Blog: Hagelwit pleepapier

Doemscenario’s

Zeventien nachtjes tot de allereerste echo. Ruim vierhonderd lange uren. En ik kan het niet laten om in doemscenario’s te denken. Stom, maar het gebeurt. Het móet deze keer gewoon goed gaan.

In september vorig jaar heb ik na een kleine zes weken zwangerschap een miskraam gehad. De nachtmerrie van iedere vrouw die in blijde verwachting is. En ik kan je vertellen, daarna voelt niets meer hetzelfde. Neem een bezoekje aan het toilet. Wat als zwangere vrouw toch al snel twintig keer op een dag plaatsvindt (als het niet meer is). Ik heb hagelwit pleepapier aangeschaft. Papier zonder gekleurde printjes – en dan al helemaal geen roze/rode printjes – op de rol. Bij het afvegen wil ik dat er magisch wit papier achterblijft. Bij ieder afwijkend vlekje schiet ik tegen het plafond.

Angstmomentje

En helaas zie ik het plafond tot wel twee keer toe van heel dichtbij. De eerste keer was tamelijk gênant. Na een dagje struinen over een woonboulevard ga ik thuis met een onrustig gevoel naar het toilet. Noem het een voorgevoel. Na een flinke plas is het toiletpapiertje, tot mijn schrik, allesbehalve hagelwit. Het kleurt rozerood. Net als mijn wangen en de vermoedelijke vlekken op mijn borst.

‘Dat was het dan.’ Ik probeer mijn tranen weg te slikken en spoel het plasje door. Met een bevende stem vertel ik Tim dat ik wat bloed heb ontdekt bij het afvegen.

Niet voor de eerste keer spreekt het mannenbrein me toe: ‘Ga nou niet direct stressen, Lin. Ga even op de bank liggen. Het kan van alles zijn.’ Het kan inderdaad van alles zijn, maar de positieve scenario’s zijn beperkt naar mijn idee: een innesteling, een gesprongen bloedvaatje, punt! Of? Plotseling voel ik iets branden. Het gevoel wat je wel eens kan hebben bij een wondje wat irriteert.

Een wondje wat momenteel in mijn onderbroekje irriteert. ‘Jeetje, Lin. Hoe dom!’ Waar ik al afscheid had genomen van het liefste garnaaltje op de wereld, blijk ik me dus gewoon iets te fanatiek geschoren te hebben van onder. Eenmaal terug op het toilet ontdek ik het wondje, wat samen met een beetje slijm al snel op foute boel had geleken.

Rustig ademhalen

De tweede keer bloed op het papier blijkt wel degelijk van binnenuit te komen. En dat maakte het telefoontje naar de verloskundige dan ook meer dan geoorloofd. Hoewel de zwangerschap nog pril is, hoop ik op een echo ter bevestiging. Ik wil weten dat dit inderdaad een onschuldige bloeding is en niet het begin van het einde.

‘Als het bij dit beetje bloedverlies blijft, word ik er niet zo zenuwachtig van.’ Met een gestrest giebeltje weet ik uit te brengen dat ik er wel degelijk nerveus van word. Toch weet de verloskundige me gerust te stellen en wacht ik de rest van de dag af. Het bloedverlies blijkt ook dit keer eenmalig en aan het einde van de dag durf ik weer wat rustiger adem te halen.