Geddes-foto boven het bed

Uit de stress-test bleek dat de baby niet heel veel meer bewoog. Omdat ik toch al op de lijst voor inleiden stond, mocht ik die avond alsnog in het ziekenhuis blijven. Om de boel een beetje op gang te brengen, kreeg ik een tampon in gebracht (door een gynaecoloog met de langste nep nagels die ik ooit in mijn leven gezien, en dus ook gevoeld, had) die de ontsluiting die nacht op gang moest brengen.

In de kamer, waar een gigantische Anne Geddes-foto boven het bed hing van een naakte baby met een enorme American football, stond een kleine slaapbank met daarboven een kruisje aan de muur. Daar kon mijn man de nacht op doorbrengen. Niet dat we konden slapen, want ik had weeën en de hele nacht door kwam de nachtzuster me controleren.

De volgende ochtend, toen de weeën na 13 uur echt ondraaglijk waren en ik nog maar 3 cm ontsluiting had, begon de nieuwe personeels-shift. De twee nieuwe zusters kwamen met lachgas aanzetten. Helaas werkte dit maar een paar minuten en verging ik al snel weer van de pijn. Wat bleek? Een lege tank.

Ruggenprikken declareren

Waar ik in Nederland bij mijn eerste bevalling 20 uur moest wachten op de ruggenprik tot ik genoeg ontsluiting had, kreeg ik hem deze keer met slechts 3 cm. God bless America! Helaas werd, net als bij mijn eerste bevalling, de prik niet geheel goed gezet. Ik had een “window”, wat betekent dat een deel van mijn buik onverdoofd bleef en ik net als de eerste keer op die plek ook rugweeën kreeg. En dus werd er ook dit keer een tweede prik gezet.

Terwijl mijn rugweeën langzaamaan verdwenen, voerden de zusters naast mijn bed de discussie of ze me één of twee prikken in rekening zouden brengen. Ik wist niet wat ik hoorde. Mijn man en ik keken elkaar zwijgend aan. Welcome to the USA!

Klusje klaren

Na 22 uur was het moment daar: ik mocht gaan persen. Pas op het allerlaatste moment werd de gynaecoloog opgeroepen. Toen hij binnenkwam, was ook duidelijk dat hij geen seconde eerder of langer had willen blijven. Hij kwam alleen even zijn klusje klaren. Hij trok z’n handschoenen aan, stelde zich niet voor, nam plaats, deed zijn werk, eindigde nadat hij klaar was met “Congrats!” en liep de kamer weer uit.

Daar was ze. Ons prachtige meisje! Met haar donkere haartjes en haar grote ogen. Toen na een uur nog steeds niemand had gevraagd hoe ze heette, hebben we het zelf maar met volle trots verteld.

The golden hour

Hoe ontzettend “medisch” en onpersoonlijk alles ging, zo persoonlijk, warm en liefdevol was gelukkig de tijd die werd vrijgemaakt voor mij en onze dochter. Ze noemden dat the golden hour. Een uur waarin moeder en kind ongestoord aan elkaar mogen snuffelen. Ook hierin stond mijn man geheel buitenspel, wat hij in dit geval met liefde voor mij accepteerde.

Na dit uur werd de geborgenheid van ‘het gouden uur’ bruut verstoord door het feit dat ze meteen vaccinaties kreeg. Waar ze in Nederland nog even wachten met de hielprik, testen op geelzucht, vaccinaties en de gehoortest, werd hier alles meteen in één keer gedaan terwijl ze slechts 2 uur oud was.

Als finishing touch kregen we alle drie een bandje. Onze dochter om haar enkel en wij om onze polsen. Deze werden aan elkaar gelinkt via een barcode. Zo kon ons kindje niet gestolen worden.

Oneindig papierwerk in een bezemhok

Een paar uur na de bevalling werden we naar een andere kamer gebracht, waar we de nacht en de volgende dag konden blijven. Het was een bezemhok waar je je kont niet kon keren, met heel dunne wandjes tussen de andere kamers in. We hoorden alle andere baby’s zó goed huilen, dat we elke keer verward waren en dachten dat het onze dochter was.

Gedurende de hele avond en nacht werden we om de haverklap voor de meest onbenullige dingen gestoord. Nog nooit in mijn leven heb ik in zo’n korte tijd zoveel papierwerk moeten invullen. Net bevallen, met een enorm slaapgebrek.

Zelfs tijdens het moment dat we onze ouders belden om te vertellen dat hun kleindochter er was, moesten we ophangen omdat er een zuster een papier onder onze neuzen duwde waarop we moesten tekenen dat we ons ervan bewust waren dat het autostoeltje achterin de auto moet, in plaats van voorin. Stel je voor dat we dit niet wisten, er wat zou gebeuren en we het ziekenhuis zouden aanklagen…

Het was inmiddels zondag aan eind van de dag. We waren al sinds vrijdagochtend wakker, op een paar hazenslaapjes na. De uren kropen voorbij en ik telde de minuten tot we weg mochten. Gelukkig slaagden we voor de test en werden we van de pols- en enkelbandjes verlost. In een rolstoel, met een ongekend hoge stapel papieren in mijn hand, werden we naar onze auto gebracht.

Eindelijk naar huis

Eindelijk mochten we met ons kleine Amerikaantje naar huis, dat we natuurlijk veilig op de achterbank installeerden. What a ride this was!