Een droombevalling na een heftige zwangerschap

In het weekend van 1 en 2 april had ik ‘s nachts verschillende soorten krampen. Die kende ik nog niet en ik wist ook wel zeker dat dit voorweeën waren. Het zette niet door en het bleef onregelmatig. Op dinsdagochtend zwaaide ik mijn vriend uit, maar een stemmetje in mijn hoofd zei: ik zie je eerder dan vanavond. Vanaf die ochtend had ik krampen en besloot ik bij te houden om de hoeveel tijd ik wat voelde. De krampen kwamen om het kwartier, helaas niet regelmatig genoeg.

Pats, mijn vliezen braken!

Om half 1 werd ik opeens heel erg moe en besloot ik om even op bed te liggen. Ik werd na een uur wakker door een kramp en wilde richting de wc. Ik stond naast mijn bed en pats, mijn vliezen braken! Ik weet nog goed dat ik ernaar keek en dacht, oké shit wat nu!? Omdat ik niet goed kon bepalen of het helder was, moest ik het laten testen bij de verloskundige.

We zijn onlangs verhuisd, waardoor we nu niet op 5 minuten, maar op 25 minuten afstand van het ziekenhuis wonen. Ik belde daarom mijn moeder of ze mij kon brengen. Mijn vriend was ondertussen onderweg van zijn werk naar huis.

Dit kan nog even duren

‘Je bevalling is begonnen!’, zei de verloskundige. Het vruchtwater was helder, maar mijn weeën waren nog erg onregelmatig. Dus het kon nog wel even duren. Ze zei nog: ‘hij is er uiterlijk vrijdagochtend.’ Vrijdagochtend!? Opschieten met die bevalling, dacht ik. Weer terug de auto in en hup naar huis. Eenmaal thuis was mijn vriend er ook en kwamen de weeën elke drie minuten.

De heftigste autorit ooit

Na een tijd kon ik geen normale houding meer aannemen om de weeën op te vangen. Mijn vriend masseerde mijn rug en hield ondertussen de tijd bij. Na drie kwartier zei hij: ‘Ik ga de verloskundige bellen. We gaan naar het ziekenhuis.’ Hoewel we eigenlijk pas na anderhalf uur mochten bellen, zijn we toch de auto ingestapt en naar het ziekenhuis gereden. Die autorit was waarschijnlijk de heftigste ooit, maar ik was zo op mijn ademhaling aan het letten dat het in een waas voorbij is gegaan.

Al 9 centimeter ontsluiting

Om vijf uur kwamen we aan in het ziekenhuis. Mijn vriend vroeg of ik een rolstoel wilde, maar aangezien we niet direct eentje zagen, besloot ik te lopen. De weeën kwamen elke drie minuten en lopen is dan ook geen pretje. Ik hing half over mijn vriend heen en zo liepen we naar de verloskamer. Toen ik eenmaal op bed lag, ging de verloskundige voelen hoeveel ontsluiting ik al had. ‘Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws’, zei ze.

Het goede nieuws was dat ik al op 9 centimeter ontsluiting zat en het slechte nieuws was daarbij dat ik geen pijnbestrijding meer mocht. Op dat moment schrok ik even, maar tegelijkertijd was ik zo blij! Een uur later zat ik op de 10 centimeter. Dat uur heb ik doorgebracht op mijn zij op bed. Ik was alleen maar bezig met mijn ademhaling. Op een gegeven moment raakte ik de controle kwijt en begonnen mijn handen te tintelen. Mijn vriend hielp me weer terug naar de goede ademhaling.

Je mag persen!

‘Wanneer heb je voor het laatst geplast?’, vroeg de verloskundige. Dat was rond half 2 en dus zou een volle blaas tegen kunnen werken bij de rest van de bevalling. Mijn blaas moest leeggehaald worden met een katheter. Ik zou er nu niet meer aan moeten denken, maar op dat moment voelde ik het niet. De pijn van de weeën overtrof alles.

‘Je mag persen!’ Wat een verlossende zin was dat zeg. Het was nu half 7 en toen ik mijn persdrang toe mocht laten, voelde ik me weer helemaal terug op de wereld. Nee, het is nog steeds geen lekker gevoel. Maar ik kon tussen mijn persweeën normaal communiceren.

De persweeën kwamen elke 3 tot 5 minuten. Na een half uur zei de verloskundige dat zij eventueel een knipje moest maken. No way! Geen ruggenprik, dan ook geen knip, dacht ik bij mezelf.

Een blauwe wolk

Van het bed naar een baarkruk. Of ik wilde mee kijken via een spiegeltje… Nee ook dat vond ik niet heel erg nodig. Mijn vriend daarentegen wel. De baarkruk hielp enorm en na 20 minuten ben ik weer op bed gaan liggen voor het laatste stukje. En jawel, na de zoveelste perswee kon mijn vriend onze zoon beetpakken en op mijn borst leggen. Dat gevoel, het pure geluk, daar kan niets tegenop. Hij was er eindelijk!

Na een zwangerschap die ik nooit meer op dezelfde manier hoop mee te maken, kreeg ik mijn droombevalling. Geen pijnbestrijding en redelijk snel. Zoals velen zeggen ‘je bent de pijn daarna vergeten’. Vergeten zal ik het niet, maar het viel me zo mee dat die grijze wolk ineens echt plaats had gemaakt voor een roze. Of in ons geval een blauwe.